คนนอกสายตา

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

คนใต้ร่างร้องไห้เสียใจ จนดวงตาแดงก่ำ ดีที่ว่าเขายอมปล่อยนางเมื่อใกล้รุ่งสาง นางจึงได้จัดการหอบร่างกายที่บอบช้ำกลับไปยังห้องนอนของตนเอง

เสื้อผ้าของนางได้จัดเก็บเอาไว้เรียบร้อย รอเพียงแค่นางตัดใจได้จะเอ่ยบอกแก่เขา ในตอนนี้นางมิกล้าจะโผล่หน้าออกไปเสียด้วยซ้ำ

เขามึนเมาขนาดนั้น ข่มเหงนางครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เอ่ยชื่อสตรีที่เขารักหนักหนา นางเจ็บทั้งกายและใจ ถึงนางจะดิ้นหนีเท่าไหร่ ก็ไม่พ้นเงื้อมมือเขาอยู่ดี

ฝ่ายผู้กระทำสตรีเมื่อคืนก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า ร่างกายกำยำมีแต่มัดกล้าม ไม่มีอาภรณ์สักชิ้นปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า เขาลุกขึ้นด้วยความงัวเงียปนง่วงงุน

พลางนึกถึงความฝันที่ได้ครอบครองนางในดวงใจ กลับรู้สึกดีขึ้นมา เมื่อมองดูที่เตียงนอน สภาพ ราวกับผ่านศึกรักมาอย่างโชคโชน ผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดนั้น

มองเห็นรอยคราบสีแดงเป็นจุดอยู่บนเตียงกว้างขวางของเขา พลางนึกสงสัยอยู่ไม่น้อย เมื่อคืนเขาทำอันใดลงไปกันแน่ แต่ทว่าเขากลับเมินความคิดนั้น คิดว่าสาวใช้คงจะซักไม่สะอาดกระมังถึงได้มีคราบอยู่เช่นนี้

หากแต่วันนี้ที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ดี ในรอบเดือนกว่า เกือบจะสองเดือน สีหน้าของเขาเบิกบานไม่น้อย เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว จึงไปที่ห้องโถงกลางเพื่อรับอาหารเช้าในวันใหม่

แต่กลับแปลกใจเมื่อไม่เจอน้องสาว ที่มักจะมานั่งคอย หรือไม่ก็ไปเคาะห้องเรียกเขาเหมือนเช่นดั่งครั้งที่ผ่านมา

สองเท้าหนาแกร่ง เดินกลับเข้าไปในเรือน หยุดหน้าห้องของนาง พลางถอนหายใจไปหลายเฮือก เขาทำตัวให้นางเป็นห่วงแบบนี้เสมอ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนางเห็นเขาสภาพเหมือนสุนัขหรือไม่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“หลินเอ๋อร์ เช้าแล้วเจ้าตื่นหรือยัง” พี่ชายห่วงน้องสาว เกรงว่านางจะปวดท้องหิวข้าว หากยังไม่กินข้าวเช้า

“ข้า...ข้ายังไม่หิวเจ้าค่ะ” นางนั่งกอดหมอนข้างอยู่เช่นนั้น ตั้งแต่กลับเข้ามาในห้องของตนเอง เพราะรับไม่ได้ ที่เนื้อตัวของนางมีแต่รอยรักที่เขาฝากไว้เต็มไปหมด

หากนางออกไปแล้วพูดเรื่องเมื่อคืน เขาจะรับได้หรือไม่ นางไม่กล้าเลยจริง หากนางพูดออกไปว่า ‘พี่ชาย ข้ารักท่าน” ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไม่

เมื่อคิดได้ นางอยากจะลองพูดให้เขาฟังสักครั้ง จึงได้ตัดสินใจหอบร่างบอบช้ำของนางค่อย ๆ ก้าวจากเตียงนอน ตรงกลางกายสาวนั้นเจ็บปวดไม่น้อย

“พี่ชาย ข้า...” นางยืนอยู่ที่ประตูด้านในห้อง มิได้เปิดมันออกไป มือเรียวของนางกำลังจะเปิดออกไป เพื่อเตรียมคำพูดที่ตั้งใจ จะพูดกับเขา เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็เปิดออกไปข้างนอก

กลับไม่พบคนที่นางอยากพบ พบเพียงพ่อบ้านนำข้าวต้มร้อน ๆ มาให้ นี่นางก้าวช้าไปหรือ

ท่านพ่อบ้าน ยืนยิ้มอยู่เช่นนั้น เขาถือถาดข้าวต้ม ดวงตากลมโตของฟางหลินมองที่ถาดข้าวในมือของพ่อบ้านความอัปยศครั้งนี้นางจะลืมมันไปและไม่คิดจะเอ่ยมันอีกเป็นครั้งที่สอง

“คุณหนูลู่ คุณชายใหญ่มีเรื่องด่วน เลยให้ข้านำข้าวต้มมาให้ขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยขึ้นกับคุณหนูลู่ฟางหลิน หลานสาวของฮูหยินใหญ่ ที่ใคร ๆ ในเรือนนี้ต้องดูแลรับใช้นางให้ดี อนาคตของนางคือฮูหยินน้อย

“เรื่องด่วนอันใดกันเจ้าคะ” ฟางหลินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คือว่า แม่นางเสี่ยวอวี้ กลับมาแล้ว คุณชายใหญ่ดีใจมากเลยไปที่จวนท่านแม่ทัพ” สิ้นถ้อยคำของท่านพ่อบ้านที่เอ่ยขึ้นนั้น เหมือนสายฟ้าฟาดให้ที่กลางดวงใจของนาง มันแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

คนรักของเขากลับมาแล้ว และนางก็คงจะเป็นแค่เศษฝุ่นผงไร้ค่าไร้ตัวตน และอยู่อย่างคนนอกสายตา

ท่านพ่อบ้านยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฟางหลินมองข้าวต้มถ้วยนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า นางไม่ได้รับถาดข้าวต้มมาดวงตาของนางมิอาจจะซ่อนความเสียอกเสียใจได้อีกต่อไป

นางจึงได้หลั่งน้ำตาออกมาราวกับไข่มุกเม็ดโต ปราศจากเสียงสะอื้นไห้ มือเรียวรีบปาดน้ำตาทิ้งไปทันที พ่อบ้านตกใจไม่น้อย ที่จู่ ๆ ก็เห็นคุณหนูลู่ ร้องไห้ออกมา

จากนั้น นางฉีกยิ้มอย่างเสแสร้ง เอ่ยกับท่านพ่อบ้าน อย่างนอบน้อม แม้ว่าจะปวดรวดร้าวแทบตายก็ตามที รอยยิ้มเจื่อนบนใบหน้าที่ติดจะซีดราวกับกระดาษ

“ท่านลุงเอาไปเก็บเถิดเจ้าค่ะ ข้ายังไม่หิว” ลู่ฟางหลิน พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ก็ยังซ่อนเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี น้ำใส ๆ มันค่อย ไหลออกมา โดยที่นางไม่ต้องการเลยสักนิด

นางจะร้องไห้เพื่อเขาเช่นนั้นหรือ นางเจ็บปวดไม่พอหรือ ปวดใจไม่พออีกหรือกับความรักที่มันเป็นไปไม่ได้

“ขอรับคุณหนู” พ่อบ้านถือถาดข้าวต้มกลับไปด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดกันนางจึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้ หรือมีเรื่องให้นางไม่สบายใจกัน ตัวเขาเองอยากจะเอ่ยถามไถ่ก็มิกล้า เพราะเป็นเรื่องของเจ้านายมิใช่บ่าวรับใช้เช่นเขา

ลู่ฟางหลินจึงได้ตัดสินใจ ในเมื่อคนรักของเขากลับมา นางจะอยู่ที่ไปทำไมกัน ในเมื่อเขากระทำย่ำยีนางถึงเพียงนี้

เขากลับไม่เคยรู้เลยว่า เขาได้ทำสิ่งใดลงไปบ้าง ทำกับนางราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหายนั่น ร่างกายของนางมีแต่รอยจ้ำแดงไปหมด

ในเมื่อความอดทนของนางได้จบลง นางจะร้องไห้กับเรื่องที่เป็นไม่ได้ เป็นครั้งสุดท้าย น้ำใส ๆ มันหลั่งไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก

ร่างบอบบางปิดประตูลงดาลจนเรียบร้อยแล้วก็ทรุดกายลงอย่างหมดสภาพ นางเจ็บปวดแทบจะขาดใจ แต่ผู้ที่กระทำย่ำยีนางกลับไม่รู้สึกรู้สาอันใด

มันคงเป็นเพียงแค่ความฝันของเขากระมัง ความฝันที่เขาได้ครอบครองคนรัก เสี่ยวอวี้ คนรักของเขา หาใช่นางไม่ เมื่อตัดใจที่จะจากลาได้

นางจึงได้ลุกขึ้น ยืนเต็มความสูง พลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจนัก นางเพียงแค่ต้องการใครสักคนคอยปลอบใจที่บอบช้ำเจ็บปวดนี่เสียที

“คุณหนูเจ้าคะ” สาวใช้ในเรือนด้านนอกเอ่ยเรียกขึ้นมา

“มีอะไร” นางไม่อยากจะพูดกับใครทั้งนั้น ไม่อยากให้ใครเห็นสภาพของนางในตอนนี้

“ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ” อาชุนสาวใช้เป็นห่วง เพราะเมื่อเช้านางกำลังเดินมาจะมาหาคุณหนูที่ห้อง กลับพบว่า คุณหนูออกจากห้องของคุณชายใหญ่

นางจึงได้หลบซ่อนตัวเอาไว้ มิกล้าเอ่ยถามเรื่องราว เมื่อคืนก็พอจะรู้ว่าคุณชายใหญ่เมามายอีกเช่นเคย จะมีเพียงคุณหนูลู่เท่านั้น ที่คอยดูแลยามที่คุณชายใหญ่เมามายไม่ได้สติ