ช่วงเวลาเดียวกันนั้น วิชิตกับมารินทร์ก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน โดยมีคเชนทร์ตามมาด้วย แถมเข้ามาในบ้านอย่างเป็นทางการ และรอที่โต๊ะกินข้าวชั้นล่าง เพื่อให้มารินทร์ขึ้นไปตามบุตรสาวบนห้อง โดยที่วิชิตนั่งอยู่กับคเชนทร์
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องนอนของมนัสวีดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวนอนน้ำตาไหล แต่แล้วก็ต้องรีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว
“เปิดประตูให้แม่สิ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” มารินทร์บอกเสียงหวาน เป็นครั้งแรกที่มนัสวีได้ยินเช่นกัน ว่าแล้วจึงรีบลุกไปเปิดให้ทันที
“แม่ มีอะไรจ้ะ” มนัสวีตอบน้ำเสียงขึ้นจมูก ดวงตาแดงก่ำ ผ่านการร้องไห้มาไม่นานนัก
“มีคนมาหาอยู่ด้านล่าง น้าชิตก็รออยู่”
“ท่านทรงกรชเหรอคะ”
“เปล่า คนอื่น ลงไปคุยพร้อมกันให้จบ” มารินทร์บอก แต่น้ำเสียงของมารินทร์ไม่ดุเหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้มนัสวีนึกสงสัย ข้างล่างต้องมีอะไรแน่ๆ ว่าแล้วจึงได้ตามมารดาลงบ้านทันที
“นั่นไง ยัยวีมาแล้ว” วิช
