เมื่อความรักถามหา

บทที่2คลุมถุงชน<ต่อ>

หวายที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนสีกรมท่ายืนตะโกนเสียงดังลั่นตรงทางเข้าบ้านตัวเอง เธอดีใจมากพอลงจากจักรยานได้ก็รีบวิ่งเข้าบ้าน ในมือถือใบประกาศนียบัตรอันภาคภูมิใจพร้อมกับฮำเพลงโปรดไปด้วย

เป็นตาฮักปานนี้ให้เคอร์รี่มาส่งได้บ่ สั่งซื้อไสหนอ ยี่ห้ออิหยัง

" ยายจ๋า ยายดูสิว่าหนูเอาอะไรมาฝาก "

หวายวิ่งเข้าบ้านอย่างคนอารมณ์ดี ปกติเวลานี้ยายของเธอมักจะนั่งตำหมากรอเธอกลับมาจากโรงเรียนแต่วันนี้นอกจากยายแล้วยังมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย

" กลับมาแล้วหรอเข้ามานั่งก่อนสิ "

หญิงชรากวักมือเรียกหลานสาวที่ชอบส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวมาก่อนตัว

อยู่เสมอ แม้จะรู้สึกแปลกใจที่มีแขกมาบ้านแต่หวายก็เข้าไปหายาย

" นี่ใครหรอยาย "

ทันทีที่นั่งลงข้างยายได้แล้วหวายก็ถามทันทีเพราะปกติไม่เคยมีคนแปลกหน้ามาหาเธอกับยายนอกจากคนในหมู่บ้านเดียวกัน

" ไหว้คุณเขาซะสิหวายเอ๊ย "

หญิงชรารีบบอกหลานสาวให้รักษามารยาท หวายทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเห็นว่ายายของเธอดูจะเกรงอกเกรงใจคนเหล่านั้น

" น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ แต่คราวหน้าไม่ต้องมากพิธีหรอกจ๊ะไหนๆหนูก็จะมาเป็นลูกสะใภ้ของฉันอยู่แล้ว "

ทิพย์ธารารับไหว้เด็กสาวด้วยความเอ็นดู วันนี้ผู้รากมากดีอย่างเธอลงทุนเดินทางมาไกลก็เพราะต้องทำตามคำสั่งของพ่อสามี

" ใช่ๆหนูก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะไม่เห็นต้อง...ห๊ะ!เมื่อกี้นี้คุณน้าหมายความว่าไงคะ!! "

จากที่กำลังเห็นดีเห็นงามไปด้วย คำว่าลูกสะใภ้ก็ทำให้หวายถึงกับช็อค

" นี่แม่ผัวเอ็งไง ยายไม่ได้บอกเอ็งหรอว่าเอ็งเรียนจบเมื่อไหร่จะต้องแต่งงานกับหลานของเพื่อนยาย "

หญิงชราบอกหลานสาวด้วยท่าทางที่ดีอกดีใจ

" ห๊ะ! อะไรนะ หนูเนี่ยนะจะแต่งงาน! "

" ใช่!! " ทุกคนต่างก็พยักหน้าให้เธอ

" เอ็งเรียนจบแล้วก็ถึงเวลาจะต้องแต่งงานแต่งการสักที ยายจะได้นอนตายตาหลับ "

หญิงชราลูบหัวหลานสาว

" ไม่นะยายหนูไม่แต่ง! หนูพึ่งเรียนจบม.6เอง หนูยังต้องเรียนต่อมหาลัยอีกนะยาย "

หวายคร่ำครวญอยู่กับตักของยาย

" ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกฉันจัดการให้หนูหมดแล้ว หลังจากที่แต่งงานกับลูกชายของฉันหนูก็ยังสามารถไปเรียนหนังสือได้ ฉันจะส่งเสียหนูจนเรียนจบ "

" ไม่!เป็นตายร้ายดียังไงหนูก็ไม่มีทางแต่งงานหรอก ถ้าใครบังคับหนู หนูจะ...หนูจะฆ่าตัวตายให้ดู! "

หวายหันไปคว้ามีดที่ยายของเธอเอาไว้เคี้ยวหมากมาจ่อที่คอตัวเอง

นาทีนี้ถ้าใครกล้าบังคับ เธอทำจริงแน่!

" เอ็งจะไม่เชื่อฟังยายแล้วใช่มั้ย ใช่ซี้...ยายมันแก่หงำเหงือกแล้วเอ็งเลยไม่รักยายไม่สนใจยายแล้ว "

หญิงชราร้องไห้คร่ำครวญด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

" ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยจ่ะ หนูมียายคนเดียวหนูจะไม่รักยายได้ไง แต่เรื่องแต่งงานหนูขอเถอะนะยายอย่าบังคับหนูเลย "

หวายพูดไปร้องไห้ไปด้วยแต่ในมือก็ยังคงกำมีดจ่อไว้ที่คออย่างเด็ดเดี่ยว ขณะนั้นเองอยู่ๆยายของเธอก็มีอาการแปลกๆ ปากสั่นและยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเองจนทุกคนพากันตกอกตกใจรวมทั้งหวายด้วย

" ยาย!ยาย!เป็นอะไรจ๊ะ ยาย!! "

หวายรีบทิ้งมีดแล้ววิ่งเข้าไปประคองยายด้วยความเป็นห่วง

" ยายหนูเป็นโรคหัวใจหนูไม่รู้หรอ "

ทิพย์ธาราเอ่ยน้ำตาคลอเบ้า

" โรคหัวใจ! จริงหรอจ๊ะ ทำไมหนูไม่เคยรู้มาก่อนเลย "

น้ำตาของหวายไหลออกมาไม่หยุดเพราะเป็นห่วงยายมาก

ตั้งแต่เด็กเธอมีแค่ยายคนเดียวที่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้

" ยายคงจะไม่รอดแล้วล่ะหวายเอ๊ย! ต่อไปถ้ายายไม่อยู่กับเอ็งแล้วเอ็งต้องดูแลตัวเองดีๆนะ "

หญิงชราเริ่มหายใจโรยริน มือสั่นปากสั่นไม่หยุด

" คุณแม่คะ!คุณแม่อย่าเป็นอะไรไปนะคะหนูโทรเรียกรถพยาบาลมาให้แล้วค่ะ "

ทิพย์ธาราเองก็เป็นห่วงไม่น้อยไปกว่าคนเป็นหลานแท้ๆ

" ไม่นะยาย ยายต้องอยู่ดูความสำเร็จของหวายก่อนนะ ยายต้องอยู่กับหวายนานๆสิจ๊ะ ฮื้อออ~ "

หวายร้องห่มร้องไห้หนักเมื่อเห็นว่ายายของเธอกำลังจะขาดใจตายต่อหน้าต่อตา

" เอ็งอยากให้ยายอยู่กับเอ็งไปนานๆหรอ "

" จริงสิจ๊ะ ฮึ่กกก~"

หวายรีบปาดน้ำตาออก

" ถ้างั้นเอ็งรับปากยายว่าจะแต่งงานได้มั้ย เผื่อยายจะมีกำลังใจอยู่กับเอ็งไปนานๆ "

หญิงชราเอ่ยพร้อมกับกุมหน้าอกตัวเองอย่างทรมาร

" แต่ว่า.... "

หวายรู้สึกลังเลกับสิ่งที่ยายขอร้องและขณะนั้นเอง...หญิงชราก็อาการทรุดหนักกว่าเดิม หวายตกใจมากและไม่รู้จะทำยังไงในนาทีที่คิดว่ายายกำลังจะจากไปเลยตัดสินใจจะทำตามที่ยายขอ

" ก็ได้แต่งก็แต่ง หนูยอมแต่งงานแล้วยายจ๋า ยายอย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อออ~ "

หวายรีบรับปากพร้อมกับกุมมือยายเอาไว้แน่น น้ำตาของเธอเปียกมือยายจนชุ่ม

" อะ...เอ็งยอมแต่งงานแล้วจริงๆหรอ "

หญิงชราพยายามเค้นเสียงออกมาถามเพื่อความมั่นใจ

" จริงจ่ะหนูยอมแล้ว ขอแค่ยายอยู่กับหนูไปนานๆก็พอ "

" โธ่...หวายเอ้ย! แค่นี้ยายก็นอนตายตาหลับแล้ว "

อยู่ๆหญิงชราก็อาการดีขึ้น มือนึงลูบหัวหลานสาวส่วนมืออีกข้างก็แอบชูสองนิ้วให้กับทิพย์ธารา

เป็นอันว่าแผนการจับคู่ให้หลานแต่งงานกันนั้น สำเร็จ!

เวลาต่อมา

โรงพยาบาล

หลังจากที่ยายของหวายถึงมือคุณหมอแล้วอาการก็ดีขึ้นตามลำดับแต่เพราะความจริงแล้วไม่ได้เป็นอะไรมากตั้งแต่ทีแรก

คุณหมอเลยแค่ให้น้ำเกลือเท่านั้น

" ยายไม่ได้เป็นอะไรแล้วเอ็งหยุดร้องได้แล้ว "

หญิงชราลูบผมหลานสาว

ใจหนึ่งก็อดสงสารไม่ได้แต่อีกใจก็อยากให้หลานได้อยู่กับคนดีๆ

" ฮึกกก~ ไม่รู้ล่ะถ้ายายทิ้งหวายไป หวายจะโกรธยายจริงๆด้วย ฮื้ออ~!!"

ตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลเธอยังไม่หยุดร้องไห้เลย

" เออๆยายไม่ทิ้งเอ็งไปไหนหรอกจนกว่าจะแน่ใจว่ามีคนดูแลเอ็งแทนยายได้ "

" แต่ว่า.... "

ระหว่างที่หวายกำลังจะพูดเรื่องที่ยอมรับปากแต่งงานไปก่อนหน้านี้ ประตูห้องก็ถูกใครบางคนเปิดเข้ามา

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีขาวสุดเนี๊ยบเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สุขุมนุ่มลึก หวายคิดทันทีว่าต้องเป็นคุณหมอเจ้าของไข้เลยตรงเข้าไปหา

" คุณหมอคะยายหนูเป็นยังไงบ้าง อาการหนักมากมั้ยแล้วยายหนูจะได้ออกจากโรงบาลวันไหนแล้วกลับไปหนูต้องดูแลยายยังไงบ้างคะ "

ด้วยความร้อนใจหวายรัวคำถามใส่เป็นชุดแถมยังถือวิสาสะจับมืออีกฝ่ายด้วย

" ขอโทษด้วย ผมไม่ใช่หมอ "

ชายหนุ่มปฏิเสธด้วยท่าทางสุภาพ

พอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คุณหมอหวายก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูก

" อ้อ! คุณคนนี้ไม่ใช่หมอหรอก เขาเป็นว่าที่ผัวเอ็งไง "

พอนึกออกยายชราก็รีบบอกหลานสาวด้วยอาการที่ชอบอกชอบใจ

ก่อนหน้านี้ทิพย์ธาราเคยเอารูปหลานเขยให้ดูแล้ว

" ห๊ะ!! "

คราวนี้ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน ขณะนั้นทิพย์ธาราก็เข้ามาในห้องพร้อมกับคนติดตาม

" ว่ะ...ว่าที่ผะ...ผัวหนูเนี่ยนะ!! "

หวายทวนคำตอบที่ได้ยินด้วยอาการที่แทบจะช็อค

" ไหนแม่บอกว่าเพื่อนไม่สบายไงครับ แล้วนี่มันอะไร "

ธาดาหันไปถามทิพย์ธารา เขาก็ไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดเหมือนกัน ก่อนจะมาที่นี่ทิพย์ธาราบอกกับเขาว่ามาจัดการธุระสำคัญให้ปู่ของเขา

" ก็เพื่อนของเจ้าคุณปู่ลูกไง "

ทิพย์ธาดาตอบลูกชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี

" เอ็งอยู่เฉยทำไมล่ะ ไหว้พี่เขาสิ "

" ไหว้อะไรล่ะ หนูไม่แต่งงานกับตาลุงนี่หรอก "

หวายส่ายหน้าไปมาก่อนจะมองไปที่ธาดา

จากสายตาที่เธอกะเกณฑ์อายุของเขาน่าจะแก่กว่าเธอหลายปีแถมยังใส่แว่นหนาเตอะอีกต่างหาก

" ผมไม่ใช่ลุงของคุณ อย่าเรียกใครสุ่มสี่สุ่มห้า "

ธาดาจ้องหน้าเด็กสาวด้วยท่าทีที่นิ่งขรึม แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นด้วยที่อยู่ๆก็ถูกจับคลุมถุงชนแบบนี้แต่การที่จะให้คนแปลกหน้าที่ไม่ใช่ญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเรียกตนเองว่า "ลุง"

นั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องสำหรับเขา

" เอาล่ะๆทั้งสองคนยังมีเวลาให้ทำความรู้จักกันอีกเป็นอาทิตย์กว่าจะถึงงานแต่ง ไม่ต้องรีบหรอก "

ทิพย์ธาราเอ่ยขึ้น

" อะไรนะครับ "

ธาดาหันไปถามคนเป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ

ทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองกำลังจะแต่งงานแถมยังต้องแต่งกับคนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

" งานแต่งของลูกจะถูกจัดขึ้นอาทิตย์หน้านี้ อย่าลืมลางานด้วยล่ะ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว "