และหนุ่มใหญ่คนนั้นมีใบหน้าเหมือนเศร้า ข่มใจเดิน ธาดลแอบสังเกตนิด จากนั้นก็ไม่สนใจอะไร เพราะเหมือนคนแปลกหน้า
ยุพาดาสะดุ้งที่นึกว่า สุริยนต์จะกลับมาอีกครั้ง หล่อนกำลังจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา พอหันไปเห็น
“แม่” ธาดลนี่เอง ทำให้หล่อนรีบวางผ้าเช็ดหน้าทันที
“แม่ร้องไห้หรือ”
“เปล่า ผงเข้าตา”
ยุพาดารีบบอกลูกชายพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ แต่ธาดลก็สังเกตมารดา ที่สีหน้าเหมือนหมอง
ผ่านการครุ่นคิดและมีอะไรบางอย่างที่ทำให้สะเทือนใจ ธาดลพยายามคิดหาสาเหตุ
“แม่ บอก ดล มาเถอะ แม่หน้าเศร้าแบบนี้”
“แม่บอกไม่มีอะไรไง”
นางติงเขาเสียงเรียบ ทำให้ธาดลเงียบ
“ถ้าไม่งั้น แม่ก็นอนพักเถอะครับ อีกสักสองวันแม่ได้กลับบ้านแล้ว”
“เอ้อ เมื่อกี้ดลเจอผู้ชายคนหนึ่ง เดินออกจากห้องของแม่”
จู่ธาดลก็พูดเรื่องนี้ ทำให้ยุพาดาตกใจจนสะดุ้งนิด นี่หมายความว่า ธาดลเจอเขาแล้วหรือ
“ใครกัน แล้วลูกได้คุยกับเขาหรือเปล่า”
“
