5 หาเรื่อง
1218 Words
“แกเคยคิดจะบอกฉันสักคำมั้ยว่าจะไปไหนมาไหน”
‘แฮะ...แฮะ โทษทีลูกพี่ พอดีเจ้านายสั่ง ผมก็รีบบึ่งมาเลยไม่ทันบอก’
“เออ! ถนัดนักนะงานแบบนั้น แทนที่จะอยู่ช่วยฉัน กลับไปช่วยไอ้นิคจัดเตรียมเหล้า มันน่าไล่ให้ไปเก็บขี้วัวกับหมอฤทธิ์จริงๆ พวกแกเนี่ย”
‘ลูกพี่คงไม่ใจร้ายแบบนั้นหรอกเนอะ… เนอะ จริงๆ ผมก็ตั้งใจจะโทรไปบอกอยู่ แต่พอดีช่วยพี่นิคทำนั่นทำนี่ก็เลยลืม สัญญาเลยคราวหน้ามีอะไรจะรายงานลูกพี่ทุกอย่าง’ เสียงออดๆ เหมือนมอดเจาะไม้ของมันยิ่งทำเธอหมั่นไส้ หากอยู่ใกล้ปลายเท้า รับรองโดนเตะแน่
“ไม่ต้องมาทำปากดี แล้วคืนนี้ก็คงดึกอีกล่ะสิ”
‘ก็คงไม่ดึกหรอกลูกพี่...น่าจะเช้ามากกว่า ฮ่า ฮ่า’
“ไอ้พวกห่านี่ แทนที่พวกแกจะคอยห้ามนายวิชญ์ นี่อะไรจะชวนกินถึงเช้า”
‘ก็พรุ่งนี้มันวันหยุดนี่นา ไหนๆ นายชวนกินเหล้าแล้ว ก็จัดเช้าไปเลย’
“ดี!! ถ้างั้นฉันจะไปกินด้วย”
‘ห๊า!! ลูกพี่จะมาบ้านนายเหรอ’
“เออ!! หรือแกมีปัญหา”
‘ปะ...เปล่า จะมีปัญหาทำไม ผมก็ดีใจน่ะสิ นานๆ ลูกพี่จะมานั่งกินเหล้าด้วยกัน เดี๋ยวผมบอกนายวิชญ์’
“ไม่ต้อง! หุบปากเลยไม่ต้องบอกใคร เดี๋ยวไปนายก็เห็นเองแหละ แต่ขอเคลียร์งานให้เสร็จก่อน”
‘ให้ผมไปช่วยพี่เจนมั้ย’
“หึ! ไม่ต้องมากัดฟันพูด ขวดเหล้าอยู่ตรงหน้า ถ้าฉันลากแกกลับมา จะได้แช่งฉันน่ะสิ”
‘น้องเดย์เหรอจะกล้า รักลูกพี่จะตาย ให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น บอกแล้วชาตินี้จะมอบกายถวายชีวิตให้ลูกพี่คนเดียว’
“พูดคล่องขนาดนี้แดกไปกี่แก้วแล้วล่ะ”
‘แฮะ...แฮะ...แค่สอง สาม สี่ เอ่อ น่าจะ ห้า หกแก้ว แล้วมั้ง’
“ไอ้!!...” ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าดี ตอนนี้เพิ่งหกโมงเย็น หลังเลิกงานครึ่งชั่วโมง มันดื่มจะครบสิบแก้วอยู่แล้ว
‘ลูกพี่รีบมานะ เดี๋ยวน้องเดย์จะเตรียมแก้วไว้รอ’
“ก็บอกอยู่แหมบๆ ว่าไม่ต้องบอกใคร เดี๋ยวเข้าไป”
‘อ๋อ ได้ๆ’
“งั้นแค่นี่แหละ ฉันจะรีบเคลียร์งาน”
เจนจิราวางสายเสร็จ ก็รีบหันมาจัดการแฟ้มที่วางเต็มโต๊ะรอให้เธอตรวจ ก่อนจะนำเสนอท่านรองประธานเตวิชญ์ ซึ่งตอนนี้ก็คงร่ำสุราอย่างหนัก ไม่ว่างมาดูงาน เธอจึงต้องตรวจทุกอย่างด้วยความละเอียดรอบครอบ
รู้ว่าเจ้านายยังเสียอกเสียใจที่ถูกเจ้าสาวทิ้ง แล้วไง ผู้หญิงมีคนเดียวเสียเมื่อไหร่ หน้าตาก็ดี โปรไฟล์ก็เริ่ด แค่คิดจะหาคนใหม่มาดามใจวันนี้ก็ทำได้ แต่กลับเลือกจะจมอยู่กับความทุกข์
ไม่รู้จะบอกจะสอนยังไง แค่อ้าปากยังไม่ทันพูดก็ถูกด่าเปิง ทำอะไรก็ล้วนขัดหูขัดตาเจ้านาย แถมตอนนี้งานเยอะสุมเต็มหัวสางยังไงก็ไม่หมด ได้แต่บอกตัวเองว่าทำใจ ในเมื่อมันทำอะไรไม่ได้ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
“ลูกพี่!” เดย์มองเห็นลูกพี่สาวเดินเข้ามาก่อนใคร มันจึงส่งเสียงตะโกนเรียกออกไปด้วยความลืมตัว
“หือ? ใครมานะไอ้เดย์” นิคนั่งข้างเจ้านาย เลิกคิ้วสูงสีหน้าแปลกใจ เมื่อคิดว่าฟังผิด
หันหน้ากลับไปมองทางประตู ก็เห็นหญิงสาวรูปร่างผอมบาง สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร สวมเสื้อโปโล กางเกงยีนส์ ผมยาวสลวยรวบเก็บเป็นหางม้า ใบหน้าขาวใสผุดผาด แม้จะดูอ่อนล้า แต่กลับคงความสวยหวานไม่เปลี่ยน กำลังเดินตรงเข้ามา
“เฮ้ย!!...นั่นมันเจ๊เจนนี่หว่า มาได้ไง” นิคตะโกนถามออกไปน้ำเสียงสดใส ออกแนวประหลาดใจ
“ทำไม ฉันร่วมวงด้วยไม่ได้งั้นเหรอ”
“โห...ไม่ใช่ๆ มันต้องได้อยู่แล้ว พวกกระผมก็แค่แปลกใจคร้าบ มาๆ นั่งข้างนายเลย” นิคจัดแจงให้หญิงสาวหนึ่งเดียวนั่งลงข้างเจ้านาย ก่อนจะเรียกหาเหล้าที่ลูกน้องกำลังชง ยื่นส่งให้
“นี่เลย เครื่องดื่มเย็นๆ ครับผม”
“ขอบใจ”
“ลูกพี่กินอะไร เดี๋ยวผมตักให้” เดย์กุลีกุจอเข้ามาถามอย่างเอาใจ
“เอาไรก็ได้หยิบๆ มาเถอะ”
“ได้เลย” รับออร์เดอร์เสร็จ เดย์ก็รีบวิ่งปรู๊ดไปที่เตาย่าง เสียงดังเอะอะโวยวายตามสไตล์
“นายวิชญ์”
ท่าทางเนือยๆ ของเจ้านาย ที่เห็นจนเจนตามาเป็นเดือน ช่างต่างจากนายวิชญ์คนเดิมไกลลิบ
“ไร?” เตวิชญ์เพียงแค่ปลายตามองผู้ช่วยสาวที่นั่งลงข้างกัน มือยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่สนใจ
“ทำไมวันนี้นายวิชญ์ไม่เข้าออฟฟิศ นี่เจนรอให้เข้าไปเซ็นงานทั้งวัน”
“ทุกวันก็เห็นเธอจัดการได้ มีอะไรก็ทำไปสิ ฉันอนุญาต”
“บ้าเหรอ เจนจะไปเซ็นอนุมัติแทนนายวิชญ์ได้ไง”
“ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันพูดอยู่นี่ว่าให้เธอจัดการไปเลย”
“ไม่เอา ยังไงพรุ่งนี้เข้าไปเซ็นให้เจนหน่อยนะ งานมันจะได้เดิน”
“ไม่ว่าง”
“ไม่ว่าง!! ทำไร?”
“รู้แค่ว่าไม่ว่าง ไม่ต้องถามมาก”
“เจ้านาย ขอร้องนะคะ ช่วยเข้าไปเซ็นงานให้เจนหน่อยนะ แป๊บเดียว ไม่นานหรอก”
เตวิชญ์ตวัดหางตากลับมามองผู้ช่วยสาว สีหน้ารำคาญ หงุดหงิด แต่เธอก็ไม่ละความพยายาม วันนี้อุตส่าห์มาตามถึงวงเหล้า ยังไงเธอก็ต้องขุดเอาเขาไปทำงานให้ได้พรุ่งนี้
“เจน!”
“แค่เซ็นค่ะ นอกนั้นไม่ต้องทำไรเลย ทุกอย่างเจนตรวจให้หมดแล้ว นายวิชญ์ก็แค่หยิบปากกามาเซ็นแกร๊กเดียว มันยากตรงไหน” เธอเริ่มเสียงแข็งไม่พอใจ เมื่อเจ้านายดื้อกว่าที่คิด ไม่ยอมรับฟังหรือสนใจอะไร
“ได้!”
“จริงปะ ดีเลยเดี๋ยวเจน...” เจนจิราคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ เงยหน้าขึ้นจะคุยเรื่องงานต่อ แต่พอเห็นรอยยิ้มมุมปากของเจ้านายก็ทำเอาเธอชะงัก
“แต่เธอต้องกินเหล้าให้หมดนี่” เขาหยิบเหล้ามาหนึ่งกลม วางลงตรงหน้าเธอ แววตาท้าทาย
“แต่...” หนึ่งกลมคนเดียว จะว่าโหดก็โหด จะว่าไม่ก็ไม่ เธอเคยกินมามากกว่านี้ก็เคย แต่นั่นเมื่อห้าหกปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ที่ห่างหายมานาน เพราะการทำงานดึงเวลาชีวิตเธอไปเกือบหมด อีกอย่างเพื่อนร่วมก๊วนสมัยเรียนก็ต่างแยกย้ายกันไป ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน จึงทำให้เธอเว้นจากการดื่มมานาน จะรับคำท้าก็กลัวจะร่วงเสียก่อน
“ว่าไง กล้าหรือเปล่า” น้ำเสียหมิ่นแคลน เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบไป
เอาวะ เมาเป็นเมา ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวก็ลา แล้วให้เจ้านายไปทำงานซะมั่ง
“ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว ถ้าเจนกินหมดนี่นายวิชญ์ต้องทำตามที่รับปากนะ ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด”
“ตกลง!”
“อ้อ แล้วก็ต้องเข้าไปทำงานทุกวัน”
“ได้”
“ดีล!”
- Writer
