24.05 น.
ลัลณ์ลนินเดินลงมาจากตัวตึกที่ตนทำงานอยู่ เธอเดินคล้องกระเป๋าสะพายไปตามทางเดินที่ทอดตัวไปยังถนนใหญ่ สีหน้าเธออิดโรยเต็มที่ มองชัดว่าเหนื่อยล้าและเหนื่อยอ่อน เธอตั้งใจว่า ถึงบ้านจะอาบน้ำขับไล่ความรู้สึกเหนื่อยที่แบกมาทั้งวัน ล้มตัวลงนอนพักผ่อนกาย ทว่าความตั้งใจของเธอเหมือนขาดสะบั้นเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ลัลณ์” เจ้าของชื่อหันมองต้นเสียงที่ยืนกอดอกพิงตัวรถยนต์คันหรูแบบเปิดประทุน
“พี่กล้า” ลัลณ์ลนินทั้งตกใจและแปลกใจที่เห็นเขาที่นี่ เวลานี้
“ขึ้นรถ” เขาสั่งสั้นๆ เปิดประตูด้านข้างฝั่งคนขับ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ แล้วสอดตัวเข้านั่งประจำที่ ลัลณ์ลนินยังไม่ทันจะก้าวเดิน เสียงบีบแตรแสดงความไม่พอใจได้ดังขึ้น เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปนั่งในรถทันที “ชักช้าอยู่ได้ ต้องขึ้นรถชู้ใช่ไหมถึงว่องไว”
ลัลณ์ลนินหันหน้ามองผ
