6. กินธรรมดาเกินไป
997 Words
เคล้ง~
"เนี้ยหน่ะเหรอเด็กใหม่ หน้าตาแบบนี้สนใจมาเป็นเด็กเสี่ยไหมจ๊ะ" ชายรูปร่างท้วมแสดงออกถึงความพอใจอย่างมาก เมื่อนามิเข้ามาบริการพร้อมคนดูแลอีกคนในห้องรับรอง
เขาพยามตบที่ว่างบนตัก ทำทีเหมือนทุกครั้งที่สาวสวยๆชอบนั่งเอาใจ แต่เธอกลับเบี่ยงตัวหนีดึงผ้าคลุมไหล่จนมิดลำคอขาว
"ดื่มเลยดีกว่านะคะ" นามิจับยกแก้วเครื่องดื่มไม่รีรอ จ่อใส่ปากชายตรงหน้า แววตาหื่นกระหายที่ไล่มองเรือนร่าง ทำเธอขยะแขยงอยากจบงานนี้ไวไว
"ช้าๆก็ได้นามิ เสี่ยธนาธรชอบนั่งคุยนานๆ ถูกใจขึ้นมา...ได้ค่าขนมไปเรียนอีกนะ" คนดูแลเอียงมากระซิบบอก ไม่ได้ข่มน้ำเสียงให้เบาเพราะอยากให้ลูกค้าได้ยินด้วย
"พูดถูกใจเสี่ยจังนะคุณฟิลิป เอาแบบนี้คืนนี้เสี่ยเหมาน้องนามิทั้งคืนเลยดีกว่า"
"ไม่ได้นะคะ นามิไม่ได้รับงานนอกค่ะ" ร่างบางรีบปฏิเสธหน้าตาตื่น เธอรู้ความหมายในประโยคนั้นดี
"ทำไมไม่รับล่ะจ๊ะ เสี่ยจะถนอมหนูทั้งคืนเชียวนะ อยากได้เงินไปเรียนทั้งเทอม เสี่ยยังให้ได้เลย" เขาคว้าไหล่มนมาแนบอก แต่เธอพยามผลักเอา
"น้องยังใหม่อยู่ค่ะเสี่ย ไม่เคยผ่านงานเลย คงจะตกใจน่าดู" ฟิลิปรีบเอ่ยแก้ต่าง ยกเว้นสายตาที่จ้องตำหนิหญิงสาวอย่างโจ่งแจ้ง
"ใช่ค่ะนามิไม่เคยผ่านงาน เจอแบบนี้ทำตัวไม่ถูกเลย" มือบอบบางจับปรอยผมทัดหูเนียมอาย
"เห็นไหมคะเสี่ย ฟิลิปเลือกของดีมาให้เสี่ยโดยเฉพาะเลยนะคะ"
"แต่หนูดูกลัวๆนะ ให้เสี่ยจับนิดจับหน่อยไม่ได้เหรอ" เขายังไม่ลดความพยายาม จะดึงแขนเรียวมานั่งบนตัก
"นามิเป็นโรคเส้นกระตุกค่ะ โดนคนจับตรงโน้นตรงนี้ก็จะตกใจ" เรียวปากอิ่มแสร้งฉีกยิ้มหวาน ใช้จริตดันบ่าอีกฝ่ายออก แม้รังเกียจถึงขั้นเอื้อมเช็ดผ้าคลุมไหล่
"อยู่คุยไปนานๆ อาจจะสนิทกันเพิ่มก็ได้นะนามิ เสี่ยเขาใจดี" ฟิลิปแกล้งพูดเสริม พอมองอาการออกว่านามิคงไม่ยอมอยู่ในโอวาทง่ายๆ
"หนูนามิไม่ต้องเกร็งอะไรเลยนะ อยากกินอะไรดีล่ะเสี่ยเลี้ยงเอง"
"จริงเหรอคะ นามิกำลังอยากดื่มพอดีเลยค่ะ" เธอขยับไปใกล้หน้าจอขนาดเล็กสำหรับสั่งอาหาร ติดอยู่กับโต๊ะกระจก
"คุณฟิลิปไม่ต้องเฝ้าหรอก เสี่ยว่าหนูนามิอยู่กับเสี่ยไม่เกร็งแน่ๆ"
"ใช่ค่ะ พี่ฟิลิปมาเฝ้าแบบนี้...นามิอึดอัด" ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมองจ้องตรงๆ แสดงออกถึงความหมายชัดเจน
"ฟิลิปไปก็ได้ค่ะ ถ้าเสี่ยธนาธรอยากได้อะไร โทรบอกฟิลิปก็ได้นะคะ" แต่ทว่าคนบอกกับชูสองนิ้วจ่อสายตาของตนแล้วชี้ไปนามิ ต้องการบอกว่าเขาจะจับจ้องเธออยู่ทุกวินาที
"ไม่ต้องห่วงนะคะ นามิดูแลเสี่ยเอง"
"เห็นไหมล่ะอยู่กับเสี่ยแล้วสบายใจขึ้นไหม หนูอยากสั่งอะไร เลือกมาให้เต็มโต๊ะเลยนะ ถึงเวลาไปต่อจะได้ไม่หิว"
"...ไปต่อ?" เธอได้บ่นเบาๆ ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ต่อจากนี้ ในเมื่อไม่มีทางเลี่ยงออกจากห้อง
ก็อก! ก็อก!
"วันนี้กูมีเซอร์ไพรส์!!! ได้เด็กใหม่มาให้มึงด้วยไอคาเรน" หลังจากพิพัฒน์ส่งสัญญาณเรียกลูกน้อง ประตูถูกเปิดพร้อมกับสาวเซ็กซี่คนนึง ค่อนข้างแต่งกายวาบหวิวเน้นโทนสีแดงโดดเด่น
"รอไอพวกมีเมียกลับไปก่อนไม่ได้หรือไงว่ะ" ร่างกำยำขยับเอนพิงโซฟา ยกมือเสยผมขึ้นลวกๆ หลังดื่มแอลกอฮอล์ไปหลายขวดจนผิวขาวผสมสีแดงก่ำลามขึ้นลำคอ
"ล่อให้เมียด่าสนุกดีนะเว้ย" พิพัฒน์ยังนึกสนุก ยกเว้นเซนโซ่กับพาเรนที่ส่ายหน้าพลัน ส่วนรุ่นพี่อย่างลาไคและไลเกอร์ต่างพากันกลับไปก่อนแล้ว
"ให้บอกน้ำชา?" เซนโซ่เอ่ยถามขึ้น กระดิกนิ้วชี้สวมแหวนสแตนเลสเคาะแก้วเหล้า
"โถ่เพื่อนรัก...กูให้ไอคาเรนคนเดียวนะเว้ย กูไม่ยุ่งกับใครแล้วมึงก็รู้" คนบอกรีบหยิบทิชชู่เช็ดเหงื่อตรงขมับ ห้องอุณหภูมิเย็นยังไม่ช่วยดับร้อนในพริบตา
"ขอจินนี่ช่วยดูแลคุณคาเรนนะคะ" หญิงสาวพูดดึงความสนใจ ใช้กิริยาสดใสมานั่งใกล้มาเฟียหนุ่ม จับแก้วเครื่องดื่มยกจ่อใส่ปากหยักเอาใจ
"กินแบบนี้มันธรรมดาไป" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอก ทว่าเขาดันแก้วเครื่องดื่มคืนตำแหน่งเดิม แล้วเหลือบมองบรรดาเพื่อนรักที่เหลือ คล้ายจะสื่อความหมายอย่างอื่น
"ให้กูกลับก่อนปะล่ะ หรือมึงจะขึ้นไปต่อเลย"
"กูขึ้นไปเองดีกว่า พวกมึงยังไม่รีบนี่" คาเรนคว้าเอาโทรศัพท์มือถือเก็บใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต ตามด้วยซองบุหรี่กับไฟแช็คส่งให้ดั๊มพ์ช่วยดูแลต่อ
"มีเมียช้าแล้วใช้ชีวิตลั้นลาจังเลยนะมึง!" พาเรนสถบบอก นึกอิจฉาเพื่อนรักก็ในเวลาอย่างนี้ แต่ภาพในหัวที่ภรรยารอบ่นก็แล่นมาพร้อมกัน
"ให้บอกแครอทไหมล่ะ" หมอหนุ่มแสร้งเย้าแหย่
"โถ่เพื่อนรัก...กูรักมึงจังเลย ถุ้ย!"
"ฝากพวกมึงเคลียร์ค่าของในโกดังกับไอดั๊มพ์แทนด้วยแล้วกัน" คาเรนยังหันมาบอกต่อ จะรอเอกสารจากลูกน้องก็คงจะช้าไป ในตอนนี้ร่างกายชายมันร้อนรุ่มจากเครื่องดื่มไปหมดแล้ว
"ไม่ต้องห่วงเว้ย"
"ให้ผมตามไปด้วยดีกว่านะครับ" ดั๊มพ์ยังแทรกเสียงบอกอย่างเป็นห่วง ถึงสถานที่จะเป็นถิ่นของบรรดาเจ้านาย
"อยู่ดูแลงานกูให้ดีก็พอ"
............................................................................
- Writer
