15 ก็แค่พลาด
1248 Words
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าขาวหล่อเหลาเจนตา ราบเรียบนิ่งขรึม ไม่มีท่าทีสลด หรือรู้สึกผิดใดๆ สายตาที่จ้องมาติดจะรำคาญและหงุดหงิดใจด้วยซ้ำ...ไร้ซึ่งคำขอโทษ
หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก อย่าได้ร้องออกมาเด็ดขาด แค่นี้เขาก็ดูถูกศักดิ์ศรีเธอมากพอแล้ว...เจ็บที่กลายเป็นผู้หญิงมีราคา เจ็บที่คาดหวังมากเกินไป ว่าจะได้ยินคำพูดแสดงความเสียใจ หรือรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น อย่างน้อยเธอก็จะได้ปลอบใจตัวเองว่า ไม่เป็นไร
ดวงตาไหวระริกจ้องมองกระดาษในมือเขา หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บร้าวไปทั้งอก
“ไม่ต้อง!!” เจนจิราปัดเช็คในมือเขาออก
“ทำไม? หรือคิดว่าจะได้มากกว่านี้” น้ำเสียงเยาะหยันปนดูถูก อย่างนี้สิ ที่ทำให้เธอเจ็บจริง เจ็บใจมากกว่าเจ็บกายบนเตียงเมื่อครู่นี้หลายเท่า
“นายวิชญ์!!”
“หึ!...นอนกับฉันแค่ครั้งเดียว เธอคิดจะเรียกร้องตำแหน่งเมีย อยากเป็นสะใภ้แสงสุข?…ไม่ฝันมากไปหน่อยเหรอ”
“เจนไม่เคยคิด”
“ไม่เคยคิด...หรือไม่มีโอกาสกันแน่”
“หมายความว่าไง”
“คนฉลาดแบบเธอคงรอเวลานี้มานาน”
“นายวิชญ์อย่ามาดูถูกเจนนะ”
“ทำไมฉันจะมองเธอไม่ออก แค่คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยที่ฉันเคยเอ็นดู โตขึ้นมาจะกลายเป็นคนหิวกระหาย อยากได้อยากมี คงคิดล่ะสิว่าถ้ายอมเสียตัวให้ แล้วฉันจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน”
เจนจิรานั่งช็อคตั้งแต่คำว่าหิวกระหาย เขาคิดกับเธอแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อที่ผ่านมาเธอตั้งใจทำงาน ไม่เคยแสดงออกสักครั้งว่าอยากปีนขึ้นเตียงกับเขา ถึงจะแอบชอบ เพราะหลงใหลความเก่งกาจ ความดี ความน่ารักของเขา แต่นั่นก็แค่ความชอบแบบแฟนคลับ ไม่เคยคิดจะเป็นเมียเขาสักหน่อย แล้วเหตุการณ์คืนนี้ก็เป็นเขาที่เริ่ม...ไม่ใช่เธอ!!
“...เอาสิ ตอนนี้เธอมีโอกาสแล้วนี่ จะไปฟ้องป๊าหรือเล่าให้ใครฟัง...ก็เชิญ เผื่อจะได้แต่งงานกับฉันอย่างที่เธอต้องการ”
“เจนบอกตอนไหนว่าต้องการแต่งงานกันนายวิชญ์”
“ไม่อยากแต่ง...แต่อยากเป็นเมียฉัน?”
“เจนไม่ใช่เมียนายวิชญ์ มันก็แค่พลาด”
“หึ!...งั้นก็รับเงินนี่ไปซะจะได้จบ”
สายตาทั้งคู่จ้องประสานกัน ก่อนเธอจะเป็นฝ่ายหลบ ที่ผ่านมาเธอเคยมองเขาดีที่สุดกว่าผู้ชายคนไหนในโลกใบนี้ ทั้งแสนดี น่ารัก หล่อเหลา คุณสมบัติสูงส่งจนคนแบบเธอไม่กล้าอาจเอื้อมแม้แต่จะคิด จึงได้แต่ชื่นชมอยู่ห่างๆ แต่ตอนนี้ บอกได้คำเดียวว่า... ผิดหวัง!
“นายวิชญ์หลบไป เจนจะกลับ”
เตวิชญ์โยนเช็คลงมาตรงหน้าเธอ ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ แล้วพ่นวาจาใส่เธออีกครั้งอย่างเลือดเย็น
“ถ้าฝันจะเป็นสะใภ้แสงสุข เธอหยุดคิดได้เลย ต่อให้ฉันนอนกับเธออีกเป็นสิบครั้ง ก็ไม่คิดจะรับเป็นเมีย...นอกจากคู่นอน!” น้ำเสียงดูแคลน ทำเอาใบหน้าสาวซีดเผือด ดวงตาไหวระริก ต่อให้เก่งกาจแค่ไหน เธอก็เป็นผู้หญิง ร้องไห้เสียใจเป็น ทำไมเขาต้องใช้คำพูดเหยียบย่ำ เหมือนเธอไม่มีหัวใจ
ขาที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงชะงัก ร่างแข็งค้างอยู่ตรงนั้น เธอเพิ่งปลอบใจตัวเอง อย่างน้อยก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงของเตวิชญ์ แต่เขากลับเห็นเป็นแค่คู่นอน ได้ยินแล้วหัวใจก็ปวดหนึบขึ้นมาอีก ร่างหนาวสะท้าน เย็นยะเยือกทั้งที่มีผ้าห่มหนาคลุมกาย
ใบหน้าขาวซีดของหญิงสาว ชายหนุ่มรู้ตัวว่าพูดแรง แต่ในเมื่อเขาไม่คิดจะรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตตอนนี้ ให้เธอรู้สึกแย่หรือเกลียดเขาไปเลยก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้รับเงินนี่ไปซะ แล้วไม่ต้องยุ่งกับเขา หากคิดจะอยู่ด้วยกันต่อ ก็แค่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น
“นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว เจนก็ไม่นับว่าเป็นผัวเหมือนกัน!!”
หึ! เสียงขึ้นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเจอเธอโต้กลับ
มือเล็กกำผ้าห่มแน่น รวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงของตัวเองกลับมา เธอจะต้องเข้มแข็ง เรื่องแค่นี้จะทำให้เธอสูญเสียตัวตนความเป็นเจนจิราไม่ได้ ทุกคนที่นี่ต่างยอมรับว่าเธอเก่งด้วยความสามารถ ความตั้งใจ มุ่งมั่น และความรักในงานที่ทำ หาใช่ต้องการจะไต่เต้าอย่างที่เขากล่าวหา
สายตาเหลือบมองกระดาษใบเล็กที่วางอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
“...ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าค่าตัวเจนจะแพงขนาดนี้” มือหยิบเช็คขึ้นมา แววตาเยาะหยันจ้องมองตัวเลขหกหลักที่เขากรอกไว้ คนอย่างเธอก็มีค่าและราคาสูงเสียด้วย แค่ครั้งเดียวก็ได้ตั้งหนึ่งแสนบาท
“หรือเธอต้องการมากกว่านี้”
“โอโห้...จะเพิ่มให้อีกเหรอคะ นายวิชญ์นี่ใจดีไม่เคยเปลี่ยนเลย” ปากหัวเราะ แต่ในใจกลับร้องไห้จนน้ำตาแทบจะท่วมตัว
“เจน!”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เงินมากมายขนาดนี้เจนยังคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรด้วยซ้ำ...แล้วนายวิชญ์ก็ไม่ต้องห่วงนะคะ เจนจะปิดปากให้สนิท ไม่พูดถึงมันอีก จะคิดซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น นายวิชญ์ก็ลืมๆ มันไป ถือซะว่าคืนนี้เจนแค่แวะมาดูว่านายอยู่บ้านหรือเปล่า แล้วก็กลับ”
หญิงสาวกัดฟันฝืนความเจ็บปวด ยกมือขึ้นผลักอกหนาให้ออกห่าง ก่อนจะขยับลงจากเตียง ทั้งผ้าห่มคลุมกาย เดินเก็บเสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงทิ้งกระจัดกระจายรวบขึ้นมาแนบอก เดินตรงไปยังห้องน้ำ และปิดประตูตามหลังเสียงดัง
“ได้!! ฉันก็ไม่คิดจะสนใจเรื่องไร้สาระนี่เหมือนกัน”
ร่างบางยืนพิงประตูนิ่ง ปล่อยผ้าห่มร่วงลงไปกองกับพื้น น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบสองแก้ม ไร้เสียงสะอื้น มือก็เคลื่อนไหวไปตามสมองสั่ง จัดการสวมเสื้อผ้ากลับตามเดิม และพร่ำบอกตัวเองว่า เจ็บแค่นิดเดียวเดี๋ยวก็หาย ก็แค่นอนกับผู้ชาย แล้วไง...ไม่เคยได้ยินว่ามีใครตายเพราะนอนกับผู้ชายสักหน่อย
“นิค”
“อ๊าวเจ๊...วันนี้ขึ้นมาเองแต่เช้าเลย มีไรหรือเปล่า”
“ฉันจะเอาใบสั่งของมาให้นายเซ็น ว่าแต่นายวิชญ์...เอ่อ..” สายตาเหลือบมองไปทางประตู อยากรู้ว่าเจ้าของห้องอยู่ไหม
หนึ่งเดือนเต็มที่เธอไม่เคยเฉียดเข้าใกล้เตวิชญ์ หรือแม้แต่เดินขึ้นมาบนนี้ หากมีงานที่ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้านาย ก็มักจะให้ลูกน้องขึ้นมาแทน งานบางอย่างถ้าตัดสินใจเองได้ ก็จัดการโดยไม่รั้งรอ
แต่คราวนี้จำเป็นจริงๆ เธอไม่กล้าโทรหา ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง อีกอย่างก็กลัวเขาจะไม่ยอมรับสาย จึงต้องฝืนใจถือแฟ้มขึ้นมาพบเจ้านายด้วยตัวเอง ทั้งที่ยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขา หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น
ไม่เป็นไรหรอกน่า มีเรื่องสำคัญให้เค้าจดจำตั้งเยอะตั้งแยะ ป่านนี้คงลืมไปแล้ว
- Writer
