“แกรู้จักน้องสุดหล่อคนเมื่อกี้ด้วยเหรอ” ไวน์เดินตามหลังตะวันเข้ามาภายในโรงอาหาร ไม่รอช้าที่จะตั้งคำถามด้วยความอยากรู้
“ไม่รู้จักหนิ”
“แต่เมื่อกี้แก”
“ไม่รู้จัก ฉันพูดมัว ฉันจะไปรู้จักเด็กปีหนึ่งได้ยังไง” น้ำเสียงร้อนรนรีบอธิบายให้เพื่อนทั้งสองที่กำลังจับจ้องความผิดปกติของเธออยู่
“เหลามา” ไวน์กอดอกเค้นเอาคำตอบจากตะวันซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่เชื่อในคำพูดที่ได้ยิน เพราะคนอย่างตะวันเป็นคนโกหกไม่เก่ง
“เออ เล่าก็ได้”
“ว่ามากอบัวรอฟังอยู่”
“ไม่ค่อยจะอยากรู้เลยนะกอบัว” กอบัวยกไหล่ให้กับตะวัน โนสนโนแคร์กับคำพูดประชดของเพื่อน
“ก็คนที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไง ที่วิ่งหนีนักเลงด้วยกัน”
“แต่เดี๋ยวนะ!!เหมือนแกเคยบอกว่าเด็ก”
“ก็เด็กไง”
“แต่นี่มันไม่เด็กแล้วนะเว้ย หล่อมาก หล่อจนมดลูกฉันสั่น”
“แกไม่มีมดลูกค่ะ” ตะวันตอบย้ำเพื่อนรักที่กำลังทำหน้าเพ้อฝัน เมื่อเอ่ยถึงผู้ชายคนที่เจอหน้าโรงอาหารเมื่อสักครู่นี่
