“ถ้านายวิชญ์ไม่มีอะไร เจนขอไปเตรียมตัวนะคะ เดี๋ยวคุณพงษ์ก็...นายวิชญ์...นายวิชญ์คะ อะไรของเค้าเนี่ย คิดจะวางก็วาง”
หญิงสาวจ้องโทรศัพท์ในมือ ไม่เข้าใจ โทรมาแต่ไม่บอกธุระ แถมยังโวยวายใส่ พูดยังไม่จบด้วยซ้ำ ก็กดวางไม่มีปี่มีขลุ่ย จะบ้าตายกับคนอารมณ์แปรปรวน ชอบบีบบังคับกดดันคนอื่น ไม่ใช่สิ ชอบกดดันเธอนี่แหละ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ ถ้าวันไหนเธอรวยนะ จะหนีไปให้ไกลเลย
...จริงหรือเปล่า
หึ! ก็เพราะมันไม่รวยนี่แหละถึงไปไหนไม่รอด ปวดประสาทแค่ไหนก็ต้องทน ในเมื่อเป็นลูกน้องเขา
...ช่างเหอะ ถ้ามีงานด่วนจริงเดี๋ยวก็คงโทรมาอีก
ขณะกำลังเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายใบเล็กที่เกวลินจัดมาให้เช่นกัน บอกว่ากระเป๋าต้องเข้ากับชุด รวมทั้งรองเท้า เครื่องประดับ สรุปแล้วของแบรนด์เนมที่อยู่บนตัว ราคามากกว่าเงินเดือนเธอครึ่งปี แทบจะร้องอู้ ไม่กล้าใช้ด้วยซ้ำ กลัวจะทำของเสียหายแล้วไม่มีปัญญาชดใช้
แต่อย่างว่า เธอหรือจะเถียง
