ใบเบิกทาง
1001 Words
THE K
ก๊อก แกร๊ก!!
ก๊อก แกร๊ก!!
ก๊อก แกร๊ก!!
เสียงกดปากกาพร้อมกับการหมุนเก้าอี้ไปมาของยูริทำให้คิงต้องโทรวีดีโอหาท่านโอตะทำให้ยูริต้องสปริงตัวขึ้นมาดูบัญชีบนโต๊ะอย่างเร่งด่วน
“ฝากไว้ก่อนเถอะคิง!!”
“คุณหนูอย่าลืมนะครับที่คุณหนูมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร เพราะคุณหนูแอบหนีไปทำงานฆ่าคน ถึงแม้มันจะเป็นคนเลวแต่อย่าลืมนะครับว่าท่านรามิลเป็นใคร ท่านรับรู้เรื่องของคุณหนูมาตลอดแถมยังช่วยคุณหนูอยู่ห่างๆอีก ตอนนี้ชดใช้กรรมไปครับ” คิงหยิบแฟ้มงานส่งให้ยูริอีกเป็นสิบแฟ้มทำเอาคุณหนูฟุบไปกับโต๊ะเลย
“เสร็จงานฉันจะไปตรอกเจ้าสำราญนะ”
“ได้ครับ”
แบบนี้ค่อยมีแรงหน่อย ฉันรีบตรวจดูบัญชีและบิลรายจ่ายมากมายแต่เอ๊ะ ตึกนี้มันเป็นตึกเช่าเหรอแล้วไอ้เถ้าแก่เจียงมันไปไหนฉันไม่เห็นหน้ามันเลยตั้งแต่ขึ้นมาบนเกาะ
“คิงงงง”
“ครับคุณหนู”
“ไอ้เถ้าแก่เจียงมันไปไหนอ่า”
“เจ้าของเก่าตึกนี้ใช่ไหมครับ”
“ใช่ๆ ฉันจำได้ว่าวันนั้นมันถูกคุณอัคคีอัดจนน่วมเลย”
“ตายแล้วครับ ถูกเก็บไปเมื่อวันงานหมั้นของคุณอัคคีกับคุณพะพาย”
“ฮะ! ใครเก็บมันไอ้ฮิโรชิเหรอ” ยูริทำท่าครุ่นคิดเพราะเธอรู้ว่าฮิโรชิเป็นนกต่อแต่เธอเองก็ไม่อาจเอื้อมไปรู้ข้อมูลลึกมากกว่านี้ แต่คุณอัคคีหมั้นกับยายโลกสวยไปแล้วเหรอเนี่ย ดีๆๆ ยายโลกสวยจะได้มีคนดูแล
“ช่างเถอะครับไม่ได้มีผลกับพวกเรา เรามาเพื่อขยายอำนาจ คุณหนูจะต้องทำกำไรจากกาสิโนเล็กๆนี้ให้ได้300%ภายในหนึ่งปี นี่คือบทลงโทษของท่านไคและท่านรามิล”
“ใครมันจะไปทำได้ ตึกกะโหลกกะลามีแค่3ชั้น โน้นดูตึก Setterland โน้น 10กว่าชั้นมีตั้งแต่ไพ่ยันซ่อง คนแห่ไปที่โน้นกันหมดแล้วย่ะ!” มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยตึกเล็กๆที่มีคนเข้าออกเท่าหยิบมือเนี่ยนะจะไปเอากำไรจากที่ไหนมามิทราบบบบ
ตรอกเจ้าสำราญ
โธ่...ถัง...นางยูริ อยากมาก็ได้มาแต่บอดี้การ์ด20กว่าคนนี่มันอะไรกัน คิงแกจะทำให้ฉันเด่นเหมือนนักการเมืองไม่ได้นะฮือออ
“คิงได้โปรดฉันไม่ชอบทำอะไรเป็นทีม ฉันอยากมีชีวิตปกติแค่คิงคนเดียวก็พอ ที่เหลือให้กลับไปดูแลกาสิโนเถอะ”
“ครับ”
ฉันเดินหนีความวุ่นวายมาร้านบะหมี่ที่เคยมานั่งกินกับน้องชาย พอห่างกันก็คิดถึงมันจังเลย ไม่มีมันก็เหมือนขาดมือซ้าย ที่ฉันรู้ตำแหน่งของไอ้หมอปีศาจกับพวกก็เพราะน้องฉันเจาะเข้าระบบการติดตาม เอาง่ายๆว่าทั้งเกาะนี้น้องชายฉันมันรู้ทุกความเคลื่อนไหว เรื่องการต่อสู้มันก็เก่งแต่ยังเด็กเกินไป มันเก่งแต่มันไม่แกร่งส่วนฉันพยายามแกร่งยังไงก็ไม่เคยดีในสายตาคุณพ่อเลย
“คุณหนูร้องไห้ทำไมครับ” คิงเดินเข้ามาเห็นน้ำตาของคุณหนูหยดจึงรีบเดินมาถามเพราะความเป็นห่วง
“ฉันแค่คิดถึงเรย์ ร้านนี้ฉันเคยมานั่งกินด้วยกัน คิงนั่งสิมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”
คิงยอมนั่งลงเพื่อทานบะหมี่กับเจ้านายที่ดูเศร้าๆ ทานบะหมี่เสร็จยูริก็เดินเที่ยวเพื่อซื้อขนมกลับไปทานที่โรงแรม เกาะนี้ถ้ามีคอนโดมันจะดีมากเลยแต่ที่ไม่มีคงเพราะไม่อยากให้ใครมาถือสิทธิ์ผูกขาด
“กลับกันเถอะ” ฉันหันไปบอกคิงเพราะอากาศเริ่มหนาวแล้ว
“ครับ”
ฉันมองหน้าคิงที่ยืนนิ่ง ยืนนิ่งทำไม ทำไมไม่ไปเอารถล่ะ ฉันส่งสายตาให้คิงไปเอารถแต่คิงกลับมองหน้า
“คิงงงง รถถถถถ ฉันอยากกลับโรงแรมแล้ว!!!”
“บอดี้การ์ดเอากลับไปแล้วครับ เพราะฉะนั้นเราต้องเดิน”
“คิงงงงง!!!!”
วันต่อมา
ฉันถูกคิงปลุกตั้งแต่7โมง โอ้ยย มหาลัยยังไม่เปิดทำไมต้องมาปลุกด้วยอ่า ขออีก5นาทีได้ไหมอ่ะ
“ครับท่านโอตะ กระผมปลุกคุณหนูแล้วแต่คุณหนูเอาผ้าห่มมาพันตัวเป็นดักแด้ครับ”
[อุ้มไปโยนที่ระเบียงแล้วปล่อยให้นอนตากแดด2ชั่วโมง!!]
“คุณตาขา ยูริตื่นแล้วค่ะ อื้ออออ คิงนายกล้ามากนะ!!”
ฉันลุกไปอาบน้ำแต่ออกมาก็เจอชุดยูกาตะที่ฉันคุ้นเคย แต่เดี๋ยวนะฉันทำไมต้องใส่ด้วยอ่า
“คือ?” ฉันถามคิงที่เตรียมอาวุธให้ฉันทั้งมีดพก มีดดาวกระจาย
“วันนี้เราต้องไปขอบคุณผู้ใหญ่ครับ”
“ใครบ้าง” ฉันหยิบชุดเดินเข้าในห้องน้ำโซนแห้ง หูก็ฟังเลขาหน้าโหดบอกตารางงาน
“วันนี้เราต้องไปตึก Setterland เพื่อขอบคุณเจ้าของเกาะตามประเพณีครับ”
“ถ้างั้นไอ้พวกอาวุธพวกนี้เก็บไว้เลยไม่ต้องให้ฉันพก ฉันจะไปในฐานะลูกสาวสุดเรียบร้อยของDr.รามิล ไม่ใช่นักฆ่า แค่คิงพกปืนกระบอกเดียวพวกนั้นก็ไม่ไว้ใจแล้ว เราจะไปผูกมิดไม่ใช่ศัตรูเข้าใจ๊?”
“ครับ แต่ยังไงก็ต้องใส่ชุดนี้นะครับเพราะมันเป็นใบเบิกทาง ท่านโอตะสั่งมา ทุกคนจะเกรงใจเพราะคุณหนูคือทายาทของโอตะ ต้นกำเนิดแก๊งฮาชิมะที่ถูกท่านโอตะกับท่านไคยึดอำนาจมา”
ยูริเดินออกมาแต่งหน้าประทินผิวด้านนอกคิงจึงออกไปรอและให้คนเตรียมรถแม้จะเดินข้ามไปก็ได้ แต่ก็นะความมอลังกาลต้องเอาไว้ก่อน
“ว่าแต่ไอ้หมอบ้ากามมันจะอยู่ไหมวะ คงไม่หรอกหมอต้องอยู่โรงพยาบาลสิ ส่วนหมาอยู่ในปากหมอฮะๆๆ”
- Writer
