เธอแม่ง! โคตรตัวซวย
1477 Words
น้ำฟ้าลุกขึ้นยืนพันผ้าเช็ดตัวรอบกาย เดินไปที่ประตูด้วยขาสั่นเทา แง้มประตูออกไปนิดหน่อย คว้าเสื้อที่แขวนอยู่ตรงลูกบิดประตูมากำไว้ กลับเข้าไปใส่ในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะมองสำรวจตัวเอง
“อือ!! โคตรจะโป๊เลย”
ทั้งตัวเธอมีเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำปกปิด แม้ความยาวของมันจะยาวถึงต้นขา แต่เพราะเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน มันจึงดูแย่มากๆ เป็นเพราะความเคยชินแท้ๆ เธอจึงเผลอซักชุดชั้นในไปด้วย จะหยิบมาใส่ทั้งที่เปียกๆก็ทำไม่ได้ เลยตัดสินใจใส่แบบนี้ไปก่อน ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นพันด้านในไว้ มองหาสักอย่างที่พอจะเป็นอาวุธติดมือออกไปด้วย มีอะไรติดตัวไว้ อุ่นใจกว่าเยอะเลย
คนตัวเล็กค่อยๆเปิดประตูแง้มออกไปดูด้านนอก เมื่อเห็นว่าปราศจากเงาของผู้ชายคนนั้น ก็รีบวิ่งออกไปคว้าผ้าห่มที่กองอยู่บนพื้น ก่อนจะยืนคว้างอยู่กลางห้อง เพราะไม่รู้เลยว่าจะต้องเอาผ้าห่มของเขาไปซักที่ไหน ทางเดียวที่จะทำให้รู้คือ เรียกเจ้าของสถานที่มานั่นเอง
“คุณ! คุณอยู่ไหนคะ?”
น้ำฟ้าเรียกด้วยความหวาดกลัว ทุกความกลัวของเธอคือเขา ขยับเท้าออกเดินโดยอุ้มผ้าห่มผืนใหญ่ไปด้วย เปิดประตูห้องออกไปดูในจุดที่เธอนอน ก่อนจะถอนใจเมื่อคนที่เธอตามหา นั่งหน้าตึงอยู่บนโซฟาอีกตัว
พรึ่บ!
หมอนใบโตลอยละลิ่ว ฟาดเข้าเต็มใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ดวงตากลมโตเบิกกว้างไม่คิดว่าตัวเองจะโดนกระทำอะไรแบบนี้ ความอดทนน้อยลงทุกที จากที่บอกตัวเองว่าให้อดทน ตอนนี้ไม่ทนแล้วโว้ย!
“ไอ้บ้าเอ้ย! คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ!”
มือเล็กคลายออกจากผ้าห่ม ก้มลงหยิบหมอนได้ ก็พุ่งไปหาคนที่ปาหมอนใส่หน้าตัวเอง ฟาดลงไปไม่ยั้งแรง ขึ้นคร่อมคนที่ตกใจดิ้นรนหนีไว้ แม้หมอนจะถูกมือใหญ่คว้าออกไปได้ เธอก็ไม่หยุด ดึงกลุ่มผมสีดำสนิทไว้แน่น ก่อนจะกระชากแรงๆ ตอนนี้ไม่เธอก็เขานี่แหละที่ต้องตาย
“นี่! บ้าเอ้ย! ปล่อยสิวะ!”
“ตายซะเถอะ! ไอ้บ้า!”
พรึ่บ!
“ว้าย!”
ความอดทนสิ้นสุด คนตัวโตหยุดคนที่ดึงรั้งผมตัวเองลง ด้วยการพลิกตัวกลับ ส่งเธอไปนอนอยู่ใต้ร่าง ใช้มือกำลำคอเล็กไว้แน่น มองด้วยดวงตาวาวโรจน์ ก่อนจะคลายมือออกนิดหน่อย เมื่อใบหน้าสวยเริ่มแดงก่ำ
“อึก!”
แม้จะถูกกำคอไว้แน่น แต่เรียวแรงที่ขายังมี พยายามดิ้นรนหนีอีกครั้ง เธอจะมาตายที่นี่ไม่ได้ ยังอยากกลับไปหาคนที่เธอรักอยู่
“ถ้าหยุดจะปล่อย!”
“อือ”
ขาเล็กๆทั้งสองข้างหยุดลงอย่างรวดเร็ว มองคนข้างบนด้วยแววตาเว้าวอน สองตาคลอน้ำใส เหมือนพร้อมจะรินไหลทุกเมื่อถ้าเธอขยับดวงตา
แม่ง! มองใกล้ๆน่ารักชิบหาย แต่โคตรร้ายเลย!
ดวงตากลมโตที่มองเห็นใกล้ๆ มีสีอ่อน แต่แววดื้อรั้นเข้มข้นจนเขาถอนหายใจ ก้มลงสำรวจร่างกายคนที่ทำร้ายตัวเองเงียบๆ ก่อนจะเบิกตาโต ลุกออกไปจากคนตัวเล็กกว่าอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นจุกแป้นชูชันดันเนื้อผ้าจนขึ้นรูปรอบนมอวบอูม
“แม่ง!”
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าคุณเป็นใคร ฉันจะให้พ่อมาเผาบ้านคุณ”
ปากเล็กพึมพำสาปแช่ง เกิดมาไม่เคยเจอให้ทำแบบนี้ด้วยเลยสักครั้ง ไม่รู้ทำผิดอะไรนักหนา แค่ถูกพามายังสถานที่ที่ไม่รู้จักก็กลัวมากแล้ว ยังมาโดนทำแบบนี้อีก เธอกลัวมากๆเลยนะ
“ลุกขึ้น! จะไปส่ง”
“ไม่ต้อง! ฉันกลับเอง”
“มีเงินหรือไง! เธอแม่งโคตรตัวซวย”
ดวงตาสีดำปิดลง ก่อนจะลืมขึ้นมามองผู้หญิงที่เขาต้องเกี่ยวดองด้วย เมื่อครู่เขาออกมาคุยโทรศัพท์กับพ่อ ท่านบังคับให้เขาไปดูตัวเพื่อแต่งงาน แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้น คือลูกสาวคนเล็กของบ้านเกตุภานุมาศ และผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใคร เธอคนนี้นี่แหละ ยิ่งมองเห็นใบหน้าชัดเจน ทุกอย่างยิ่งชัด เธอคือผู้หญิงที่เขาเห็นบ่อยๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์ข่าวกอสซิบของพวกดารา
“คุณก็ตัวซวยเหมือนกัน”
มือเล็กชูขึ้นตรงหน้า มอบนิ้วกลางเรียวสวยให้คนที่ด่าทอตัวเอง คนที่หนีไปยืนอยู่ห่างๆถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าเด็กนี่จะกล้าขนาดนี้ นี่เห็นว่าเขาปล่อยเลยใจกล้างั้นเหรอ อยากตายจริงๆใช่ไหม!
“เข้ามาสิ แม่จะฟาดให้เลือดอาบ”
ขู่พร้อมกับชูขวดแก้วขนาดพอดีมือ ที่มันหลุดออกมาจากปมผ้าเช็ดตัวขึ้น ถ้าขยับมาใกล้เธอฟาดหัวเขาแน่ เอาให้ใบหน้าหล่อๆนั่นเลือดอาบ หมอไม่รับเย็บ ตายไปเลยยิ่งดี อย่างน้อยเธอก็เป็นแค่ฆาตกร ส่วนเขาก็ลงนรกไปซะ
“มานี่เลย!”
คนขี้โมโหขยับตัวเข้าชิด ดึงขวดออกจากมือเล็กอย่างรวดเร็ว พร้อมกับขว้ามือเธอไปกำไว้แน่น ออกแรงลากโดยไม่ลืมคว้ากุญแจรถไปด้วย ลากคนขี้โวยวายไปถึงรถ รีบปลดล็อกแล้วยัดเธอเข้าไปด้านใน วิ่งไปนั่งประจำที่ ก่อนจะบึ่งรถออกไปจากบ้านอย่างรีบร้อน
“บอกที่อยู่มาดิ”
“Xxx”
น้ำฟ้าบอกที่อยู่ส่งๆไป เพราะไม่เชื่อว่าเขาจะไปส่งตัวเองจริงๆ เขาอาจจะกำลังพาเธอไปฆ่าก็ได้ ความกลัวที่เกิดขึ้น ส่งผลให้คนตัวเล็กที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสวมทับ ขดร่างกายมากขึ้น เพื่อไม่ให้ส่วนสงวนของร่างกาย หลุดลอดออกไปให้เขาได้เห็น
“มันคือที่ไหนวะ! ถ้าไม่บอกดีๆ ฉันจะขับไปทิ้งไว้ที่บ้านเกตุภานุมาศละกัน”
ดวงตาคู่คมตวัดมอง ก่อนจะรีบเบนสายตากลับไปมองถนน เมื่อแอบมองเห็นต้นขาขาวเนียนของคนที่หันหลังห่อกายหนีด้วยท่าทีหวาดกลัว เขาคงทำเกินกว่าเหตุ แต่เขาโมโหมาก ได้ยินว่าทางนั้นเรียกร้องให้เขาไปดูตัวด้วยตัวเอง เขาจึงไม่พอใจชะตาห่าเหวที่พาให้เธอมาเจอกับเขา
“ช่วยไปส่งฉันที่หอพักxx ด้วยค่ะ”
ดวงตากลมโตปิดลง เขาคงรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร เธอเป็นคนของเกตุภานุมาศจริงๆ แม้เธอจะพยายามมาตลอด เพื่อออกจากเงาของครอบครัวที่กดดันตัวเอง แต่ก็ต้องยอมรับความจริง ว่าไม่สามารถหนีจากความเป็นเกตุภานุมาศได้ แม้จะออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองนานหลายปี สุดท้ายเธอก็ต้องกลับไปอยู่ภายใต้เงาของที่นั่นอยู่ดี
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ไง เธอขอใช้ชีวิตอิสระอีกสักนิด นิดเดียวก็ยังดี
“ที่ไหนนะ?”
“หอพักxx มหาลัยxx”
รถคันหรูเลี้ยวเข้าซอยเพื่อไปยังสถานที่ที่ได้ยิน เลือกมองถนน มากกว่าคนข้างๆที่เงียบเสียงไป เขาไม่รู้หรอก ว่าอะไรดลใจ ให้เขากับเธอมาเจอกัน แต่บอกเลยว่าการเจอกันครั้งนี้จะเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย เขาไม่คิดจะไปดูตัวตามที่พ่อขู่มา ไม่ต้องยกโรงพยาบาลให้เขาดูแลหรอก เพราะเขาเองก็ไม่อยากได้
“ลงไป!”
“แต่ฉัน!”
ทันทีที่รถมาถึงหอพักที่เธอบอกชื่อไป ก็ถูกไล่ลงจากรถ โดยที่เขาไม่ดูสภาพเธอเลยสักนิด ผ้าเช็ดตัวที่เคยพันปิดหน้าอกกับจุดสำคัญไว้ หลุดไปตอนที่สู้รบกับเขา ตอนนี้เธอมีเพียงเสื้อเชิ้ตปิดบังร่างกายตัวเอง แน่นอนว่ามันทำให้หน้าอกของเธอดันเนื้อผ้าออกมาจนสามารถมองเห็นได้
“คืนด้วย!”
อามานี่ตัวโปรดถูกคนตัวโตถอดออก โยนให้เธอใช้คลุมตัว แม้จะไม่อยากเจอเธออีกแล้ว แต่เขาเสียดายเสื้อมาก ไม่มีวันให้เธอไปเลยหรอกนะ เธอต้องเอามาคืน ไม่คืนก็ต้องตามมาเอาถึงที่นี่
“ค่ะ”
น้ำฟ้าใช้สูทราคาแพงคลุมตัว เปิดประตูลงจากรถโดยไม่ร่ำราคนที่มาส่งสักคำ ไม่คิดจะคืนหรอก เพราะเขาไม่ได้บอกอะไรเธอเลย เธอไม่รู้ชื่อเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย สูทอามานี่ตัวนี่ ถือว่าเป็นค่าปลอบขวัญเธอแล้วกัน
- Writer
