นลินดายังคงยืนน้ำตาคลอเบ้าไม่ขยับกายไปไหน จนป้ากาญต้องกระซิบเตือนว่า
“นลิน...ไปเถอะ...อยู่ไปก็เป็นผลร้ายกับนลินเอง”
นลินดาร้องไห้น้ำตานองหันใบหน้าอันเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมามองป้ากาญ พลางพยักหน้ารับคำเสียงแผ่วเบาแทบไม่พ้นลำคอ
“ค่ะ ป้ากาญ นลินจะไปค่ะ”
นลินดามองบิดามารดาบุญธรรมที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นพรม จากนั้นก็ขยับกายเข้าไปใกล้ท่าน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งก้มลงกราบลาใกล้เท้าของทั้งสอง ซึ่งผู้เป็นมารดารีบชักเท้าหนี เบือนหน้าออกโดยไม่มองหน้าลูกบุญธรรมแม้เสี่ยวนาทีเดียว
“นลินกราบลาคุณท่านทั้งสอง นลินกราบขอบพระคุณที่เลี้ยงดูนลินเป็นอย่างดี...”
“ไปให้พ้นหน้า ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ฉันรำคาญ” อรสุดาออกปากไล่ ไม่มองหน้าลูกบุญธรรมเหมือนเดิมแล้วออกคำสั่งต่อ “อ้อ...ออกไปแต่ตัว ห้ามเอาข้าวของในบ้านไปแม้แต่ชิ้นเดียว”
“ค่ะ คุณผู้หญิง
