วันรุ่งขึ้น
09 : 00 น.
กริ่งๆ กริ่ง!
เสียงนาฬิกาปลุกดังระงมทั่วห้องนอนขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตปลือขึ้นรับแสงที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางระเบียง คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ปกติเวลานี้แดดไม่ค่อยส่องเข้าหน้าเธอเลย เพราะห้องนอนเธอนั้นอยู่ในทิศทางตรงกันข้ามกับทิศที่ตะวันขึ้น แต่วันนี้ทำไมแดดถึงได้ส่องผ่านหน้าผากเธอ จนรู้สึกแสบร้อนไปหมดแบบนี้
“ตื่นได้สักที”
คนที่เป็นตัวการ ดึงผ้าม่านออกไปให้พ้นจากทิศทางของแสง ตั้งใจมากๆให้แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ากับใบหน้าคนขี้เซา เขาปลุกน้ำฟ้าตั้งแต่เช้า เพราะกลัวเธอมีแพลนจะไปที่ไหนต่อ แต่ก็อย่างที่เห็นตอนนี้ เธอเพิ่งจะตื่น เพราะเสียงนาฬิกาปลุกรอบที่แปด
“คุณปืนมาบ้านฟ้าแต่เช้าเลย”
“แหกตาดูก่อนว่าที่นี่ที่ไหน! ทำไมทำตัวแบบนี้น้ำฟ้า ก็รู้ว่ากินแล้วมันต้องเมา แล้วจะกินทำไมเยอะแยะ สะกดคำว่าพอไม่เป็นหรือไง”
“คุณปืนนี่เหมือนพ่อฟ้าเลย”
น้ำฟ้ามุ่ยหน้า ก้มลงสำรวจตัวเองตั้ง
