ใจเต้น!!
1232 Words
“ทำไมเดินแบบนั้นหรือว่าเมื่อคืนแกไป....” ไวน์เอ่ยทักตะวันเมื่อเห็นท่าเดินแปลก ๆ ของเพื่อนสาวใบหน้าสุดฟินของไวน์รอคำตอบจากเพื่อนด้วยอาการเขินอาย
“หยุดความคิดของแกซะ!!”
“อ้าว!!”
“ก็เมื่อวานฉันดวงซวย ทำดีไม่ได้ดีนะสิ ต้องวิ่งหนีพวกนักเลงหัวไม้ที่มีเรื่องกัน หน้าร้านสะดวกซื้อตรงข้ามคอนโด” ตะวันเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เพื่อนฟังไม่ทั้งหมดให้กับเพื่อนรักทั้งสองได้ฟัง
เมื่อคืนหลังจากเธอติวหนังสือที่มหาลัยกับเพื่อนเสร็จ เธอจึงกลับคอนโดแต่ท้องเจ้ากรรมดันร้องขึ้นมาเสียงดัง ทำให้เธอนั้นต้องแบกร่างบางของตัวเองลงมาหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อ
“ดีที่ไม่ตาย”
“นั้นดิ!!ไม่รู้ว่าน้องคนนั้นจะเป็นไงบ้าง” ทุกอย่างหยุดชะงักไปเมื่อเธอนึกถึงใบหน้าเกลี้ยงเกลา ความหล่อเหลาของเด็กหนุ่มเมื่อคืน อันที่จริง ถ้าเขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเธอก็คงคิดว่าเขาเป็นผู้ชายหล่อคนหนึ่งนั่นแหละ
“แกเขิน?”
“เปล่า”
“อย่าบอกนะว่าตะวันเขินกลุ่มชายฉกรรจ์เมื่อคืน” ใบหน้าตื่นตระหนกตกใจของกอบัวทำให้ตะวันเบรกความคิดของเพื่อนตัวเองแทบไม่ทัน
“หยุดคิด!!ไม่ได้เขินชายฉกรรจ์”
“งั้นแกก็เขินน้องเขา?”
“บ้าเหรอ? เด็กมัธยมโว้ย” ตะวันเสียงดังโวยวายกลบเกลื่อนบางอย่างเธอพยายามเปลี่ยนเรื่องไม่ให้เพื่อนถามต่อ ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าห้องสอบวิชาแรกก่อนใคร
วันนี้เป็นวันสอบวิชาสุดท้ายของคณะตะวัน หลายวันผ่านไปหลังจากที่เธอและเพื่อนตรากตรำอ่านหนังสือและเข้าสอบจนเสร็จ
“โอ๊ย!!กว่าจะเสร็จ”
“ตะวันสอบได้ไหม”
“ได้สอบสิไม่ว่ากอบัว แค่นึกถึงข้อสอบน้ำตาแทบไหล” ตะวันเริ่มเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ออกมากับข้อสอบมหาโหดที่สมองของเธอแทบจะระเบิดออกมา
“แหม!!แกอย่ามาการละครแถวนี่ค่ะ”
“ทำไมยะ?”
“ฉันเห็นแก พูดแบบนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้อยู่ปีสามแต่แกก็สอบติดท็อปของคณะทุกครั้งเลยนะ ฉันว่าแกเปลี่ยนจากเอกวรสารเป็นเอกการแสดงเถอะ”
“ฉันสวยเหรอ? ถึงอยากให้ไปเป็นดารา” ใบหน้าใสซื่อเอียงคอถาม เธอกะพริบตาปริบ ๆ อย่างคนไร้เดียงสา
“แสดงเก่งต่างหากย่ะ” เสียงหัวเราะของตะวันดังขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบจากเพื่อนรักถึงแม้จะดูเหมือนเป็นถ้อยคำจิกกัดก็ตาม
“คืนนี้ว่าไงวัยรุ่น” เสียงเพื่อนต่างสาขาเอ่ยทักทายกลุ่มของตะวัน มดยักษ์ที่ตะวันเคยเอ่ยถึงเธอคือสาวเพศสองที่สาวเหมือนผู้หญิง
“มดยักษ์” ตะวันเอ่ยเรียกมดยักษ์เสียงหวาน ร่างบางพุ่งเข้าไปหมายจะกอดเพื่อนด้วยความคิดถึงแต่เป็นอันต้องชะงักเมื่อถูกมดยักษ์มองค้อนเสียก่อน
“เอ๊ะ!!ตบปากตัวเองเดียวนี่เลยนะ”
“ทำไม? ฉันทำอะไรผิดเหรอ”
“มดยักษ์อะไรของแก ฉันเป็นผู้หญิงร่างบางจ๊ะ”
“ค่า!!” น้ำเสียงกระแทกทีเล่นทีจริงของไวน์ดังขึ้นเมื่อได้ยินประโยคชมตัวเองของมดยักษ์ มดยักษ์คือกะเทยว่าสูงผิวเข้มคนหนึ่ง
“เจอกันคืนนี้ ยัยพวกนั้นมันกำชับมาให้ลากพวกแกไปให้ได้”
“ไปดิ!!ฉันพร้อมมาก”
“กอบัวไปด้วยกันนะ”
“ได้สิ”
“เจอกันคืนนี้ค่ะสาว ขอแบบจัดเต็ม แซ่บจนลืมผัว”
“ประทานโทษค่ะคุณมดยักษ์ พอดีว่าตะวันคนนี้ยังไม่มีผัวค่ะ”
“รีบมีสิยะ!!เสียดายของ เดี๋ยวมดลูกก็แห้งหรอก” ตะวันเป็นคนสวยที่มองยังไงก็ดูไม่เบื่อเลยสักครั้ง ขนาดพวกเธอเป็นสาวสองยังมองว่าเธอสวยแบบธรรมชาติและยิ่งได้รู้จักยิ่งรู้สึกว่าถ้าเกิดเขาเป็นผู้ชายก็คงจะตามจีบตะวันเหมือนกัน
“ฉลองสอบเสร็จ คืนนี้ร้านพี่กวินนะเว้ย” ภัทรเอ่ยพูดกับเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งนิ่งอยู่และแน่นอนว่าเขาไม่ได้รับคำตอบเป็นเสียงแต่พวกเขาทั้งสองพยักหน้าตอบรับแทน
“........”
“ไอ้พายุ วันนั้นสรุปรู้รึยังว่าใครส่งคนไปรุมกระทืบ”
“อืม”
“ใครวะ?”
“ไอ้คิริน”
“แล้วไง มึงจะเอาคืนมันไหม”
“รอ” คำว่ารอของพายุ หมายถึงรอให้เขาเจอตัวคู่อริต่อหน้า อันที่จริงพายุไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อนด้วยซ้ำ
แต่เพราะความหล่อเหลาแถมฐานะทางบ้านจัดว่าเป็นมหาเศรษฐี ทำให้เขาฮอตในกลุ่มของสาว ๆ ในโรงเรียนและต่างโรงเรียนที่มีสาว ๆ ตามกรี๊ดจนถูกบางกลุ่มหมั่นไส้เขา
“หล่อให้มันน้อยลงบ้างเถอะ”
“ไอ้ภัทร มึงก็เอามีดมากรีดใบหน้าหล่อ ๆ ของมันสิ” เรียวที่นั่งเงียบอยู่นาน หลังจากที่เขาเล่นเกมเสร็จเงยหน้าขึ้นมองภัทรที่ค้ำยันโต๊ะอยู่
“กูคงลงโล่งไปก่อนมันจะหมดหล่อ”
“.....” รอยยักยิ้มมุมปากของเรียวยกขึ้นสูง เขาเข้าใจในความหมายของภัทร พายุถึงแม้จะเป็นคนนิ่ง ๆ แต่เขาก็ไม่เคยให้ใครมาทำร้ายตัวเองฟรี ๆ ยิ่งนิ่งมากเท่าไหร่เหมือนน้ำที่นิ่งอยู่ใต้ทะเลมากเท่าไหร่ เมื่อมันปะทุขึ้นก็จะกลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าฝั่งทันที
“ไอ้พายุ สรุปคืนนี้ไปไหม พวกเราจะได้ไปเจอรุ่นพี่ที่มหาลัยก่อนไง”
“อืม”
“งั้นก็เจอกันคืนนี้ครับ แยกย้าย” หลังจากนี้พวกเขาสอบเสร็จก็ถึงช่วงเวลาของการปิดเทอม หลังจากนั้นพวกเขาก็จะได้เข้าเรียนมหาลัยชื่อดังพร้อมกันทั้งสามคน
“พี่พายุคะ” เสียงหวานของทิศาดังขึ้น เธอปรากฏตัวตรงหน้าของพายุด้วยใบหน้าไร้เดียงสาที่เอาแต่ยิ้มหวานส่งมาให้
“.......” พายุแค่ปรายตามอง ก่อนที่เขาจะก้าวเดินออกจากบริเวณนั้นมีเพื่อนรักทั้งสองเดินตามและพากันแยกย้าย โดยไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว
“พี่พายุ คุณพ่อบอกให้พี่ไปทานข้าวที่บ้านบ้าง” เธอตะโกนไล่หลังของเขาแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากพายุ เขาเดินไปขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันโปรดสวมหมวกกันน็อคและบิดรถออกไป ท่ามกลางสายตาของเหล่านักเรียนเอกชนชื่อดังที่แอบปลื้มพายุอยู่
พวกเธอไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ตัวเขา เพราะเคยมีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเธอต่างเกรงกลัวเขาอยู่ไม่น้อย ยิ่งใครที่เข้าไปวุ่นวายกับเขามากเท่าไหร่อย่างได้ถามถึงคำว่าสุภาพจากเขา
ร่างสูงโปร่งบิดมอเตอร์ไซค์คันโปรดออกสู่ถนนใหญ่ เขามุ่งตรงไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีต้นไม้รายล้อมจนได้กลิ่นอายของธรรมชาติ
ขาเรียวจอดมอเตอร์ไซค์เดินลงมานั่งเก้าอี้ตัวยาวสายตาทอดมองไปยังบ่อน้ำด้านหน้าของตัวเอง สายตาเรียบเฉย ใบหน้าไร้รอยยิ้มของเขาไม่สามารถคาดเดาความคิดได้เลยว่าตอนนี้เขานั้นคิดอะไรอยู่กันแน่
พายุมักจะมาที่นี่เป็นประจำเมื่อรู้สึกเบื่อ เพราะเขารู้สึกว่าธรรมชาติทำให้เขาผ่อนคลายและหลุดออกจากวังวนความคิดของตัวเอง
- Writer
