เรือนร่างบอบบางไร้สติถูกวางลงบนเตียงด้วยความทะนุถนอม ใบหน้าจิ้มลิ้มเวลานี้กลายเป็นสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
"ไปกันได้แล้วเดี๋ยวเลยเวลานัดหมาย เร็ว!" โคลินเดินตรงออกไปยังประตู ทว่าเลียมกลับทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างกายหญิงสาว
"กูทิ้งให้พัฟฟินนอนในนี้คนเดียวไม่ได้" แววตาดุดันจ้องมองเรือนร่างบอบบางยามเธอหลับไหลเช่นนี้ กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกหวงแหนหญิงสาวมากยิ่งขึ้น
"ไอ้เลียม! มึงนี่เป็นเอามากนะ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวมันจะทำให้มึงเสียงานเสียการได้ขนาดนี้เลยหรอวะ?" โคลินพูดเสียงดังจนพัฟฟินรู้สึกตัวเล็กน้อย
"มึงจะให้กูทิ้งเมียกูไว้กับใครก็ไม่รู้อย่างนั้นหรอ?"
"ไอ้บ้า! มึงยอมรับเต็มปากเต็มคำหรอว่านี่เมียมึง เออ! ก็ได้ แต่มอริสกับเบนก็บอดี้การ์ดคนสนิทของมึงนะ"
"แต่กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น! มึงเข้าใจมั้ยว่า..." เลียมฉุกคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"ว่าอะไรของมึง?"
"กูไม่ยอมให้ใครแตะต้องผู้หญิงคนนี้เด็
