สามวันมานี้ชารค์ต้องชะเง้อคอยาวมองหาร่างเล็กของสาวน้อยในดวงใจ ด้วยว่าพ่อเฒ่าสยากลับมาจากการเข้าป่าหาสมุนไพรเพิ่ม นับจากวันนั้นที่เขาได้เชยชมสาวน้อยด้วยการปลดปล่อยด้วยมือนิ่ม ขวัญไพร ของเขาก็หายหน้าหายตาไม่ได้เข้ามาคอยดูแลเขาเหมือนเก่าก่อนอีกเลย
และแน่นอนเขาไม่ได้ปลดเปลื้องราคะออกจากร่างกาย เมื่อไม่มีมือนุ่มนิ่มคอยป้วนเปี้ยนกอบกุมความเป็นเขาเอาไว้อีกทอดหนึ่ง เขาไม่มีอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น หัวใจมันคอยเฝ้าหาแต่แม่เนื้อหวานคนเดียวเท่านั้น
พ่อเฒ่าสยาเข้ามารักษาเขาทุกวัน แต่แกจะมีลูกมือคนใหม่เข้ามาคอยดูแลสับเปลี่ยน และเขาไม่คิดสนใจถามว่าใครเป็นใครมั่ง แม้บางทีลูกมือบางคนเป็นหญิงสาวที่คอยจ้องเขาตาเป็นมันก็ตาม
แต่ใจเขาไม่เคยต้องการใครทั้งนั้น ต่อให้เสนอมาเขาก็ไม่คิดสนองใครกลับ
“แผลเอ็งเริ่มแห้งตกสะเก็ดขึ้นมากแล้วนะไอ้หลง” เขาเป็นคนให้พ่อเฒ่าหมอสย
