“แค่โดนบอกเลิก จะร้องไห้เพื่อ”
“หึ...” แต่นั้นใบหน้าสวยน้ำตาคลอเบ้าถึงกับขมวดคิ้ว
“นายเห็นด้วยเหรอว่าฉันถูกบอกเลิก” ให้ตายสิ ฉันเนี้ยที่โดนบอกเลิก ทั้งเสียใจ ทั้งน่าอับอายมาก
“อืม” เสียงทุ่มเอ่ยผ่านลำคอ
“แอบฟัง”
“ป่าว ฉันยืนดูดบุหรี่ตรงนี้นานแล้ว เธอกับแฟนเธอไม่เห็นเอง”
“ห๊ะ...” นี้เขาอยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอ ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่เห็นวาคิม
“ตกใจเหรอที่เจอฉัน”
“ป่าว”
“แล้วจะหลบหน้า ทำไม...”
“ปล่อยได้ยัง... ฉันไม่ได้หลบหน้านาย” เนเน่เอ่ยขณะที่สายตาจับจ้องที่แขนของตน มือหนาจับเข้าที่เรียวแขนเล็ก เมื่อเห็นท่าทีไม่พอใจ เขาจึงยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ
“แน่ใจ๋...” วาคิมเอ่ยเสียงสูงรู้นะคับ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่โรงแรมคืนนั้น วันก่อนผมบังเอิญเจอเนเน่เดินมากับไอ้โรม พอเจอผมเท่านั้นแหละ เธอกับเดินเหลี่ยงไปอีกทาง นี้เหรอคับคนที่บอกไม่ได้หลบหน้าผม
“ฉันจะหลบหน้านายทำไม เราไม่ได้เป็น...” คำว่
