เสือบ้านไร่

คุณมะลิ

"มีสายรายงานมาว่าจะมีการลักลอบเข้าไปตัดต้นไม้วันพุธหน้า เป็นป่าที่ติดกับเขตพื้นที่ของพ่อเลี้ยงเพลิง ก็เลยอยากจะขอให้แกแนะนำคนชำนาญป่าให้ช่วยนำทางให้หน่อย" สารวัตรลมปราณมีสีหน้าหนักใจ แม้เขาจะเกิดในพื้นที่นี้แต่ก็ไปเรียนที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่อายุสิบห้าปี จึงไม่ค่อยชำนาญป่าแถวนี้เท่ากับพ่อเลี้ยงเสือ

"พ่อเลี้ยงเพลิง พ่อของเพลงขวัญน่ะเหรอ?"

"ใช่ เพลงขวัญที่เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมนั่นแหละ ไม่ได้เจอนานแล้วเหมือนกันไม่รู้เป็นยังไงบ้าง ว่าแต่แกเถอะ ได้เจอเขาบ้างหรือเปล่า

"เจอเรื่อยๆ ตามร้านอาหารหรือว่าตามงานท้องถิ่น บางทีเขาก็มาที่ไร่ เอาของมาฝากคุณพ่อคุณแม่หรือไม่ก็มาเก็บผักเก็บผลไม้"

"ฉันนึกว่าแกจีบกับเพลงขวัญซะอีก ยิ่งรู้ว่าไปมาหาสู่กันบ่อยๆ แบบนี้ยิ่งดี ชีวิตแกควรจะมีผู้หญิงรู้ใจสักคนหนึ่งมาไว้ข้างกายบ้าง ผู้ชายอย่างเราๆ ทำงานหนัก เรื่องอย่างว่ามันเป็นเรื่องขาดไม่ได้นะเว้ย" เสือเข้าใจดีว่าเพื่อนหมายถึงอะไร แต่เขาไม่ฝักใฝ่เรื่องเซ็กซ์มานานกว่าสิบปี โดยการเอาแต่ทำงานและอยู่ห่างจากผู้หญิงทุกคน

"ถ้าจะพูดเรื่องนี้ไม่ต้องพูดเลย บอกแต่คนอื่น ว่าแต่ตัวแกเถอะมีบ้างหรือยัง?"

"เฮ้ย จะว่าไปแล้วก็กำลังจะมีนะ ว่าจะจีบ สาวสวยเมื่อกี้ ตกลงก็เลยไม่ได้แนะนำให้รู้จัก ว่าแต่เขาชื่ออะไรเหรอวะ?"

"หึ! เขาชื่อมะลิ" เสือนึกหมั่นไส้จึงแกล้งบอกชื่อไปเช่นนั้น ท่าทางอินเอวาคงจะหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่ว เพราะใครๆ ต่างก็ชื่นชอบออกหน้าออกตา

"มะลิ ทั้งหอมทั้งหวาน ดอกไม้โปรดเลยนะนั่นน่ะ สงสัยคงได้มาที่ไร่ดอยเหนือทุกวันซะแล้วแหละ"

"ไร้สาระ พูดเรื่องงานกันต่อสิ" เสือดุ

"เออนั่นแหละ อยากจะได้คนชำนาญป่าสักคนหนึ่ง สิบโมงเช้าวันพุธต้องเริ่มเดินเข้าไปในป่าแล้ว"

"วันนี้เพิ่งจะวันพฤหัส เอาเป็นว่ามีเวลาอีกหลายวันอยู่ จะลองถามให้ก็แล้วกันว่ามีใครที่รู้จักป่านี้ดีหรือเปล่า แต่ถ้าไม่มีจริงๆ เดี๋ยวฉันเป็นคนนำทางให้"

"เฮ้ย ไอ้เสือ ก็รู้อยู่ว่าแกชำนาญป่าทุกที่ในพื้นที่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะรบกวนแกขนาดนั้น"

"ไม่หรอก ฉันอยู่ในพื้นที่นี้มาตั้งแต่เกิด ช่วยตำรวจจับพวกขยะสังคมพวกนี้มาก็ตั้งหลายครั้ง ถ้าเกิดว่าจะช่วยแกที่เป็นเพื่อนฉันทั้งคนไปจับผู้ร้ายมันก็คงไม่เหลือบ่ากว่าแรง เพราะฉะนั้นจะพยายามก็แล้วกัน"

"แบบนั้นก็ได้ ขอบใจมากเพื่อน แต่ว่าเรื่องคุณมะลิเนี่ย จีบนะ ไม่ว่ากันนะ?" ลมปราณคาดหวังจริงจัง เพราะเขาถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นและได้พูดคุย

"ผู้หญิงคนนี้กวนประสาทจะตาย แกไม่ชอบหรอก ไม่เดินไปส่งนะ มาเองก็กลับเอง" เสือชักสีหน้าหงุดหงิด แล้วจึงเดินออกจากสำนักงานไร่มา เห็นอินเอวานั่งหน้าบึ้งอยู่ที่แคร่หน้าสำนักงานเขาจึงเดินตรงเข้ามาหา

"กลับบ้าน" เสือออกคำสั่งเสียงดุ ร่างอรชรจึงลุกขึ้นยืน

"เดี๋ยวสิครับ คุณมะลิครับ เมื่อกี้ผมยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย ผมสารวัตรลม ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" อินเอวาขมวดคิ้วที่สารวัตรหนุ่มเรียกตนว่ามะลิ แต่ครู่หนึ่งจึงถึงบางอ้อ พลันหันขวับไปจ้องมองพ่อเลี้ยงเสือด้วยแววตาคาดโทษ

"มะลิก็ดีใจที่ได้รู้จักกับสารวัตรค่ะ ไว้เดี๋ยววันหน้ามาอีกนะคะ" เธอแก้ไขสถานการณ์ ทำเอาพ่อเลี้ยงเสือถึงกับหัวเสีย การที่จะแกล้งหญิงสาวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะคนอย่างอินเอวามักจะลื่นไหลตามน้ำเสมอ

"ถ้าอย่างนั้นเราคุยกันผ่านโทรศัพท์บ้างก็ได้ ผมอยากมีวิธีติดต่อคุณนะครับ" สารวัตรลมปราณไม่พูดเปล่า เขาล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงและยื่นให้อินเอวา หญิงสาวจึงรับมาและกดหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองลงไป จากนั้นจึงยื่นโทรศัพท์คืนให้ชายหนุ่ม

"ไว้เจอกันใหม่นะครับ"

"ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ บ๊ายบาย" อินเอวาฉีกยิ้มกว้าง ลมปราณเองก็เช่นเดียวกัน เขาไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเพื่อน นอกเสียจากยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินตรงกลับไปยังรถของตนเอง

"ฉันคิดไว้แล้วไม่มีผิด เรื่องอ่อยผู้ชายนี่เธอเก่งนักนะ"

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แต่เรื่องที่ฉันชื่อมะลินี่มันหมายความว่ายังไง?" เธอยกมือขึ้นกอดอก จ้องมองพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตาเอาเรื่อง

"ฉันจะไปรู้เหรอ ไอ้สารวัตรลมมันอยากเรียกเธอแบบนั้นเอง"

"คุณนั่นแหละที่ไปบอกเขาว่าฉันชื่อมะลิ แต่ก็ขอบคุณนะคะ เพราะว่าฉันชอบชื่อนี้มาก ชื่อมะลิน่ารักมาก ต่อไปนี้ทุกคนที่นี่อาจจะต้องเรียกฉันว่ามะลิ คุณว่าดีหรือเปล่า?" เสือชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อทำให้อินเอวาหัวเสียเหมือนที่ตนเป็นไม่ได้ ร่างสูงกำยำจึงสืบเท้ายาวตรงไปยังรถโดยมีหญิงสาวเดินตามหลังไป

"ฉันขอขับรถได้หรือเปล่าคะ" อินเอวาเอ่ยขอ เพราะถนนจากตรงนี้เป็นถนนที่สร้างขึ้นภายในไร่อันกว้างใหญ่ไพศาล ไม่ว่าจะขับไปทางไหนก็จะยังคงอยู่ในไร่

"ก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าฉันทำงานจนเหนื่อยไม่อยากจะขับรถ" เสือพูดแล้วจึงโยนกุญแจรถให้หญิงสาว โชคดีที่เธอไหวพริบดีเลยรับไว้ได้ทัน

"ขอบคุณค่ะคุณสุภาพบุรุษ" เธอประชดประชัน เพราะรู้ดีว่าจะถามหาความเป็นสุภาพบุรุษจากเสือนั้นอาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย

แม้ความจริงแล้วเขาอาจเป็นสุภาพบุรุษในระดับสูงสุด เพราะจากที่ทั้งสองคนนอนด้วยกันเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยสักนิด

อินเอวาขับรถเข้ามาจนถึงบ้านไร่ดอยเหนือ นาฬิกาบ่งบอกว่าเป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว ทั้งสองคนยังไม่ได้รับประทานมื้อเช้า คุณนีรนาทรู้ดีว่าเป็นเวลาทานอาหารของบุตรชาย นางจึงเตรียมทุกอย่างไว้ให้จนเรียบร้อย

"หนูอิน โถลูก... ทำไมสภาพถึงได้มอมแมมแบบนี้ล่ะ?" คุณนีรนาทเดินออกมาหาทั้งสองคน แต่หลังจากที่นางเห็นสภาพของอินเอวาแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เสือนึกรำคาญที่มารดาให้ความสำคัญกับอินเอวามากเป็นพิเศษ

"เก็บผักมาค่ะคุณป้า สนุกมากเลยนะคะ อีกอย่างถึงจะสภาพมอมแมมแต่ความจริงแล้วยังสวยเหมือนเดิมนะคะ" หญิงสาวพูดกับผู้ใหญ่ด้วยรอยยิ้มอารมณ์ขันและน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้คุณนีรนาทพลอยยิ้มตามไปด้วย

"ป้าแค่เป็นห่วงเพราะรู้ว่าหนูไม่เคยทำงานหนักแบบนี้ แต่จะว่าไปแล้วเมื่อคืนนอนที่ไหนเหรอ อากาศหนาวหรือเปล่า เห็นพ่อเลี้ยงขุนบอกว่าหนูไม่ได้เอาอะไรไปด้วยเลย"

"สบายมากเลยค่ะ เมื่อคืนเข้าไปนอนในเต็นท์กับพ่อเลี้ยงเสือ พ่อเลี้ยงเขาใจดีมากเลยนะคะ เขาแบ่งผ้าห่มให้หนูห่มครึ่งหนึ่งค่ะคุณป้า" อินเอวาตอบเสียงใส และยังหันไปส่งยิ้มให้พ่อเลี้ยงเสืออีกด้วย

"อะไรนะ นอนในเต็นท์กับพ่อเลี้ยงเสืออย่างนั้นเหรอ?" นางถามน้ำเสียงตกอกตกใจ พลันหันขวับไปมองบุตรชายด้วยแววตาคาดโทษ เสือไม่คิดว่าอินเอวาจะกล้าพูดเรื่องนี้ เขาถึงกับไม่กล้าสู้หน้ามารดา จึงรีบสืบเท้ายาวเดินตรงเข้าไปในบ้าน

"แค่นอนเฉยๆ ค่ะคุณป้า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย" หญิงสาวรีบแก้ต่าง เพราะเพิ่งตระหนักว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม

"ป้าขอไปคุยกับเสือก่อนนะ หนูขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวนะลูก จะได้ลงมาทานข้าว" นางบอก จากนั้นจึงรีบเดินตามหลังบุตรชายเข้าไป