Babamla konuşmamız hiç beklemediğim kadar duygusal geçmişti. Belki de yıllarca içimde bastırmaya çalıştığım anne hasreti baskın gelmişti. Babama annem hakkında çok fazla soru soramıyordum, küçükken ne zaman sorsam üzüldüğünü gördüğüm için sormayı bırakmıştım. Ama bir resmi bile olmaması çok üzücüydü, ben annemin hiç bir zaman yüzünü göremicektim. Nasıl biriydi, ben ona benziyormuydum asla bilemeyecektim. Bildiğim tek şey babam annene çok benziyorsun, onun gibi çok güzelsin derdi. Ama insan görmediği şeyi hayal edemiyordu ki?
Furkan'a babamla konuştuğumu söyleyince mutluluktan uçuştu resmen, tabiki de babamın şartını söylemeyi ihmal etmedim.
"Seni okulundan almayı falan düşünmüyorum zaten canım, O kadar salak değilim, neden öyle bir şey yapayım?" diyerek o konuyu tamamen kapatmıştık. Fur
