เสียงหัวเราะอย่างมีเอกลักษณ์ดังขึ้นแต่ไกล ร่างที่สูงกว่าเจ้าของตำหนักเหลียนฮวาราวหนึ่งฝ่ามือเดินตรงเข้ามายังสวน โดยไม่สนใจพิธีรีตองที่น้องชายร่วมสายเลือดเตรียมไว้ที่ห้องรับรอง หวังจื่อเทียนจุกอยู่เล็กน้อยเมื่อถูกบุรุษที่มีเค้าโครงใบหน้าคล้ายคลึงกันทักทายด้วยการกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“ข้าแอบมาก่อนเวลาเพราะไม่อยากแสดงความดีใจจนเสียกิริยาให้แม่ทัพซุนเมิงฉวนต้องตกใจ หมอหลวงเพิ่งแจ้งข่าวดีว่าคราวนี้ข้าอาจจะได้องค์รัชทายาทสมใจอยากเสียที”
หวังเจี้ยนผิงยิ้มกว้างอย่างคนอารมณ์ดี เพลานี้น้อยคนนักที่จะได้เห็นรอยยิ้มอันเลอค่า เนื่องจากงานราชการที่ต้องแบกรับนั้นแทบจะทำให้เขาไม่มีเวลาเผื่อแผ่มันให้กับใคร
“หมอหลวงกล่าวว่าอย่างไรหรือท่านพี่ แล้วคราวนี้เป็นสนมนางไหนที่ทำให้ท่านพี่ยิ้มกว้างได้ถึงเพียงนี้” องค์ชายหวังจื่อเทียนผายมือเชิญพี่ชายร่วมสายเลือดให้ตรงไปยังห้องรับรองแต่อีกฝ่ายปฏิเสธ ด้วยต้องการชื
