ตอนที่ 29
เมื่อเดินออกมาจากตรงนั้นได้ น้ำตาของฉันที่มันพยายามกลั้นไว้ ก็ไหลออกมาอีกแล้ว โอ๊ย!!! เข้มแข็งสิเชอรี่ จะอะไรนักหนากับผู้ชายแบบนั้น ฉันได้แต่คอยย้ำตอนตัวเอง
ใจของฉัน ตอนนี้กำลังโต้แย้งถกเถียง และทะเลาะกันใหญ่เลย อีกใจก็บอกให้โอกาสไปเถอะแต่อีกใจก็ แย้งว่า..เจ็บแล้วควรจำ คนมันไม่ซื่อสัตย์ตัดใจซะตอนนี้ จะโง่ไปถึงไหนเชอรี่..
ฉันนอนอยู่บนห้องทั้งวันแล้ว ไม่รู้ว่าเฮียกลับมาหรือยัง และไม่กล้าลงไปข้างล่างด้วย กลัวจะเจอพี่แมนอีก
"เชอ นี่เฮียเอง ทำไมยังไม่กินข้าว เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก"
"เขากลับไปหรือยังคะ"
"เฮีย ให้ไอ้แมนมันกลับไปแล้ว ลงไปกินข้าว อย่าทำให้เฮียเป็นห่วง"
"เดี๋ยวตามลงไป..เฮีย"
ฉันลงมาข้างล่าง สายตามองไปรอบ ๆ ไม่เห็นเขาคงไปแล้วจริง ๆ ด้วย
"กินข้าวซะ นี่ก็จะบ่ายแล้ว ไม่หิวหรือเรา" เฮียลูบหัวเราเบา ๆ
"กินข้าวเสร็จ แล้วมาคุยกับเฮียหน่อย"
"เฮียจะอะไรอี
