น้ำฟ้ากัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าหูฟาดหรือเปล่า ถึงได้ยินเขาพูดคำว่าคิดถึง มันเบามากเหมือนเสียงกระซิบ แต่เพราะใบหน้าเธอแนบอยู่กับแผ่นหลัง ซ้ำบรรยากาศรอบตัวก็เงียบสงบ เธอจึงได้ยินมัน แต่ก็ไม่อยากปักใจเชื่อ ว่าคนดุๆอย่างหมอปืน จะคิดถึงคนอื่นเป็น
“ฉันคงหูเพี้ยน!”
“ไปหาหมอบ้างนะ”
“ไม่ค่ะ กลัวเจอหมอบ้าๆแบบคุณ”
“หมอบ้าๆ ที่เธอพูด คงมีแค่ฉันคนเดียวนี่แหละ”
ปืนใหญ่ปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ เพื่อที่จะใช้มือของตัวเองรวบเอวเธอไว้ ไม่ลงเองก็ต้องอุ้มลงแหละ ไม่อยากอยู่แบบนี้นานๆ เพราะสายตาของคนในศาลาเริ่มเปลี่ยนไป
“อ๊ะ ฉันลงเองได้”
น้ำฟ้าอุทาน บริเวณที่โดนจับร้อนวาบขึ้นทันที ลามไปถึงใบหน้าด้วย เธอรู้สึกร้อนแปลกๆกับสัมผัสของเขา ขยับตัวหนีมือที่เหมือนครีมเหล็ก นี่เธอตัวเล็ก หรือเขาแรงควาย ทำไมจับแน่นแบบนี้
“เดี๋ยวตกเหอะ!”
“ก็ปล่อยก่อนสิคะ”
“เออๆ ยอมแล้ว”
ปืนใหญ่ยอมถอย เพราะเห็นว่ามารดาเดินเข้
