เจนจิราอ้าปากเหวอ เมื่อเจ้านายใส่มาเป็นชุด จากที่มั่นใจว่าตัวเองก็สวยพอไปร่วมงานได้ ตอนนี้ชักเริ่มอยากหากระจกมาส่องดูหน้าตัวเองอีกที ว่ามันเข้มไปเหรอ ดูตลกหรือเปล่า แต่ยังไม่ทันหยิบกระจกขึ้นมาส่อง คำพูดเจ้านายก็ลอยมาอีก
“หึ! รองเท้าส้นสูงขนาดนี้ ระวังจะไปล้มให้ขายขี้หน้า”
“เอ๊ะ!!” หญิงสาวชักเริ่มโมโห ใบหน้าสวยหวานเริ่มบูดบึ้ง นอกจากจะไม่ชมว่าเธอสวยสักคำ และยังตำหนิ ติไปหมดทุกอย่าง ตั้งแต่ชุด หน้าตา ยันรองเท้า สรุปแล้วเธอไม่ควรไปร่วมงานด้วยประการทั้งปวง
“จะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน” น้ำเสียงเจ้านายเข้มขึ้น สีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ
“ไม่ค่ะ”
“งั้นก็ไม่ต้องไป!”
เตวิชญ์หักหัวรถเข้าจอดข้างทาง เจนจิราได้แต่นิ่งอึ้งด้วยความมึนงง ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาไง ก็เห็นเจ้านายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก หันมามองหน้าเธอ มุมปากหยักกดยิ้ม แต่ดวงตาไหวระริกมีแววสะใจ
“นิค อยู่ไหน...แกไปงานเลี้ยงที่ธะนะฟาร์มแทนเ
