ชาคร์ถามไถ่ถึงสาเหตุของการหายหน้าของสาวน้อยบ้านไพร เหตุใดหญิงสาวถึงไม่เข้ามาดูแลเขาเหมือนเก่า ไม่รู้หรือไงใจเขานั้นคอยห่วงหาแต่เธอผู้เดียว ต่อให้มีหญิงอื่นใดเข้ามาตอแย ป้วนเปี้ยน เขาไม่เคยแลให้ความสำคัญ
“ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” คำหวานพรั่งพรูออกมาเป็นสาย เขาไม่ได้โกหก ในเมื่อเขารู้สึกเช่นนั้นก็เลยอยากให้หญิงสาวรับรู้เช่นกัน
ตัวเขาคิดจริงจัง จริงใจต่อสาวเจ้า ไม่ใช่เพียงหวังแค่เรือนกาย
“คุณล่ะ คิดถึงผมบ้างไหม” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ชวนทำให้เลือดในกายสาวพลุกพล่าน ขวัญไพรก้มใบหน้าลง ด้วยไม่กล้าสบตาหรือตอบคำถามใด เธอไม่รู้หลอกไอ้อาการนอนไม่หลับทุกคืนนั้น สาเหตุมาจากอะไรกันแน่
ชายหนุ่มดันร่างงามเข้ามาอิงซบกับอกอุ่นของตนเอง ใบหน้าหวานแนบฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะโครมคราม ยอมโอนอ่อนตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง เธอรู้สึกดีกับเขา นั่นเป็นความรู้สึกแรกที่เธอยอมรับ
โดยที่ฝ่ามือหนาของช
