น้ำฟ้าพยายามชะโงกหน้ามองผ่านร่างพยาบาลที่สูงกว่าตัวเองเข้าไปในห้อง เธอไม่รู้ว่าเขาสามารถรับโทรศัพท์ในเวลางานได้ไหม เลยไม่ได้โทรหา คือถ้าเขาเสร็จงานช้า เธอจะออกไปหาอะไรกินก่อน จะไม่รอแล้วไง หิว!
“คือ….คุณปืน!”
น้ำฟ้าลองเรียกคนที่นั่งก้มหน้าเขียนอะไรสักอย่างอยู่ด้านใน เสียงเรียกของเธอดังพอให้เขาได้ยิน และดังมากจนคนในละแวกนั้นหันมามองอย่างสนใจ ยิ่งคนที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูยิ่งมองใหญ่ มองจนน้ำฟ้าทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
“น้ำฟ้ามานี่”
รอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้อง เขาเห็นว่าพยาบาลเวรยืนขวางทางเธออยู่ จึงเรียกเสียงดังพร้อมยังกวักมือให้เธอเดินเข้ามาในห้อง ไม่สนใจสายตาคนอื่นๆที่มองเข้ามาอย่างสนอกสนใจ ผ่านช่องประตูที่เปิดออกกว้างกว่าเดิม
“ฟ้าหิวค่ะ”
“ยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอ?”
“ก็คุณบอกว่าจะพาไปกินของอร่อย ฟ้าเลยรอ ร้านที่คุณซื้อมาการองอยู่แถวนี้ใช่ไหม ที่คุณซื้อไปฝากแม่ค
