เสือบ้านไร่

เกมปั่นหัว1

"แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะสร้างภาระให้คนอื่นด้วยล่ะคะ จะว่าไปแล้วฉันชอบบรรยากาศที่นี่มากเลยนะ ถึงแม้จะหนาวไปสักหน่อยแต่ก็บรรยากาศดีมากๆ เลย" อากาศตอนกลางคืนที่เมืองเหนือช่างเย็นจับใจ โชคดีที่มีกองไฟตรงหน้าให้ความอบอุ่นบ้าง เธอลืมไปเสียสนิทที่ลุงขุนบอกให้หยิบเอาเสื้อกันหนาวมาด้วย

หัวเข่าทั้งสองข้างชันขึ้น เรียวแขนเล็กโอบกอดหัวเข่าของตนเองไว้ ใบหน้าสวยก้มลงเล็กน้อยจนปลายคางจรดกับหัวเข่า เสือส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับคนที่ดูเหมือนจะเป็นตัวปัญหา

"อยากจะนอนก็นอน แต่กรุณาอย่าสร้างภาระให้คนอื่น หาที่นอนเองก็แล้วกัน" เสือบอก จากนั้นเขาจึงลุกเดินเข้าไปในเต็นท์ของตนเอง ชายหนุ่มเพียงต้องการหลบหน้าอินเอวาก็เท่านั้น เขาไม่อยากพูดคุยสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหนอย่างเช่นที่เคยเป็นมาสิบกว่าปี

"แต่พ่อเลี้ยงคะ ฉันไม่รู้ว่าจะไปนอนที่ไหน ฉันไม่รู้จักคนอื่นเลยนอกจากคุณ ฉันขอนอนกับคุณในเต็นท์นี้ก็แล้วกันนะ" อินเอวาตะโกนบอก ก่อนจะถือวิสาสะมุดตัวเข้าไปในเต็นท์ของชายหนุ่ม เสือถึงกับตกใจ เขาเบิกตากว้างจ้องมองอินเอวาด้วยแววตาดุดัน ขณะที่หญิงไม่ยี่หระต่อแววตาคู่นั้น เธอหันมารูดซิปเต็นท์ขึ้นจนปิดสนิทและหันกลับมามองเขา...

"ทำบ้าอะไรของเธอ ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอเข้ามาในเต็นท์นี้ ออกไป" พ่อเลี้ยงเสือออกปากไล่ อินเอวาจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาตรงหน้า

"แต่ป้านีอนุญาตแน่ๆ ถ้าคุณไม่ให้ฉันนอนในนี้ฉันจะโทรหาแม่คุณ" เธอขู่ เขาจึงแค่นหัวเราะในลำคอ เพราะดูเหมือนว่าหญิงสาวจะคิดว่าตัวเองสำคัญกับมารดาของตนมากนัก

"ก็ได้! ถ้าอยากนอนในนี้ก็เรื่องของเธอ แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันมันเสือหิว ถ้าเกิดว่าฉันมีอารมณ์ขึ้นมาดึกๆ แล้วจับเธอปล้ำก็อย่าร้องครวญครางเสียงดังจนพวกคนงานมันตื่นขึ้นมามุงดูก็แล้วกัน" เขาขู่เสียงเบาทว่าน้ำเสียงฟังดูหนักแน่นจริงจัง อินเอวาถึงกับขนลุกและหวาดกลัวอยู่ลึกๆ นึกไม่ถึงว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงเสือจะกล้าขู่ตนเรื่องนี้

"ผู้ชายอย่างคุณมีอารมณ์เรื่องพวกนั้นเป็นกับเขาด้วยเหรอ ฉันเห็นวันๆ หนึ่งเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง เหมือนหงุดหงิดแล้วก็โกรธอยู่ตลอดเวลา" เธอว่าให้เขา

"อย่ามาพูดจาเหมือนฉันเป็นเพื่อนเธอ ฉันอายุเยอะกว่าเธอตั้งหลายปี"

"ก็แค่สิบเอ็ดปีเองค่ะ ฉันอายุยี่สิบสี่ปี คุณอายุสามสิบห้าปี ไม่ถึงกับเป็นรุ่นพ่อสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็พอจะพูดเล่นได้อยู่หรอกมั้ง จะอารมณ์เสียอะไรกันนักกันหนา"

"รู้จักอายุฉันด้วย เธอคงรู้จักทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านของฉัน ถามจริงๆ เถอะว่าเธอมีเจตนาอะไรกันแน่ คุณแม่ถึงยอมให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้าน?" เสือยังคงค้างคาใจในเรื่องนี้ รู้เพียงว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน เพราะอยู่ๆ อินเอวาก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างกะทันหัน เหตุผลเพียงเพื่อช่วยดูแลหนึ่งดาวนั้นเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล

"ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย แต่ว่าอากาศหนาวขนาดนี้ไม่ต้องอาบก็ได้หรอก พรุ่งนี้เช้าตื่นมาฉันก็จะไปเก็บผักแล้วเดี๋ยวค่อยกลับไปอาบที่บ้านทีเดียว" เธอพูดไปเรื่องอื่น เพราะไม่มีคำตอบเรื่องการเข้ามาอยู่ในไร่แห่งนี้ให้ชายหนุ่มเช่นเดียวกัน

"งั้นก็อย่าออกไปเพ่นพ่านที่ไหน ฉันจะ ออกไปกินเหล้ากับพวกคนงานสักหน่อย" เสือเหนื่อยจะเถียง เพราะไม่เคยใช้อารมณ์และคำพูดกับใครมากกว่าเท่านี้มาก่อน

"กินเหล้า?" คิ้วเรียวขมวดยุ่ง

"มีปัญหาอะไร?" เขาพเยิดหน้าถาม อินเอวาจึงขยับเข้าไปใกล้ มือเรียวเล็กวางลงบนหน้าตักของเขา และยังยื่นใบหน้าเข้าหาเสือจนปลายจมูกโด่งทั้งสองเกือบชนกัน

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับ'ว้าวุ่นกาย' อารมณ์ในร่างกายแปรปรวนจนควบคุมไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกแสนประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นในรอบสิบปี เขาเมินหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อพยายามข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้

"คุณก็ดื่มมาแล้วนี่ ฉันได้กลิ่นเหล้า" เสือกลืนน้ำลายหนืดลงคอ

"ฉันจะดื่มอีกหรือว่าดื่มเท่าไหร่มันก็เรื่องของฉัน" เขาผลักร่างอรชรให้ถอยออกห่าง เขาย้ำเตือนตนเองเสมอว่าจำเป็นต้องพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้อินเอวา แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวกำลังมีอิทธิพลบางอย่าง ที่ทำให้พ่อเลี้ยงเสือไม่ยอมก้าวขาออกจากเต็นท์ไป

"ก็ตามใจ งั้นฉันออกไปคุยกับคุณสิงห์นะ" หญิงสาวพูดแล้วจึงเอื้อมมือไปรูดซิปเต็นท์ลงอีกครั้ง จากนั้นจึงมุดตัวออกจากเต็นท์โดยมีพ่อเลี้ยงเสือเดินตามออกมา

คนงานคนอื่นๆ รับประทานข้าวเสร็จก็เริ่มเดินกลับมาที่เต็นท์ของตนเอง บางกลุ่มตั้งวงล้อมกองไฟพร้อมกับเครื่องดื่มน้ำเมา มีเสียงเพลงเสียงดนตรีแผ่วเบา

"คุณไม้คุณช้าง" อินเอวาเห็นสองผู้จัดการไร่หนุ่มก็ดีใจ ทั้งสองคนเดินมาทิ้งตัวนั่งล้อมรอบกองไฟที่พ่อเลี้ยงเสือก่อไว้ก่อนหน้านี้ พร้อมกับขวดเหล้าสีน้ำลำไยอีกหนึ่งขวด

"ครับ ว่าแต่คุณอินเข้าไปทำอะไรในเต็นท์พ่อเลี้ยงเสือครับ?" ไม้เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ขณะที่เสือมองค้อนมายังลูกน้องด้วยแววตาดุดัน อินเอวาจึงเลือกที่จะไม่ตอบและทิ้งตัวนั่งลงบนขอนไม้ใกล้กองไฟ