ประกาศิตรักนายหัว

สำออยอ้อนว่าที่เมีย

    "พี่เหม พี่เจ็บตรงไหนคะ หิวน้ำหรือคะ" เนื้อแพรรีบเดินเข้าไปที่เตียงเหมราช และรินน้ำตรงหัวเตียงเพื่อจะป้อนให้เหมราชทันที

    "อ้าวแพร โอ๊ยเจ็บแผล" เหมราชลืมตาขึ้นและชันตัวจะลุกขึ้นนั่งและแกล้งทำเป็นเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

    "พี่เหมระวังค่ะ มาค่ะแพรช่วย" เนื้อแพรเข้าช่วยประคองเหมราชให้ลุกขึ้น ทำให้แก้มสาวไปชนเข้ากับจมูกของเหมราชเข้าพอดี

    "หอมจังแก้มของน้องแพร ดีนะโดนยิงแต่ประสาทการรับกลิ่นยังดีอยู่" เหมราชพูดแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

    "พี่เหม นี่โดนยิงจริงหรือเปล่าคะ หลอกแพรว่าโดนยิงหรือเปล่า ไหนขอดูแผลหน่อย" เนื้อแพรเริ่มไม่มั่นใจจึงถามเหมราชออกไปตรง ๆ

    "โอ๊ย โดนยิงจริงๆครับ แผลนี่ไง" เหมราชบุ้ยหน้าไปยังไหลขวาของตนเองที่โดนกระสุนแค่ถากๆแต่พันแผลไว้เสียใหญ่โตอลังการ

    "เจ็บแผลก็ปล่อยเอวแพรได้แล้วค่ะ น้ำจะกินหรือเปล่า" เนื้อแพรถามเหมราช

    "กินครับ ป้อนพี่หน่อยสิ" เหมราชขอช่วยเนื้อแพร เนื้อแพรเลยขยับตัวไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอดดูดป้อนเหมราช

    "พี่หิวจัง" เหมราชพูด

    "ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงหรือคะ" เนื้อแพรถาม

    "ยังเลย เดี๋ยวกระถินเมียไอ้ชาติคงยกอาหารขึ้นมาให้" เหมราชพูดกับเนื้อแพร

    "พี่เหม ปล่อยเอวแพรก่อนแพรอึดอัด แพรถามพี่จริงๆนะคะที่แม่บอกว่าพี่โดนลอบยิงกระสุนฝังในอาการสาหัสมากนี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ" เนื้อแพรถามจริงจัง

    "โดนลอบยิงจริงๆครับ โดนไหล่แต่กระสุนไม่ได้ฝังในพี่ให้ไอ้ชาติมันบอกแบบนั้นเองแหละ อยากให้แพรมาหานี่น่าคิดถึงแพรใจจะขาด ก็แพรสอบเสร็จแล้วพี่งานยุ่งแพรก็ต้องมาอยู่ดูแลพี่สิ" เหมราชรับสารภาพแต่โดยดี

    "พี่นี่มันสุดจริงๆ ปล่อยแพร แพรจะกลับพี่รู้ไหมแพรตกใจมากแค่ไหน รีบขับรถกลับมายกเลิกนัดเพื่อนแล้วสุดท้ายพี่หลอกแพร พี่นี่มันไอ้คนกะหล่อนจริงๆเลย ปล่อยแพร" เนื้อแพรบ่นและดิ้นให้เหมราชปล่อยเอวบางของตนเอง

    "ไม่ปล่อย นะแพรนะอยู่กับพี่ก่อนนะ พี่เจ็บแผลจริงๆ อยู่กับพี่ที่นี่สักอาทิตย์นะแพรแล้วค่อยกลับพร้อมกันนะคนดี" เหมราชอ้อนเนื้อแพรให้เนื้อแพรสงสาร

    "ไม่ค่ะ แพรจะกลับ ก็พี่เหมไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อยนิค่ะ" เนื้อแพรพูด

    "เป็นสิ พี่ปวดแผลมากเลยครับ เหมือนจะเป็นไข้ด้วยแพรจับดูสิพี่ตัวร้อนมากเลยนะ" เหมราชพูดและท้าให้เนื้อแพรพิสูจน์ดูว่าเขาตัวร้อนจริงๆ เนื้อแพรจึงต้องจับดู

    "เฮ้ย!... ตัวร้อนจริงๆด้วยค่ะ แล้วมียาแก้ไข้ หรือยาแก้อักเสบไหมคะ" เนื้อแพรถามขึ้นตกใจกับอาการตัวร้อนของเหมราชเช่นกัน

    "แพรไม่กลับแล้วใช่ไหมอยู่กับพี่ใช่ไหมครับ"เหมราชถามเนื้อแพร

    "ค่ะ ไม่กลับ ยาอยู่ตรงไหนแล้วเมียพี่ชาติจะมาส่งข้าวตอนไหนละคะ" เนื้อแพรถาม

    "ยาอยู่ในลิ้นชัก แต่เดี๋ยวก่อนก็ได้รอกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยา แต่ตอนนี้พี่อยากกินเนื้อแพรมาก" เหมราชทำตาเจ้าชู้ใส่เนื้อแพร แต่ได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของกระถินมาขัดจังหวะเสียก่อน

    "นายหัวค่ะ กระถินเอาปิ่นโตมาส่งค่ะ" ภรรยาของชาติชายพูด

    "ปล่อยก่อนค่ะ แพรจะไปเปิดประตู เดี๋ยวพี่กระถินเห็นแพรอาย" เนื้อแพรรีบแกะมือหนาออกจากเอวบางของตัวเอง

    "เข้ามาได้เลยกระถิน ประตูไม่ได้ล๊อค" นายหัวบอกพร้อมกับปล่อยเอวบางของเนื้อแพรด้วย

    "กระถินวางปิ่นโตตรงนี้นะคะ นายหญิงสวยจังค่ะ พี่ชาติบอกกระถินว่านายหญิงมาอยู่ดูแลนาย" กระถินพูด

    "เอ่อ สวัสดีค่ะพี่กระถิน เรียกแพรว่าแพรก็พอ ไม่ต้องเรียกนายหญิงหรอกค่ะแพรยังไม่ได้..." เนื้อแพรยังพูดไม่ทันจบเหมราชก็พูดขัดขึ้น

    "นายหญิงเขาเขินน่ะกระถิน ฉันรบกวนกระถินเตรียมของสดใส่ตู้เย็นไว้นะ เดี๋ยวนายหญิงเขาจะทำกับข้าวเองไม่ต้องลำบากกระถินมาส่งปิ่นโต"เหมราชพูดกับกระถิน

    "ได้คะนาย งั้นกระถินกลับก่อนนะคะ ทิ้งเจ้าเชษมันไว้กับพี่ชาติ พี่ชาติจะได้ไปทำงานต่อค่ะ" กระถินบอกเหมราช

    "เอ่อ พี่กระถินค่ะ เดี๋ยวก่อนค่ะ คือแพรรบกวนพี่กระถินช่วยพาแพรไปห้องของแพรหน่อยได้มั้ยคะ แพรจะเอาเสื้อผ้าไปเก็บค่ะ" เนื้อแพรบอกกระถิน

    "อ้าว นายหญิงไม่นอนกับนายหรือคะ นายหญิงเป็นเมียนายเมียก็ต้องนอนกับผัวสิคะนายหญิง" กระถินถามงงๆ

    "เอ่อ คือแพรยังไม่ได้เป็นมะ ..." เนื้อแพรยังพูดไม่ทันจบเหมราชก็ไล่ให้กระถิ่นกลับไปดูลูก

    "ไปดูลูกเถอะกระถิน เมียฉันเขายังไม่ชินกับการนอนร่วมห้องกับผัว เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เหมราชพูด

    "ค่ะนายหัว กระถินไปนะคะ" กระถินยิ้มให้เนื้อแพรและเดินออกจากห้องไป

    "พี่เหม แพรไม่ได้เป็นเมียพี่เหม ไปบอกพี่กระถินเขาแบบนั้นได้ยังไงคะ แพรจะย้ายห้องค่ะ" เนื้อแพรโวยวายไม่พอใจเหมราชที่พูดจาแบบนั้น

    "ครับยังไม่เป็น แต่อีกหน่อยก็เป็น แล้วห้องมันมีห้องนอนเดียวอีกห้องมันเป็นห้องเก็บของห้องรกยังกะรังหนู แพรจะไปนอนได้ยังไง อย่าโวยวายพี่จะกินข้าวกินยาพี่ป่วยอยู่นะน้องแพร" เหมราชบอกเนื้อแพร เนื้อแพรเลยไปหยิบปิ่นโตมา และจัดการให้เหมราชกินข้าวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเรื่องห้องดี

    "อ้าว แพรก็ป้อนพี่ด้วยสิ พี่เจ็บแขนขวา พี่กินเองไม่ถนัด" เหมราชบอกเนื้อแพร เนื้อแพรเลยจำเป็นต้องป้อนข้าวให้เหมราชกินจนหมดชาม

    "อิ่มหรือยังคะ จะได้กินยาแล้วนอนพักผ่อน" เนื้อแพรถาม

    "อิ่มแล้วครับ แพรก็ทานข้าวเสียสิ" เหมราชบอกเนื้อแพร เนื้อแพรป้อนยาแก้ไข้และยาแก้อักเสบให้นายหัว เสร็จแล้วตัวเองก็กินข้าวเงียบๆไม่พูดกับเหมราชเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรอยู่จนเหมราชส่งเสียงเรียก

    "เนื้อแพร พี่ง่วงแล้วแพรอิ่มแล้วยังมานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "พี่เหมก็นอนสิ แพรไม่ง่วง" เนื้อแพรบอกเหมราช

    "ไม่ง่วงก็ไม่ต้องหลับสิครับ พี่ให้แพรมานอนเฉยๆ เร็วๆเลยแพร พี่ป่วยอยู่นะ" เหมราชพูด

    เนื้อแพรเลยเก็บปิ่นโตและเดินไปล้มตัวลงนอนข้างๆเหมราช แต่เพียงไม่นานเนื้อแพรก็หลับไปก่อนเหมราชอีก