ประกาศิตรักนายหัว

หึงตุ๊ด จนหลุดมาดนายหัว

    "พริก ออกมาจากบ้านแล้วยัง" เนื้อแพรถามพริกหวาน ซึ่งบ้านของพริกหวานนั้นอยู่บ้านพรุ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก

    "ออกมาแล้ว ให้พ่อมาส่ง กำลังจะติดไฟแดงก่อนจะเข้าคอนโดแก" พริกหวานบอกเพื่อน

    "อ๋อ โอเคฉันกับนนท์ก็ถึงแล้วเหมือนกัน กำลังจอดรถ" เนื้อแพรบอกเพื่อน

    เมื่อจอดรถเสร็จเจ้าหน้าที่ของคอนโดก็มาแจ้งเนื้อแพรว่ามีแขกมาขอพบและรออยู่นานแล้ว

    "มีแขกมารอคุณเนื้อแพร รออยู่ตรงที่นั่งล็อบบี้นะคะ" พนักงานแจ้งให้เนื้อแพรทราบ

    "ใครกันมารอแพร นนท์งั้นไปเจอเขากับฉันก่อนหรือแกจะขึ้นห้องไปรอฉันข้างบนก่อนก็ได้นะ" เนื้อแพรถามเพื่อน

    "ไปกับแกก็ได้จะได้ขึ้นไปพร้อมกันทีเดียว พริกก็กำลังจะมาถึงใช่ไหมล่ะ" อานนท์บอกเพื่อน

    "ใช่จ้ะ งั้นไปเจอเขาก่อนแล้วเดี๋ยวขึ้นไปพร้อมกัน" เนื้อแพรบอกเพื่อน

    เมื่อเดินไปถึงตรงโถงล็อบบี้ ก็ปรากฏว่าเป็นนายหัวเหมราชที่นั่งรออยู่ เมื่อนายหัวเห็นเนื้อแพรเดินมากับอานนท์ก็ยิ่งทำให้ความโกรธที่มีอยู่แล้วยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้นกว่าเดิมอีก

    "อ้าวนายหัวนี่เองคิดว่าใคร มีอะไรอีกละคะ" เนื้อแพรถามนายหัว

    "เปล่าไม่มีอะไร แค่อยากมาแสดงตัวให้ผู้ชายของคุณหนูเนื้อแพรรู้เท่านั้นเองครับ ว่าผมเป็นว่าที่ผัว เป็นคู่หมั้นของคุณเนื้อแพรเผื่อมันจะยังไม่รู้" เหมราชพูดพร้อมกับส่งสายตาเอาเรื่องไปหาอานนท์ที่ยืนตัวลีบด้วยความกลัว

    "อย่ามาก้าวร้าวกับเพื่อนของดิฉัน" เนื้อแพรพูดกดเสียงหนักพูดกับนายหัวด้วยความไม่พอใจ

    "เพื่อนเหรอวะ เพื่อนแบบไหนกันต้องหิ้วมานอนคอนโด" นายหัวเหมราชพูดอย่างโมโห

    "ก็เพื่อนแบบนี้แหละคะ คุณมีธุระอะไรกับดิฉันอีกไหมคะ ถ้าไม่มีแล้วมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย" เนื้อแพรพูดเสียงหนักและไล่ส่งเหมราชด้วยความโกรธเช่นกัน

    "มีแน่ ผมเป็นคู่หมั้นคุณนะ คุณจะมาควงผู้ชายต่อหน้าต่อตาผมแล้วพามันขึ้นคอนโดคุณนี่อะนะคุณหนูเนื้อแพร โธ่ นี่เหรอวะว่าที่สะใภ้คนดีของแม่" นายหัวเหมราชพูดเสียงดังด้วยแรงอารมณ์หึงที่ไม่ทันรู้ตัว

    "นี่ ไอ้นายหัวพูดบ้าอะไรของคุณ แล้วจะเสียงดังทำไมคนมองกันใหญ่แล้วเห็นไหมคะ ฉันอายคนอื่นเขา ถ้าคุณจะบ้าขนาดนี้เชิญคุณกลับไปเลยนะฉันรังเกียจมากรู้ไว้เสียด้วย ตัวเองทำเลวๆมา แล้วจะมาหาเรื่องให้คนอื่นเขาเลวเหมือนตัวเองหรือไง" เนื้อแพรว่านายหัวเหมราชกลับอย่างไม่ยอมแพ้

    "เออ เมื่อตอนเย็นท้าให้ถอนหมั้น มาตอนหัวค่ำไล่กลับบ้านแล้วจะพาผู้ชายขึ้นห้อง ดีจริงๆว่าที่เมียกู แล้วมึงน่ะรู้บ้างหรือเปล่าว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคู่หมั้นของกู" เหมราชโมโหสุดขีดแล้วหันไปเกรี้ยวกราดใส่อานนท์

    "เอิ่ม!...ครับผมรู้แล้วครับ" อานนท์พูดเสียงแผ่วเสียวสันหลังวาบ

    "รู้ มึงรู้แล้วมึงยังจะมาตีท้ายครัวกูเหรอไอ้หน้าวอก มึง..." เหมราชเข้าไปกระชากคอเสื้อและต่อยหน้าอานนท์จนล้มลงกับพื้น

    "ว้าย...เจ็บอย่าทำผมเลย" อานนท์หลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บ

    "นี่คุณเหมราชหยุดเดี๋ยวนี้นะ" เนื้อแพรเข้าไปดึงแขนเหมราชไว้

    "ปล่อยแขนผม หยุดเลยนะแม่ตัวดี มึงตายแน่กล้ามากนะกล้ามายุ่งกับของของกู" เหมราชง้างแขนขึ้นจะต่อยอานนท์ซ้ำ แต่พริกหวานวิ่งเข้ามาห้ามทัพไว้เสียก่อน

    "นายหัวเหมราช อย่าทำเพื่อนพริกเลยค่ะ มันเป็นตุ๊ดค่ะ มันไม่ชอบยายแพรหรอกค่ะ มันมีผัวแล้วเดี๋ยวพริกให้ดูหลักฐานนะคะ ปล่อยนนนี่มันเถอะค่ะนะคะ" พริกหวานวิ่งหน้าตั้งเข้ามาห้ามทัพ 

    "ห๊ะ!...อะไรนะน้องพริก เป็นอะไรนะบอกพี่ใหม่สิครับ"เหมราชถามพริกหวานซ้ำสีหน้าตกใจหันไปมองหน้าอานนท์ที่โดนตนเองต่อยจนเลือดกลบปากอีกครั้ง

    "หนูเป็นตุ๊ดค่ะ อย่าทำหนูเลย" อานนท์ปากเจ่อรีบพูดบอกเหมราช

    "เป็นตุ๊ด ไม่ใช่ผู้ชาย อ้าวแล้วแพรไม่บอกพี่ตั้งแต่ตอนแรกล่ะ" เหมราชหันมาถามเนื้อแพรเหมือนเป็นเรื่องปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นการผลักความรับผิดชอบให้เนื้อแพรด้วยครึ่งหนึ่งเพราะเนื้อแพรไม่ได้อธิบายเรื่องราวให้เหมราชเข้าใจตั้งแต่ต้น

    "แล้วคุณเปิดโอกาสให้บอกไหมละคะ มาถึงก็โวยวายใส่ๆอย่างเดียวเลย สมองพิการหรือไงนังนนนี่มันเดินตูดบิดเสียขนาดนี้นายหัวดูไม่ออกเหรอคะ" เนื้อแพรว่าเหมราช

    "อ้าว แล้วใครจะไปรู้ละวะ เห็นพากลับมาคอนโดสองต่อสอง มันก็ต้องของขึ้นสิแพร"เหมราชพูด

    "อะไร ของขึ้นทำไม ตื่นค่ะเราแค่หมั้นกันหลอกๆ อย่าเยอะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ กลับไปหาแม่นมโตของคุณได้แล้ว ป่าเถื่อน อินเกินไปหรือเปล่าฉันไม่ได้เป็นแฟนของคุณจริงๆเสียหน่อย" เนื้อแพรว่าเหมราชอย่างไม่ไว้หน้าเช่นกัน

    "อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยค่ะ ดูอานนท์มันก่อน" พริกหวานพูดขัดจังหวะ

    "นังพริก ฉันบอกให้เรียกนนนี่ เดี๋ยวนายหัวว่าที่ผัวนังแพรจะต่อยฉันอีก" อานนท์รีบบอกเพื่อนและหันไปมองเหมราชด้วยความกลัว

    "เอิ่ม! คุณ นนนี่ครับผมขอโทษด้วยจริงๆนะครับคือผมคิดว่าคุณเป็น....." เหมราชกล่าวขอโทษเพื่อนของเนื้อแพรอย่างรู้สึกผิด

    "เป็นตุ๊ดจริงๆค่ะคุณนายหัว นางพริกเอารูปผัวฉันให้นายหัวเขาดูให้ไวเลย" อานนท์รีบพูดกลัวโดนต่อยอีกหมัดคราวนี้ถ้าโดนอีกมีหวังจมูกเบี้ยวต้องไปแก้หน้าใหม่แน่ๆ

    "ไม่ต้องให้ดูหรอกพริก พานนท์มันไปหาหมอก่อน ไหวไม่เนี่ยแก" เนื้อแพรถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงและรีบเข้าไปช่วยประคองอานนท์ให้ลุกขึ้น

    "ไม่ต้องหาหมอหรอก แกเรียกแฟนฉันมารับหน่อย ฉันจะให้เขาขับรถให้น่ะ" อานนท์หมายถึงนักศึกษาแพทย์หนุ่มปี5ที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่

    "ได้เดี๋ยวโทรหาพี่หมอวุฒิให้" เนื้อแพรบอกเพื่อน

    "มีผัว เฮ้ยแฟนเป็นหมอเลยเหรอครับ" นายหัวเหมราชถามเพื่อความมั่นใจ

    "แล้วนายหัวจะไปยุ่งอะไรเรื่องของเขาละคะ กลับไปได้แล้ว สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขามามากพอแล้วนะคะ" เนื้อแพรไล่ส่งนายหัวเหมราชทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

    "แพรแกก็คุยกับคู่หมั้นของแกให้มันดีๆหน่อย เดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีก มาเดี๋ยวฉันโทรหาพี่วุฒิเอง แกช่วยพยุงนังนนนี่ไปนั่งก่อนไป" พริกหวานห้ามเพื่อนไม่อยากให้ทะเลาะกับนายหัวเหมราชอีก และเป็นคนจัดการโทรหาหมอวุฒิด้วยตนเอง

    "พี่วุฒิ ช่วยมารับนนท์ที่คอนโดแพรหน่อยสิคะ พอดีว่ามีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ ได้ค่ะพี่วุฒิพริกรออยู่ที่ล็อบบี้คอนโดค่ะ" พริกหวานเป็นธุระจัดการโทรหาหมอวุฒิ ประมาณ20 นาทีต่อมาหมอวุฒิก็มาถึง เมื่อหมอวุฒิมาถึงอานนท์ก็เริ่มอ้อนทันที

    "พี่วุฒิทำไมมาช้าจัง นนท์เจ็บมากเลย ช่วยดูแผลให้นนท์หน่อยสิคะ" อานนท์อ้อนพร้อมกับกอดแขนแฟนหนุ่มไว้

    "รีบที่สุดแล้วครับ แล้วหน้านนท์ไปโดนอะไรมาละ" วุฒิถามอย่างเป็นห่วง

    "โดนหมัดของพี่นายหัวว่าที่ผัวนังแพรมาน่ะสิ สงสัยจะหึงนังแพรนนท์เลยซวยเลย เรากลับกันเลยไหมคะเจ็บมาก" อานนท์ซบลงบนไหล่ของวุฒิ

    "เอิ่ม!...คือผมเหมราชครับเป็นคนต่อยเอ่อเมีย เห้ยไม่ใช่....แฟนคุณหมอเองครับ ผมต้องขอโทษด้วยครับ" เหมราชพูด

    "อ๋อครับ แฟนน้องแพรยินดีที่ได้รู้จักครับนายหัว" หมอวุฒิพูด

    "พี่หมอพานนท์กลับไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ มืดแล้วแพรเองก็จะทำรายงานด้วย นายหัวด้วยนะคะเชิญกลับได้แล้วค่ะ" เนื้อแพรพูดกับหมอวุฒิและหันมาไล่เหมราชกลับอีกครั้ง

    "ครับน้องแพร พี่กลับก่อนแล้วเจอกันครับ" หมอวุฒิพูดลาและประคองอานนท์ไปขึ้นรถ

    "พี่ไม่กลับนะแพรมันมืดแล้วพี่ขอค้างที่คอนโดแพรสักคืนได้ไหม นะครับพี่ขับรถกลับไม่ไหว" เหมราชอ้อน

    "ไม่ได้ค่ะ เชิญกลับไปเถอะค่ะแพรต้องทำรายงานกับยายพริก คงไม่สะดวกให้คนอื่นอยู่ด้วย" เนื้อแพรบอกนายหัวเน้นเสียงคำว่าคนอื่นชัดๆ

    "คนอื่นที่ไหนพี่เป็นคู่หมั้นแพรนะ ก็นี่ไงพี่ช่วยทำพี่เรียนจบโทเศรษฐศาสตร์การบริหารนะครับ พี่ช่วยน้องแพรกับน้องพริกได้นะ นะแพรนะขอค้างด้วย" เหมราชบอกและให้เหตุผลแบบเสนอตัวสุดๆ

    "ไม่เป็นไรไม่รบกวนค่ะ แพรทำจะเสร็จแล้วแค่ช่วยกันสรุปอีกนิดหน่อยก็เรียบร้อยแล้วละค่ะ นายหัวกลับไปหาแม่นมโตของนายหัวเถอะค่ะ ไปพริกขึ้นข้างบนกัน" เนื้อแพรพูดไม่สนใจเหมราชจูงมือพริกหวานจะเดินขึ้นห้องไป

    "นมโตไหนอีกละแพร ไม่มี นะแพรพี่ขอค้างด้วย น้องพริกก็อยู่น้านวลไม่ว่าหรอก จะให้พี่โทรขออนุญาตไหมละครับ" เหมราชพูดตื๊อ

    "ไม่ต้องและไม่ให้นอนด้วย กลับไปเลยค่ะไม่อย่างนั้นแพรจะโทรฟ้องป้าสาว่าพี่มาโวยวายทำร้ายเพื่อนแพร ขับรถกลับบ้านไปค้างกับป้าสาบ้างเถอะค่ะมัวแต่เที่ยวโฉบไปโฉบมาอยู่ได้ ป้าสาเขาเหงาน่าสงสารออก ขับรถกลับไม่เกิน1ชั่วโมงก็ถึง กลับไปป้าสาคงดีใจแย่ แพรไม่ให้ค้างที่นี่แน่ ๆค่ะ" เนื้อแพรพูดน้ำเสียงเด็ดขาดเอาจริง

    "ใจร้าย พี่กลับบ้านก็ได้ครับ รีบทำการบ้านให้เสร็จแล้วรีบนอนนะ พี่ถึงบ้านแล้วจะโทรหา น้องพริกพี่กลับก่อนนะครับ" นายหัวเหมราชยอมจำนนกลับบ้านแต่โดยดีและหันไปลาพริกหวานด้วย 

    "ค่ะพี่เหมขับรถดีๆนะคะ" พริกหวานรับคำ

    "แพรจะไม่ลาพี่หน่อยเหรอ" นายหัวทวงถามคู่หมั้นสาว

    "ลาค่ะนายหัว ไปพริกขึ้นห้องไปทำการบ้านกัน" เนื้อแพรพูดว่าลาเสียงสะบัดและหันไปชวนเพื่อนขึ้นห้องทันทีแสดงให้รู้ว่าไม่ได้สนใจและเห็นเหมราชอยู่ในสายตาของตัวเอง

    "เดี๋ยวก่อนแพร เอ่อ น้องพริกนี่เป็นผู้หญิงเอ่อ แบบผู้หญิงจริงๆใช่มั้ยครับ คือแบบว่าเอ่อ ไม่ใช่เอ่อ เลสเบี้ยนใช่มั้ยครับ" เหมราชถามน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ

    "เห้ย! ไม่ใช่ค่ะพริกเป็นผู้หญิงค่ะ พี่อย่าต่อยพริกนะ" พริกหวานรีบบอกนายหัว

    "แพรบอกให้พี่กลับบ้านได้แล้ว ไปพริกอย่าไปฟังนายหัวเลยไร้สาระ" เนื้อแพรพูดย้ำไล่นายหัวเหมราชกลับและลากแขนเพื่อนขึ้นลิฟต์ไป

    "แม่งฉิบหายแล้วกู ไอ้เหมมึงหึงตุ๊ดเหรอวะนี่" เหมราชพูดกับตัวเองเบาๆขณะเดินไปขึ้นรถขับกลับบ้าน