บ้านที่ไม่ได้กลับมานาน
1588 Words
เพราะได้คำแนะนำจากกราฟ น้ำฟ้าจึงตัดสินใจเผชิญหน้ากับปัญหา ด้วยการกลับไปที่บ้านในเย็นวันนั้น แม้จะติดต่อที่บ้านอยู่ตลอด แต่ก็ไม่ได้กลับมาที่นี่นานกว่าสี่ปีแล้ว แม้จะพบเจอครอบครัวบ้างตามงานต่างๆ มีบ้างที่เธอต้องไปช่วยงานของที่บ้าน แต่ไม่เคยมาเจอกันด้วยปัญหาเลยสักครั้ง จึงรู้สึกกลัวและประหม่า
“มาเร็วดีนี่!”
น้ำหวานพี่สาวคนรอง ดีกรีนางแบบดาวรุ่ง เอ่ยทักน้องสาวที่เดินตัวลีบเข้ามาในบ้าน การมาแต่ละครั้งของน้องสาวช่างตลกขบขัน ทำเหมือนว่าบ้านเป็นขุมนรกงั้นแหละ
“พี่หวาน!”
คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวที่มีส่วนสูงมากกว่า 175 เซนติเมตร ซบหน้าเข้ากับตัวของพี่สาวด้วยความรู้สึกคิดถึง
“มาแล้วเหรอ?”
“ใครเหรอคะเพชร?”
น้ำเพชรพี่ชายเดินควงคู่มากับผู้หญิงสวยที่น้ำฟ้าไม่รู้จัก เธอจึงหันกลับไปยืนตรงหน้าพี่ชาย ยกมือไหว้คนทั้งสองด้วยความเคารพ
“น้ำฟ้าน้องสาวคนเล็ก ฟ้านี่ม่านไหม ว่าที่ภรรยาพี่”
น้ำเพชรแนะนำคนรักให้รู้จักกับน้องสาวที่ตัดพ้อชีวิตด้วยการหนีออกจากบ้าน เลือกเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบ มากกว่าเรียนในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้เรียน
“สวัสดีค่ะ”
“ยัยฟ้า!”
“คุณแม่! สวัสดีค่ะ”
น้ำฟ้ายกมือไหว้บุพการีที่เดินปรี่เข้ามาใกล้ ร่างของเธอถูกท่านรวบไปกอดไว้แน่น ด้วยความรู้สึกห่วงปนโมโห
เมื่อคืนท่านติดต่อลูกไม่ได้เลยทั้งคืน แม้เจ้าตัวจะไลน์มาบอกว่าเผลอหลับไปเพราะโหมงานหนักก็ตาม แต่ท่านก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
“มาแล้วสินะ”
เสียงทรงอำนาจทำให้น้ำฟ้ารีบหลบหลังคนเป็นแม่ มองคนที่ก้าวออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยสายตาหวาดกลัว ในบ้านหลังนี้มีเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอกลัวได้ นั่นก็คือพ่อของเธอเอง
“สวัสดีค่ะ”
“เข้ามาคุยกับพ่อในห้อง”
“คุณแม่คะ”
น้ำฟ้ารีบหาตัวช่วย แต่แม่ส่ายหน้าให้ เธอจึงต้องเดินไหล่ตกตามหลังคนเป็นพ่อไป ท่านทั้งสองคงคุยกันแล้ว พ่อคงห้ามไม่ให้แม่เข้ามายุ่ง เพราะรู้ดีว่าแม่มักจะใจอ่อนกับเธอเสมอ
ภายในห้องทำงานของคนเป็นพ่อ เต็มไปด้วยรูปถ่าย ถ้วยรางวัลการันตีความสามารถและความสำเร็จของท่าน เธอชื่มชมท่านเสมอ แต่ความฝันของเธอไม่ใช่การเป็นดาราหรือนางแบบอย่างที่พ่อต้องการ งานในวงการอะไรก็แล้วแต่ เธอไม่ชอบ!
“เป็นไง!”
“คุณพ่อหมายถึงอะไรเหรอคะ?”
น้ำฟ้านั่งลงที่โซฟาด้วยกิริยานอบน้อม เงยหน้าตอบคำถามของคนเป็นพ่อด้วยคำถาม เนื่องจากไม่เข้าใจจริงๆว่าท่านหมายถึงอะไร
“หนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเป็นยังไง การเดินตามทางที่ฉันปูไว้ให้ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ!”
น้ำเสียงกรุ่นโกรธบ่งบอกว่าท่านไม่เคยเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กสุดทำเลยสักนิด ลูกสาวที่ท่านปูทางมาให้ตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมีความคิดเป็นของตัวเอง ก็เริ่มอวดเก่ง อยากเดินตามความฝันของตัวเอง โดยทิ้งความฝันในวัยเด็กที่ร่วมสร้างกันมากับท่าน
“ฟ้าขอโทษค่ะ”
“แต่งงานซะ! นั่นคือความใจดีสุดท้ายที่ฉันจะมอบให้เธอ”
“ฟ้าขอเหตุผลได้ไหมคะว่าทำไม?”
“อยากรู้ไปทำไม”
“ถ้ามันสมเหตุสมผล ฟ้าจะได้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นค่ะ คุณพ่อมีปัญหาเรื่องการเงินเหรอคะ”
น้ำฟ้าถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ด้วยรู้ดีว่าคนเป็นพ่อนั้นมีนิสัยยังไง ถ้าไม่มีปัญหาท่านคงไม่มาบีบบังคับเธอแบบนี้ ท่านคงพยายามแล้ว แต่มันคงเกินกำลังท่านจริงๆ
“ห่วงด้วยเหรอ!”
“ฟ้าแค่ต้องการทำตามความฝันตัวเองนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวไม่ดี แค่อยากพยายามทำด้วยตัวเองบ้าง ไม่อยากให้คุณพ่อมาลงทุนกับความฝันในวัยเด็ก ที่มันยากเมื่อฟ้าโตขึ้น”
เธอเคยเป็นดาราเด็กมาก่อน แน่นอนว่ามันเกิดจากการปั้นของคนเป็นพ่อ แรกๆมันก็สนุกดีและได้เงินด้วย แต่พอโตขึ้น เธอก็ไม่ได้หน้าตาน่ารักเหมือนเมื่อก่อน ความน่ารักในวัยเด็ก แปรเปลี่ยนเป็นความสวยตามวัย ซึ่งคนที่สวยกว่าก็มีมากมาย งานเริ่มน้อยลง จนพ่อต้องดึงเข้ามาทำงานของท่านเอง ลงทุนไปกับเธอเยอะมาก เพื่อให้เธอดังเหมือนตอนเด็ก แต่มันก็ไปไม่รอด เพราะยิ่งโต ความคิดเธอเริ่มเปลี่ยน การแสดงไม่เนียน จนเธอเลิกพยายาม เธอแค่อยากหนี อยากลองทำสิ่งใหม่ๆดู นั่นก็เพื่อตัวเธอเอง และเพื่อตัวท่านด้วย
“สนุกไหม”
น้ำเสียงอ่อนโยนถามขึ้นขณะที่น้ำฟ้านั่งคิดไปถึงเรื่องราวในอดีต รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมา ช่างเหมือนที่เคยได้รับในอดีต นานแค่ไหนกันนะที่เธอไม่เคยเห็นท่านยิ้มให้แบบนี้
“ก็สนุกดีค่ะ”
“ลำบาก?”
“แหะๆ นิดหน่อยค่ะ โชคดีที่ได้เพื่อนดีค่ะ กราฟก็ช่วยดูแลฟ้าอย่างดีด้วย”
เด็กสาววัยยี่สิบเอ็ดหัวเราะอย่างอารมณ์ดี โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่าทุกการช่วยเหลือที่เพื่อนหยิบยื่นให้นั้น ล้วนมาจากคนเป็นพ่อทั้งสิ้น
“ก็ดีแล้ว เรียนจบแล้วก็มาอยู่ที่บ้าน แม่กับพี่ๆคิดถึง”
แม้ตัวเองจะเจอปัญหาใหญ่ ก็ไม่เคยคิดจะบังคับจิตใจลูกสักครั้ง ที่ส่งข้อความไปข่มขู่นั้น ก็เพื่อให้ลูกสาวกลับมาที่บ้าน ก่อนหน้านั้นที่เจอกันก็ยุ่งๆ ยังไม่ได้คุยกับลูกสาวจริงจัง อีกทั้งน้ำยังเชี่ยวท่านเลยไม่อยากเอาเรือไปขวาง ปล่อยให้ลูกได้ลองทำทุกอย่าง แต่ตอนนี้สมควรแก่เวลาที่ลูกต้องกลับมาอยู่บ้านแล้ว
“แล้วเรื่องแต่งงานล่ะคะ”
“พ่อจะจัดการเอง”
เพราะดูแล้วลูกสาวคงไม่เต็มใจแน่ ท่านจึงไม่อยากบังคับต่อให้ลูกเตลิดหนีไปอีก จึงตัดสินใจว่าจะจัดการคุยกับทางนั้นด้วยตัวเองอีกครั้ง
น้ำฟ้าเก็บความไม่สบายใจไว้ข้างใน เลือกยิ้มออกไปไม่ให้คนเป็นพ่อกังวล ท่านต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ แต่พ่อเธอก็ยังเป็นท่านคนเดิม แม้จะเข้มงวดมาก แต่ก็ไม่เคยบังคับฝืนใจลูก
หลังจากคุยกันเสร็จ เธอก็เดินตามท่านออกมาจากห้องทำงาน แม่และพี่ๆที่ยืนรอ มองหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง ต่างจากใบหน้าประมุขของบ้าน ที่ทุกคนมองท่านด้วยสายตาโกรธเคืองนิดๆ ด้วยเข้าใจว่าท่านเรียกน้องเล็กเข้าไปคุยส่วนตัว เพื่อบีบบังคับให้เธอแต่งงานตามความต้องการของตัวท่านเอง
“อยู่ทานข้าวก่อนสิ”
น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม แต่แววตากลับอ่อนโยนขึ้น ทำให้ทุกคนถอนหายใจ เอกภักดิ์เป็นผู้ชายปากแข็ง และนั่นคือเสน่ห์ของเขา
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ แต่หนูให้กราฟรอหน้าบ้าน ทิ้งเขามานานแล้ว”
“จะไม่อยู่ก่อนเหรอลูกนานๆทีจะกลับมาบ้าน”
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ เรียนจบแล้วหนูจะมาอยู่ที่นี่”
น้ำฟ้าไหว้ลาทุกคนในครอบครัวไม่เว้นแม้กระทั่งคนรักของพี่ชายที่ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เหมือนเธอจะเคยเห็นผู้หญิงที่ชื่อม่านไหมจากที่ไหนมาก่อน คุ้นมากแต่นึกไม่ออกเลย
น้ำฟ้าเดินทางกลับหออย่างอารมณ์ดี จนคนที่ทำหน้าที่ขับรถให้แปลกใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ปกติไปเจอครอบครัวไม่เคยเห็นยิ้มกลับมาเลยสักครั้ง ไม่รู้มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นกับเธอกันแน่
“ยิ้มอะไรนักหนา เป็นบ้า?”
“นั่นปากเหรอกราฟ”
แก้มทั้งสองข้างพองขึ้น จ้องมองคนที่ด่าตัวเองด้วยความน้อยใจ กราฟเป็นผู้ชายที่ปากไม่ค่อยดี แต่มันไม่ค่อยดีแค่กับเธอไง กับสาวๆคนอื่นเขาหวานหยด หวานจนมดขึ้นทั้งรังเลย
“แล้วนี่ปากเหรอ?”
มือหนาที่เคยกำพวงมาลัย คว้าหมับเข้าที่ริมฝีปาก ที่ยื่นออกมาเหมือนปลาทอง ทำหน้าตาแบบนี้คิดว่าน่ารักใช่ไหม
ก็ใช่แหละ! น่ารักจนไม่อยากขับรถต่อไปเลย น่ารักเหมือนเด็กอะ
“คุณพ่อบอกว่าจะจัดการเอง ขอบคุณนะที่แนะนำให้ฟ้ากลับมาคุยเอง”
น้ำฟ้าซบหน้าเข้ากับมือที่เคยบีบปากตัวเอง กุมมือนั่นไว้เบาๆ ทำตัวอย่างที่เคยทำ
“อืม”
มือใหญ่ดึงออกเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่ตีขึ้นมาในอก เมินหน้าหนีไปทิศทางอื่น ในขณะที่จอดรถรอสัญญานไฟ หัวใจเต้นระทึกกับความเคยชินของเพื่อนสาว เธอจะรู้ตัวไหม ว่าเขาหวั่นไหวขนาดไหนตอนที่อยู่ใกล้เธอ
น้ำฟ้าหันใบหน้ามองออกไปนอกรถ ยอมรับว่าตกใจที่กราฟดึงมือออกไปพร้อมกับเบือนหน้าหนี เธอไม่มีเสน่ห์เลยสินะ เขาถึงไม่รู้สึกอะไร หรือเธอทำอะไรที่มันข้ามเส้นเกินไป เขาถึงได้มีท่าทีรังเกียจ
- Writer
