5. ใครที่มันยุ่งกับคนของกู กูไม่เคยไว้หน้ามัน
2459 Words
เรื่อง ฉันไม่ใช่เมียน้อย
Episode 5
ใครที่มันยุ่งกับคนของกู กูไม่เคยไว้หน้ามัน
งานสมาคมที่ตระกูลเทวจักรได้การ์ดเชิญให้เข้าร่วมงาน ดิน สายลมและไฟได้รับมอบหมายจากผู้เป็นพ่อแม่ให้ออกงานแทนท่านทั้งสอง ดินและสายลมต่างพาภรรยาออกงาน แต่มีแค่ไฟที่มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแต่กลับไม่ควงแขนมาด้วย
“ มึงได้บอกเรื่องงานนี้กับพราวฟ้ารึเปล่า ? ” ดินพี่ชายคนโตเอ่ยถามขึ้น
“ ไม่คับ ”
“ ไม่มีปัญหาทีหลังเหรอว่ะ กูเห็นมึงทะเลาะกันทุกครั้งที่ไม่พามาออกงานแบบนี้ ” สายลม พี่ชายคนกลางเอ่ยถาม
“ ผมไม่สน ”
ทุกคนมองหน้ากันรับรู้ว่าไฟกับพราวฟ้าค่อนข้างจะห่างๆและมีปัญหากัน แต่ทุกคนไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร จึงไม่มีใครเอ่ยถึงพราวฟ้าคู่หมั้นของไฟอีก…
งานสมาคมถูกจัดขึ้นที่โรงแรม เป็นงานของผู้ดีรากมากดีที่ต่างมารวมตัวกัน ไฟไม่ได้สนใจกับงานมากนัก ไฟลุกไปหยิบเครื่องดื่มแต่สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงในชุดสูทกระโปรงสั้น มัดผมสูงที่ท่าทางทำไฟขมวดคิ้ว แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันข้างมา
“ มองหาอะไรว่ะ ? ”
“ เออ…คอยาวเป็นยีราฟแล้วมั้ง ” สายลมกับดินเอ่ยทักไฟ เมื่อเห็นน้องชายทอดสายตาสอดส่องไปทั่วงาน
“ ผมเห็นลูกปัด ”
“ คลั่งรักจนตาฝาดไปมั้ง ”
ไฟกวาดสายตาหาลูกปัด ตนมั่นใจว่าตนเห็นลูกปัดอยู่ในงานนี้ไม่ได้ตาฝาดเหมือนที่พี่ชายพูด งานผ่านไปถึงช่วงท้ายของงาน ไฟที่ไม่ละความพยายามจนสายตาหันไปเห็นคนกลุ่มนึงเหมือนคนจัดงานยืนข้างๆเวที แล้วไฟก็เจอ…
“ ไอ้ไฟ มึงจะไปไหน ? ”
“ เดี๋ยวผมมาพี่ ”
ไฟรีบเดินไปที่ผู้คนกลุ่มนั้นที่ทุกคนแต่งตัวเหมือนกันหมด ไฟเข้าไปสะกิดแขนจนผู้หญิงคนนั้นหันมา
“ พี่ไฟ ”
ไฟใช้สายตากวาดมองสำรวจลูกปัดที่การแต่งตัวไม่ใช่คนมางาน แต่เมื่อเห็นป้ายห้อยคอของลูกปัด ทำให้ไฟรับรู้ว่าลูกปัดต้องเป็นเจ้าหน้าที่ในงานนี้
“ ลูกปัดทำงานนี้เหรอคะ ? ”
“ ปัดเป็นคนจัดงานนี้ค่ะ ” ลูกปัดเอ่ยตอบพร้อมถือป้ายห้อยคอให้ไฟดูว่าตนเป็นผู้จัดการของงานนี้
“ บังเอิญจัง ”
“ ปัดไม่รู้เลยว่าพี่ไฟก็มางานนี้ด้วย ” ลูกปัดพลางมองชุดที่ไฟสวมใส่ก็จะเอ่ยออกไป
“ พี่มากับพี่ชาย พี่สะใภ้น่ะ…ลูกปัดสะดวกไปที่โต๊ะกับพี่หน่อยไหม ? ”
“ พี่ลูกปัด ไฟแสงทางด้านโน้นมีปัญหาค่ะ ”
“ เดี๋ยวพี่ตามไป ” ลูกปัดหันไปพูดกับลูกน้องก่อนจะหันกลับมามองไฟ
“ คงไปไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ ”
“ คงงั้นค่ะ ”
“ งั้น…ถ้าลูกปัดสะดวกทักหาพี่นะ พี่จะรอ ”
“ ค่ะ ”
ไฟกลับมานั่งโต๊ะที่มองลูกปัดตลอดอย่างไม่ให้คลาดสายตา ลูกปัดเดินไปโน่นไปนี่ยุ่งวุ่นวายตลอดเวลา แต่กลับทำให้ไฟยิ้มถึงความสวยและเก่งของลูกปัด จนเห็นลูกปัดเดินแยกออกมากวาดสายตามองเข้ามาในงาน ก่อนจะมีแชทของไฟดังขึ้น ไฟยิ้มออกมาก่อนจะลุกเดินไปหาลูกปัด
“ ปัดคิดว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก ”
“ ก็พี่บอกว่ารอลูกปัดไว้หนิคะ พี่จะกลับได้ยังไงล่ะ ”
“ แล้วพี่ไฟมีอะไรกับปัดเหรอคะ ? ”
“ พี่แค่อยากพาลูกปัดไปแนะนำกับพี่ชายพี่น่ะ ”
“ ทำไมปัดต้องไปด้วยคะ ? ” ลูกปัดชักสีหน้าสงสัยที่ไฟจะพาไปแนะนำกับพี่ชาย
“ ก็เราเป็นพันธมิตรกันหนิคะ ”
“ ??? ”
“ ไม่ต้องสงสัย ไปกันเลยดีกว่าค่ะ ” ไฟจับมือลูกปัดจูงมายังโต๊ะของตัวเองอย่างไม่รีรอให้ลูกปัดเอ่ยถามอะไรต่อ ก่อนจะพาลูกปัดมานั่งที่โต๊ะข้างๆตน
“ ลูกปัด…นี่พี่ดิน พี่ชายคนโต พี่กำไลเมียของพี่ดิน คนนี้พี่สายลมพี่ชายคนกลาง พี่พะแพงเมียพี่สายลม ”
“ สวัสดีค่ะ ”
“ น้องลูกปัดใส่ชุดแบบนี้ไม่ใช่คนที่มาร่วมงานใช่ไหมจ้ะ ” กำไลเอ่ยถาม
“ ปัดรับหน้าที่จากบริษัทพาลูกทีมจัดงานนี้ค่ะ ”
“ น้องลูกปัดทั้งสวยทั้งเก่งเลย ” พะแพงเอ่ยชมด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
“ ใช่…ทั้งสวยแถมยังทำงานเก่ง มิน่าล่ะคุณไฟถึงพามาแนะนำ ” กำไลเอ่ยแซวลูกปัดกับไฟ แต่ทำลูกปัดคิ้วขมวดงุนงงจนสังเกตได้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรให้เสียมารยาท
“ คืนนี้ลูกปัดกลับกับพี่นะคะ ”
“ คงไม่ได้ค่ะ ปัดยังต้องเคลียร์งานต่อ ไม่รู้จะเสร็จกี่โมง พี่ไฟไม่ต้องรอปัดหรอกค่ะ ”
“ เราอยู่ห้องติดกัน พี่รอได้ ”
“ น้องลูกปัดอยู่ห้องติดกันคุณไฟเหรอจ๊ะ ? ” พะแพงเอ่ยถาม
“ ค่ะ…ปัดอยู่ห้องติดกับคุณไฟ ”
ทุกคนมองหน้ากัน จนลูกปัดอึดอัดทนไม่ไหวกับสายตาเลิ่กลั่กของคนที่โต๊ะ จนต้องเอ่ยถามออกไป
“ พี่ๆดูแปลกๆมีอะไรรึเปล่าคะ ”
“ เปล่าจ๊ะ ”
“ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ”
“ ปัดไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ไฟค่ะ เป็นแค่เพื่อนข้างห้องกันค่ะ ” ลูกปัดที่ดูออกมาทุกคนมองตนด้วยสายตาแปลกไป จึงเลือกเอ่ยออกไป
“ แต่พี่ยะ… ”
“ อีปัด ถึงเวลาเซทระบบแล้วมึง ” จูจูพยักหน้าเชิงขอเสียมารยาก่อนจะหันมาพูดกับลูกปัด
“ ขอตัวก่อนนะคะ ” ลูกปัดเอ่ยออกไปพร้อมพยักหน้าให้กับทุกคนก่อนจะลุกเดินออกไป
“ ดูท่าทางน้องลูกปัดจะไม่ได้อะไรกับคุณไฟนะคะ ” พะแพงเอ่ยขึ้น เมื่อไฟมองลูกปัดเดินออกไปจนสุดสายตา
“ ไม่ใช่แค่ไม่ได้รู้สึกอะไรนะน้องพะแพง ยังไม่ได้สนใจคุณไฟสุดหล่อด้วย ” กำไลเอ่ยแซวไฟพร้อมจิกกัด
“ วันนี้อาจไม่สนใจ แต่วันหน้าผมขอรับรองลูกปัดต้องมาเป็นเมียผมแน่นอน ”
“ หนักแน่นซะด้วยนะ ” สายลมเอ่ย
“ กูกลัวน้ำตาเช็ดหัวเข่าจริงๆ ” ดินเอ่ย
“ ฮ่าๆๆ ”
ทุกคนพากันเดินออกจากงานสมาคมที่คนเริ่มทยอยกลับกันหนาหู แต่เมื่อขณะเดินมาถึงทางออกของโรงแรม ได้เจอกับลูกปัดที่กำลังยืนคุยกับผู้ชายมีอายุที่ท่าทางจะมีฐานะพอสมควรเมื่อดูจากทองที่สวมใส่เต็มตัว มีลูกน้องสองคนคอยประกบ
“ ปัดไม่รับค่ะ ”
“ แต่เสี่ยชอบหนูลูกปัดมากนะ ถ้าหนูลูกปัดมาเป็นเด็กของเสี่ย อยากได้เงินจำนวนเท่าไหร่บอกมาได้เลย เสี่ยจะจ่ายสดตรงนี้เลย ”
“ ปัดไม่เป็นและรับเงินอะไรทั้งนั้นค่ะ ขอตัวนะคะ ”
“ เดี๋ยวสิ ”
“ เสี่ยจะทำอะไร ! ”
“ เสี่ยไม่ปล่อย ถ้าหนูลูกปัดไม่ตกลงไปกับเสี่ย ”
“ !!! ”
ลูกปัดอึดอัดก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หมดความอดทนแล้วจะเดินไปจากตรงนั้น แต่ลูกน้องของเสี่ยดักลูกปัดไว้ ไฟเห็นแบบนั้นรีบเข้าไปหาลูกปัดทันที พร้อมเข้าไปโอบเอวลูกปัดไว้
“ เมียจ๋า มีอะไรเหรอคะ ”
“ …………. ” ลูกปัดมองหน้าไฟแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันไปมองเสี่ย
“ ท่าทางพวกคุณกำลังทำให้เมียผมตดใจอยู่นะ พวกคุณมีอะไรกับเมียผมรึเปล่า ? ”
“ ………….. ”
“ ถ้าไม่พูดผมขอพาเมียไปพักผ่อนนะ ไม่อยากให้เมียอยู่ให้คนอื่นทำรุ่มร่ามใส่ ”
“ ……………. ”
“ ไปกันเถอะค่ะ ”
ไฟพาลูกปัดเดินออกมาจากตรงนั้นไปที่ทุกคนยืนอยู่ เสี่ยกับลูกน้องเห็นพรรคพวกของไฟคนเยอะจึงถอยพากันออกไป
“ พี่ไฟ…ขอบคุณนะคะที่ช่วยปัด ”
“ พี่ช่วยลูกปัดครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ลูกปัดต้องไปเที่ยวกับพี่ชดเชยกี่วันถึงจะพอนะ ”
“ ปัดไม่ลืมหรอกค่ะ ”
“ ดีค่ะ เพราะพี่อยากไปเที่ยวกับลูกปัดทั้งวันมาก ”
“ กะล่อนไปนะคะ ”
“ ล้อเล่นค่ะ…แล้วลูกปัดจะไปไหนคะ ”
“ จะกลับเข้าไปในงานค่ะ ”
“ พี่ลูกปัด…พี่จูจูบอกว่าให้พี่ลูกปัดกลับได้เลยค่ะ ” มีลูกน้องลูกปัดวิ่งเข้าบอก
“ แล้วจูจูล่ะ ? ”
“ แฟนพี่จูจูมารับกลับไปแล้วค่ะ ”
“ งั้น…ลูกปัดคงต้องกลับกับพี่แล้วสิ ” ไฟเอ่ย
“ …………….. ”
ทุกคนพากันเดินไปที่ลาดจอดรถ รวมไปถึงลูกปัดที่จำต้องกลับกับไฟเพราะพักข้างๆกัน แต่ทำไฟลั่นลาดี๊ด๊าอารมณ์ดีมากที่ลูกปัดได้กลับกับตน…
งานสมาคมที่ผ่านมาที่ผู้คนมากหน้าหลายตาไปรวมตัว ทำเห็นสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านมาได้มีข่าวคราวไปถึงหูของพราวฟ้า คู่หมั้นของไฟ ว่าไฟได้มีผู้หญิงควงในงาน…
พราวฟ้าได้ติดต่อหาไฟแต่กลับโดนตัดสาย ไม่ยอมรับสาย จนพราวฟ้าต้องตามหาตัวไฟ ซึ่งก็มาเจอตัวไฟอยู่ที่ร้านเหล้ากับว่าน ที่ในตอนกลางวันไม่มีลูกค้ามีแค่พนักงานในร้านเท่านั้น…
“ ไฟ…ทำไมไม่รับสายพราว ”
เมื่อมาเจอตัวไฟ พราวฟ้าก็สาดใส่อารมณ์ด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงวีนใส่ไฟทันที ว่านเห็นท่าทางไม่ดีเลยสบัดมือให้ลูกน้องออกไปจากตรงนี้
“ ไม่อยากรับ ”
“ ไฟ…อย่าเย็นชาใส่พราวเพื่อปกปิดสิ่งที่ตัวเองก่อไว้นะ ”
“ กูทำอะไรไม่โดนใจมึงเข้าให้ได้ล่ะ ”
“ ไฟ…ทำไมต้องเล่นลิ้นกับพราวด้วย อย่าคิดว่าพราวไม่รู้นะว่าไฟควงผู้หญิงออกงานสังคม ”
“ แล้วไง ”
“ ไฟยอมรับเหรอ ว่าไฟควงผู้หญิงคนอื่นแทนพราว ”
“ กูตั้งใจไม่เอามึง มึงไม่รู้เหรอว่ะ ”
“ ไฟ…ทำแบบนี้กับพราวได้ยังไง ไฟทำแบบนี้แล้วพราวจะเอาหน้าไว้ตรงไหน ”
“ ก็ไว้บนบ่ามึงสิ หรือมึงจะเอาบีบคลุมไว้ก็แล้วแต่มึงสิว่ะ ”
“ ไฟ…พูดแบบนี้มันจะเกินไปแล้วนะ ไฟกำลังไม่ให้เกียรติพราว ”
“ มึง…ไม่เคยมีเกียรติให้กูเห็น ”
“ ไฟ !!! ”
“ อย่ายุ่งกับกู ” ไฟพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ออกจากตรงนั้น จะเดินขึ้นชั้นสองของร้าน แต่ทว่า…
“ พราวไม่ยอมให้ไฟทำแบบนี้ ”
“ ………… ”
“ ใครที่มันยุ่งกับไฟ พราวจะจัดการมัน ”
“ ใครที่มันยุ่งกับคนของกู กูไม่เคยไว้หน้ามัน ”
“ …………. ”
ไฟพูดจบก็เดินขึ้นชั้นสอง พราวฟ้าโกรธไฟเดินฟึดฟัดออกไป ว่านเดินตามไฟขึ้นมาชั้นบนของร้านเห็นไฟกำลังสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงควันโขมง
“ กูถามจริงเถอะว่ะ มึงกับพราวฟ้ามีอะไรกันว่ะ ถึงได้ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้ากันแบบนี้ ”
“ มึงยังไม่ชินเหรอว่ะ ”
“ ไอ้สั* บ่ายเบี่ยงตลอด ตอบสักทีสิว่ะ กูถามมาหลายปีแล้วนะเว้ย ”
“ มันยังไม่ถึงเวลา ”
ก็นับว่าเป็นอีกครั้งที่ว่านต้องถอนหายใจกับคำตอบของไฟ ว่านส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจที่ไฟไม่ยอมตอบอะไรเหมือนอย่างเคย…
จบงานสมาคมที่ผ่านไปได้ด้วยดี ลูกปัดและทีมจะได้หยุดพักงานถึง 3 วันเต็มๆ ต่างคนต่างใช้เวลาพักผ่อนในการเที่ยว อยู่กับครอบครัวเหมือนอย่างจูจูที่ได้แต่งงานตั้งแต่เรียนจบกับนัทแฟนหนูรุ่นพี่ที่คบหากันมานาน แต่สำหรับวันหยุดของลูกปัดคือการนอน…
ด้วยร่างกายที่หักโหมกับงานอย่างหนักหน่วง ทำให้ร่างกายอ่อนล้า ไม่สบายตัวที่สายก็ยังลุกจากเตียงไม่ไหวดั่งมีแม่เหล็กดูดตัวไว้ให้ลุกขึ้นไม่ได้ ร่างกายรู้สึกกระสับกระส่ายขยับตัวเอาผ้าห่มห่อตัวให้ร่างกายอบอุ่น
‘ ใครโทรมา ’
เสียงแชทและเสียงโทรเข้าของโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตเตอรี่อยู่ที่โต๊ะดังขึ้น แต่ลูกปัดกลับลุกจากเตียงไม่ไหว จนหลับไปทั้งที่โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น…
ไฟทั้งแชททั้งโทรหาแต่ลูกปัดแต่ไม่มีการตอบรับทั้งที่ตอนนี้สายแล้ว แต่เมื่อมาเคาะห้องกลับไม่มีการมาเปิดประตู ไฟมั่นใจว่าลูกปัดต้องอยู่ในห้อง ตัดสินใจปีนระเบียงห้องข้ามไป เห็นลูกปัดนอนอยู่บนเตียง โชคเข้าข้างที่ประตูกระจกระเบียงห้องของลูกปัดไม่ได้ล็อกไฟรีบเปิดเข้าไปทันที
“ ลูกปัด…ลูกปัด ”
“ ………… ”
ไฟแตะที่แก้มของลูกปัดแต่ต้องสะดุ้งเมื่อแก้มของลูกปัดร้อน ไฟรีบพลิกตัวลูกปัดที่นอนตะแคงข้างให้ตน ตัวลูกปัดแดงมากจนไฟตกใจ ลนลานรีบปรับอุณหภูมิแอร์ แล้วหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ลูกปัด
“ ของที่สั่งได้แล้วคับนาย ”
“ อืม…ขอบใจมาก ”
ไฟรีบแปะแผ่นลดไข้ให้ทันที นั่งมองลูกปัดที่หลับไม่รู้สึกตัวอย่างเป็นห่วงมาก ที่ไม่เคยเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อน จนตนเองเผลอหลับไปข้างๆเตียงนอน…
ลูกปัดตื่นรู้สึกตัวมีอะไรแปลกๆอยู่บนหน้าผากแกะออกมาเป็นแผ่นลดไข้ ก่อนจะหันไปมองเห็นไฟฟุบหลับอยู่ข้างเตียงตน ลูกปัดแอบตกใจที่เห็นไฟในห้องจนรู้ว่าแผ่นแปะลดไข้ กะละมังพร้อมผ้าชุบน้ำและถุงยาที่วางอยู่เป็นฝีมือของไฟ
“ พี่ไฟ…พี่ไฟ ”
“ อือ..ตื่นแล้วเหรอ ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า ”
“ ไม่ปวดแล้วค่ะ ”
“ ตัวไม่แดงแล้ว พี่ตกใจมากเห็นตัวลูกปัดแดงแบบนั้น ”
“ ปัดจะตัวแดงเมื่อไม่สบาย ขอบคุณนะพี่ไฟที่ดูแลปัด ”
“ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ”
“ ปัดติดหนี้บุญคุณพี่อีกแล้ว ”
“ ต้องชดเชยให้พี่หลายวันแล้วนะ ” ไฟพูดหลอกล้อ ลูกปัดยิ้มออกมาให้ไฟ
“ ว่าแต่…พี่ไฟเข้ามาในห้องปัดได้ยังไงคะ ? ”
“ ก็ลูกปัดไม่ตอบแชทไม่รับสาย พี่ก็ปีนระเบียงมานะสิ ”
“ ขอบคุณนะคะ ”
“ อยู่ให้พี่ดูแลไปตลอดก็ได้นะ ”
“ กะล่อนไปแล้วค่ะ พรุ่งนี้ปัดหยุดงาน ปัดจะชดเชยให้พี่เลย ”
“ พูดแล้วนะ ”
“ แปะโป้งค่ะ ”
“ ??? ”
ไฟแอบงงเมื่อลูกปัดยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา จนลูกปัดยกมือไฟขึ้นมา เอานิ้วหัวแม่มือของตนมาแตะกับนิ้วหัวแม่มือของไฟ
“ แปะโป้งทำสัญญาไงค่ะ ”
“ น่ารักอีกแล้วนะคะ ” ลูกปัดหน้าแดงหลบตาไฟทันทีทันใด
“ ปัดหิว ”
“ พี่ซื้อของกินมาให้แล้วค่ะ ” ไฟลุกไปเอาของกินแกะเข้าเตาไมโครเวฟให้ลูกปัดอย่างตั้งใจ ลูกปัดมองการกระทำของไฟ
‘ เราแค่สนิทกันใช่ไหม ’
- Writer
