นักเรียน VS นักศึกษา
1565 Words
“วันนี้ทำไมดูอารมณ์ดีแต่เช้าเลยย่ะ” ตะวันใส่ชุดนักศึกษาพอดีตัวเดินเข้ามาภายในตึกคณะท่าทางอารมณ์ดีจนเพื่อนรักอย่างไวน์ถึงกับเอ่ยถามขึ้น
“ฉันก็อารมณ์ดีทุกวันไหม”
“ไม่นะ ปกติตะวันไม่ทำหน้าง่วงก็ทำหน้าหิวตลอดเลย”
“กอบัว ทำไมวันนี้ถึงเข้าข้างไวน์ได้เนี้ย”
“ก็จริงหนิ”
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรดี ๆ เหลามาค่ะสาว” ไวน์ท้าวคางรอฟังตะวันเล่าด้วยใบหน้าตั้งใจสุดขีด แววตาที่อยากรู้อยากเห็นเปล่งประกายออกมา
“อยากฟังจริง ๆ เหรอ”
“อืม เล่ามา”
“ฉันได้ที่ฝึกงานแล้วแก เมื่อเช้าพึ่งเช็คอีเมลมา” ท่าทางดีอกดีใจของตะวันเมื่อได้รับพิจารณาให้เข้าฝึกงานกับบริษัทที่ตัวเองใฝ่ฝันอยากทำงานและวันนี้ฝันของเธอก็เป็นจริงสักที
“ดีใจด้วยนะตะวัน”
“ดีใจด้วยนะแก”
“แบบนี้ต้องฉลอง!!” น้ำเสียงและแววตาแห่งความดีใจเปล่งประกายออกมาจนคนรอบข้างสัมผัสได้
“โทษนะคะ พรุ่งนี้ต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบค่ะ”
“จริงด้วย!!งั้นเอาไว้หลังสอบเสร็จ ก่อนฉันกลับบ้านเราไปฉลองกัน”
“ได้นะ/โอเคดีล” ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มทั้งวัน รอยยิ้มที่คนมองต้องยิ้มตามนี่คือเสน่ห์อย่างหนึ่งของตะวัน
“เย็นนี้เขานัดกันติวที่มหาลัยนะ”
“อืม” ก่อนสอบไม่กี่วันคณะต่าง ๆ จะพากันมารวมตัวอ่านหนังสือใต้ตึกคณะของตัวเอง เพื่อง่ายต่อการทบทวนเนื้อหาที่มีสถานที่ที่เอื้ออำนวย
ช่วงดึกของวันบิ๊กไบค์สีดำราคาแพงของพายุขับมาด้วยความเร็วสูงโดยมีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนขี่บิ๊กไบค์ไล่ตามมาไม่ห่างนักซึ่งแน่นอนว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีนัก
พายุตัดสินใจขี่รถมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่มีคนสัญจรไม่มากนัก เขาขี่บิ๊กไบค์คันใหญ่ด้วยความชำนาญแต่กลุ่มชายฉกรรจ์ก็ยังไม่เลิกขับตามเขาสักที นั่นทำให้พายุขี่รถไปจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่ตอนนี้แทบไม่มีคนพลุกพล่านนัก
“มีอะไร” รถบิ๊กไบค์จอดสนิทข้างฟุตบาทของถนน พายุก้าวขายาวลงจากรถอย่างใจเย็น เขาเอ่ยถามกลุ่มชายฉกรรจ์ด้วยน้ำเสียงเนือยไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือมีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย
“เห็นมีคนบอกว่าเก่งนักเหรอมึง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
“ใครจ้างมา” พายุค่อย ๆ ถอดหมวดกันน็อกราคาแพงออก เขาถือเอาไว้ในมือแน่น แววตาเรียบเฉยยากจะคาดเดาความคิดของเขา
“ไม่มีใครจ้างพวกกูเหรอ พวกกูแค่หมั่นไส้มึง”
“งั้นก็เข้ามา”
ผลัวะ ผลัวะ!! กลุ่มชายฉกรรจ์กรูเข้าไปหาพายุทันที หลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา พายุใช้หมวกกันน็อคฟาดเข้าที่ใบหน้าของหนึ่งในกลุ่มนั้นด้วยแววตาเยือกเย็น ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์กรูกันเข้าไปหาเขาพร้อมกัน
หมวกกันน็อคราคาแพงถูกดึงไปไว้ในมือของฝั่งตรงข้าง พายุจึงใช้หมัดหนักของตัวเองต่อสู้แทน ยิ่งเห็นว่าพายุสู้เก่งแค่ไหน กลุ่มชายฉกรรจ์พากันล้อมวงรุมเขาแค่คนเดียว หมัดหนักซัดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อของพายุจนเลือดซึมออกมามุมปากและหางคิ้ว
พายุถุยน้ำลายปนเลือดลงกับพื้น ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ลิ้นร้อนกระพุ้งที่แก้มอย่างใจเย็น ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปซัดหนึ่งในกลุ่มนั้นจนล้มลงกับพื้น
แต่ก็ยังโดนรุมกระทืบอยู่ดีแต่ด้วยความแข็งแรงและศิลปะการต่อสู้ที่ดี ทำให้เขาสามารถสู้กับกลุ่มคนพวกนั้นได้แต่ก็ยังถือว่าเขาเสียเปรียบอยู่เพราะฝั่งนั้นที่มีกันหลายคน
“ตำรวจมา ตำรวจ” ในขณะที่พายุกำลังจะเสียเปรียบและล้มลงกับพื้น เสียงใสของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนออกมาเสียงดัง
“ใครวะ? ล้อเล่นเหี้ยอะไร ไปเอาตัวมาดิ”
“เชี้ย!! วิ่ง!!” พายุสถบออกมาเบา ๆ เขาเพ่งไปยังผู้หญิงคนนั้นและรีบตะโกนบอกเธอ ก่อนจะพุ่งตัวไปจับข้อมือเล็กของเธอและรีบวิ่งหนีเข้าไปในซอยข้างร้านสะดวกซื้อทันที
“เฮ้ย!!น้องปล่อยพี่” ผู้หญิงตัวเล็กเธอใส่ชุดนักศึกษาบวกกับกระโปรงทรงเอถูกพายุฉุดข้อมือให้วิ่งตามมาในซอยแคบ เธอโวยวายไม่หยุด
“เงียบ ถ้าไม่อยากเป็นเมียพวกมัน!!” เสียงนิ่งขู่หญิงสาวที่วิ่งตามเขามา เธอเงียบเสียงโวยวายของตัวเองลงและรีบวิ่งตามชายหนุ่ม เธอยังคงหันหลังมองเป็นระยะ
“วันซวยอะไรของเธอเนี้ยตะวัน” ตะวันพร่ำเพ้อเหมือนคนละเมอบอกกับตัวเองส่วนพายุก็ยังคงทำหน้าที่วิ่งตามหลังของชายตรงหน้าไม่ห่าง
“โอ๊ย!!นี่นาย พี่ไม่ใช่นักวิ่งทีมชาตินะ” เสียงหอบเหนื่อยเอ่ยพูดออกมาอีกครั้ง เด็กหนุ่มจับมือเธอไม่มีท่าทีว่าจะไม่หยุดวิ่งสักที
แต่เหมือนเขาจะเห็นใจ รีบดันตัวเธอเข้าไปซ่อนหลังถังขยะอย่างรวดเร็ว เสียงหอบเหนื่อยของเธอดังไม่หยุด ร่างบางรีบกอบโกยอากาศเข้าสู่ปอดเต็มที่ การกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาทั้งหมดโดยที่เธอไม่รู้ตัวเอง
ทั้งสองหันหน้าเข้าหากันหลังกองขยะที่คับแคบ เมื่อเธอโกยอากาศเข้าเต็มปอด ดวงตาเริ่มเปลี่ยนโฟกัสไปที่ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้า
ใบหน้าที่หล่อเหลา ผิวขาวเนียนละเอียดไม่มีแม้แต่รูขุมขน คิ้วเข้ม จมูกเป็นสัน ปากอมชมพู ขนาดตอนนี้ใบหน้าของเขายังมีแผลอยู่ เธอยอมรับได้เลยว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าหน้าตาหล่อเหลาเอาการ
หัวใจเต้นระส่ำควบคุมไม่อยู่ของตะวัน ทำให้เธอจับที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองทันที ทำให้พายุถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
“พวกมันไปรึยัง”
“.......”
“นี่พี่พูดกับนายอยู่นะ” เสียงถอนหายใจดังหึ ก่อนจะตอบปัดเธอออกไปด้วยความเบื่อหน่ายเมื่อผู้หญิงตรงหน้าพูดมากจนเขาเริ่มรำคาญ
“ยัง”
“แล้ววันนี้เราจะได้กลับไหม”
“อืม” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเริ่มรำคาญ เธอรีบใช้มือปิดปากตัวเองทันที เมื่อสายตาและน้ำเสียงเรียบเฉยปนรำคาญของเขาตอบกลับเธอ
เวลาผ่านไปได้สักพักพายุและตะวันก็เดินออกมาจากกองขยะ พายุเดินออกจากซอยมายังบริเวณร้านสะดวกซื้อที่เดิมและพบว่าพวกนั้นได้ขี่รถไปแล้ว จะเหลือก็แต่รถบิ๊กไบค์ของเขาที่จอดอยู่
“นี่น้อง อย่าพึ่งไป”
“มีอะไร” ตะวันรีบวิ่งมาหาเด็กหนุ่มตรงหน้า สายตาสำรวจใบหน้า เธอรีบคว้าข้อมือของเขาและจูงไปนั่งที่หน้าร้านสะดวกซื้อ
“รออยู่ตรงหน้าก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา ห้ามหนีไปไหนนะ” ตะวันย่นคิ้ว ยกนิ้วชี้ขึ้นมาตักเตือนเด็กหนุ่มตรงหน้าและรีบวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อทันที
แววตาเรียบเฉยมองแผ่นหลังบางที่วิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อด้วยความไม่เข้าใจ เขานั่งลงโต๊ะหินอ่อนหน้าร้านรอเธอให้ออกมา
“มาแล้ว มาแล้ว” ตะวันออกมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผลและน้ำเปล่าสองขวด เธอยื่นน้ำเปล่าให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า
“อะไร”
“ทำแผลไง ส่วนน้ำพี่ซื้อมาให้ดื่มได้”
“ใครน้องเธอ?”
“อ้าว!!ก็น้องยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย ส่วนพี่ชุดนักศึกษา” ตะวันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอใส่ชุดนักศึกษาที่มีเข็มกลัดของมหาลัยโชว์เด่นเป็นสง่า
“.......”
“มาทำแผลเถอะ”
“ไม่ต้อง”
“อย่าดื้อสิ เดี๋ยวแผลอักเสบขึ้นมาจะทำยังไง เร็ว” เมื่อเห็นความพยายามตื๊อของผู้หญิงคนนี้ พายุนิ่งเงียบและปล่อยให้เธอทำแผลให้เขาตามอำเภอใจจนเสร็จ เธอยื่นยาให้กับเขาพร้อมกับน้ำดื่ม
“กินเถอะ ไม่ใช่ยาพิษ”
“........” แววตารำคาญใจของพายุส่งผ่านให้ตะวันรับรู้ แต่ก็ยอมกินยาที่เธอส่งให้โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เก่งมาก”
“......” น้ำเสียงสดใส ความอ่อนโยนในตัวเธอ ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อยกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อกี้เธอพึ่งจะเจอแล้วแย่มาอยู่เลย แต่แปลกคนที่เธอไม่ร้องไห้หรือด่าทอเขาเลยสักนิด แถมยังใจดีซื้อยาและทำแผลให้เขาอีก
“พี่ชื่อตะวัน ยินดีที่ได้รู้จัก”
“.......”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ไม่กลัว?” พายุเลิกคิ้วถามผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เธอเริ่มนึกถึงเห็นการก่อนหน้าขึ้นได้ ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวามองกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มเดิม
“คอนโดพี่อยู่ด้านหน้านี่เอง ไปก่อนนะ” ขาวเรียวสวยรีบสาวเท้าเดินกลับคอนโดของตัวเอง ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับร้านสะดวกซื้ออย่างรวดเร็วหรือจะเรียกว่าวิ่งไปก็ว่าได้
สายตาคมมองแผ่นหลังของตะวันจนลับตา เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้าไปภายในคอนโดแล้ว เขาเดินไปควบรถบิ๊กไบค์ขี่กลับคอนโดของตัวเอง
- Writer
