หลังจากหยุดต่อปากต่อคำกับพี่การ์ตูน ฉันก็วางโทรศัพท์มือถือลงกับเตียงในสภาพคว่ำหน้าจอ โดยไม่ลืมปิดเสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊กที่เริ่มดังรวนไม่หยุด ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเท่านี้ การมีปัญหากับใครสักคนไม่เคยอยู่ในความคิดเลยสักครั้ง แต่หากว่าทำเพื่อปกป้องตัวเองบ้าง มันก็คงไม่ผิดอะไรถูกไหม?
ตอนนี้ถึงยังกล้า ยังแกร่งไม่พอ แต่สักวันฉันต้องทำได้แน่นอน...
คืนนั้นตอนช่วงเคลิ้มจะหลับ ฉันก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ขนาดเล็กขับเข้ามาในบ้าน มือเอื้อมคว้าโทรศัพท์ซึ่งมีแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊กค้างไว้เกือบสิบข้อความขึ้นดูเวลา และพบว่าเวลาในตอนนี้คือ 23.50 น. ความเงียบและความมืดภายในห้องทำฉันเงี่ยหูฟังเสียงเครื่องยนต์จนกระทั่งเงียบหายไป เดาว่าคนที่ขับรถกลับเข้าบ้านมานั้นน่าจะเป็นพี่โตที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่ช่วงเย็นแน่ๆ
เกือบ 10 นาทีเห็นจะได้ที่เสียงทุกอย่างเงียบไป ด้วยความสงสัยฉันจึงอดไม่ได้ที่จะขยับตัวลงจากเตียง ตรงไปยัง
