มันไม่ง่ายตามที่รัตนาคิดไว้ คนเป็นแม่อาจหลงลืมหรือไม่ทันคิดว่า พิมาลาฝากความเจ็บแค้นใดไว้ให้คุณานนท์ แล้วผลนั้นตกอยู่ที่เธอ ไม่ใช่ตัวต้นเหตุที่ไม่รู้ว่า ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง ความคิดที่ว่า ไปขอเงินจากคุณานนท์ ลืมไปได้เลย เขาไม่มีวันให้แน่นอน
ตั้งแต่กลับเข้ามาทำงาน ลัลณ์ลนินไม่มีสมาธิทำงานสักเท่าไหร่ จิตใจคิดแต่เรื่องเงินจำนวนสองแสนห้าหมื่นบาทที่ต้องหาให้รัตนาไปใช้หนี้สิน เงินจำนวนมากและระยะเวลาหามีเพียงหนึ่งวัน เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเธอที่ไม่มีบัตรเครดิตหรือสินเชื่อใดๆ ไว้เป็นเงินสำรองยามฉุกเฉิน หาเงินจำนวนนี้เป็นเรื่องยากสำหรับตน
ครั้นจะไปกู้หนี้ยืมสินมันก็มี แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะได้ภายในวันเดียว ต้องรอประมาณหนึ่งสัปดาห์กว่าจะรู้ผล กู้บุคคลทั่วไปก็คงไม่มีใครกล้าให้เป็นเรือนแสน ถึงกล้าให้ก็ต้องมีหลักทรัพย์ค้ำประกัน ซึ่งลัลณ์ลนินไม่มี หาสิ่งของไปจำนำก
