“ ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมมัวแต่กลัวว่านักศึกษาคนนั้นจะเห็นหน้าเราผมก็เลย…เสียการควบคุม
อาจารย์ธาดาเอ่ยด้วยใบหน้ารู้สึกผิดที่ตัวเองมาขโมยจูบฉันไปแบบนั้นแต่ที่ฉันอดขำไม่ได้ก็ตรงที่ท่าทีกระอักกระอ่วนนี่แหละ ฉันยอมรับว่าเมื่อกี้ตัวเองทั้ฝตกใจแล้วก็กลัวว่าความลับจะถูกเปิดเหมือนกันแต่ฉันก็พอเข้าใจว่ามันเป็นแค่สถานการณ์คับขัน เขาคงไม่ได้คิดจะฉวยโอกาสกับฉันอย่างที่กำลังแก้ตัวอยู่ ฉันรู้หรอกน่า
“ อาจารย์ไม่ต้องแก้ตัวก็ได่ค่ะหนูเข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ”
“ แต่ผมไม่ได้แก้ตัวนะ ”
อาจารย์ธาดาตอบฉันทันควัน ใบหน้าที่ชอบตีนิ่งใส่คนอื่นอยู่เรื่อยเวลานี้กลับดูเลิ่กลั่กชอบกล
เป็นอะไรของเขานะ
“ ไม่แก้ตัวก็ไม่แก้ตัวค่ะหนูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ”
ธาดา
ทั้งที่เจ้าตัวบอกอยู่หยกๆว่าไม่ได้คิดมากอะไรแต่มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียการควบคุมมากกว่าเดิมและพอนึกไปถึงเรื่องเมื่อกี้ตอนที่ปากของผมกับเธอประกบกันมันท
