ตอนที่ 4
1259 Words
"เอ้า ว่ามา"
"โอนเงินให้กูตอนนี้ได้มั๊ย จะจ่ายค่าหมอ"
เป็นเรื่องใกล้ความตายอยากช่วยเหลือ น้ำเสียงทุกข์ใจ
"ได้ เดี๋ยวจะโอนให้"
ดลสนิทกันมันอยู่นะ เลยช่วยเหลือ เป็นเพื่อนที่คบกันมานาน เดือดร้อนก็ต้องช่วย แต่ต้องดูเหตุผลด้วย ไม่ใช่จะให้เปล่า ถ้าไม่มีความจำเป็น ก็ปฏิเสธ
"ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้มึงนี่ กูตายแน่ เกือบไป เงินเกือบสองหมื่นที่เก็บสะสมเป็นค่าตัวการแสดงที่ได้มา กูจ่ายไปเกือบหมดเลย ยังไม่พออีก แม่กับพ่อต้องเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน"
"เหรอ อยู่โรงบาลไหนวะ เดี๋ยวกูจะไปเยี่ยม"
มันบอกชื่อโรงพยาบาลแก่เขา เป็นโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน
"ถ้ามึงมานี่ ลูกชิ้นก็อยู่ด้วยนะ"
ชื่อนั้นทำให้ดลวาบในใจพร้อมกับรอยยิ้ม ลูกชิ้นเป็นเด็กสาวในละแวกบ้านมัน ที่มีตาเป็นสัปเหร่อ
"รีบมาสิ เดี๋ยวกูจะบอกให้ไอ้ชิ้นรอมึง"
ดลดีใจแล้วก็ยิ้มวาบทันที และต่อจากนั้นอาจจะแวะไปหาพี่ชัชชาย ตากล้องที่ช่วยสอนงาน บ้านแกอยู่ละแวกนั้นด้วย
"เออ พอดีว่ะ กูจะได้แวะไปหาน้าชัชชายเขาด้วย"
"เออ ดี กูจะได้อาศัยรถมึงกลับบ้านด้วย"
ผมรีบบอกแม่ว่ามีธุระออกไปข้างนอก คุณยุพาดาขมวดคิ้ว
"แม่ครับ ดลขอออกไปข้างนอก มีธุระกับเพื่อน แล้วจะเลยแวะไปที่บ้านน้าชัชชายคุยเรื่องงานต่อ"
คุณยุพาดารับทราบพร้อมกับพยักหน้า
"อย่ากลับดึกนะ"
"ครับ" จากนั้นออกจากบ้านทันที ด้วยการเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ และนำรถเก๋งส่วนตัวออกไป
"ชิ้น รูั้มั้ยใครจะมา"
เป๊ก หรือปานปรีดาพูดกับน้องสาวลูกพี่ลูกน้อง ที่เป็นญาติกัน อย่าง ลูกชิ้น อุรัสสิกา
ลูกชิ้นกำลังสนใจกินฝรั่งกิมจูจิ้มพริกเกลือในถุงเพื่อฆ่าเวลาอยู่ด้านนอก หลังจากที่ตัวของผู้ป่วยทั้งสองซึ่งมีศักดิ์เป็นป้ากับลุงของเธอเข้าไปในห้องไอซียูแล้ว
"ใครล่ะพี่เป๊ก" อุรัสสิกาละความสนใจจากถุงฝรั่งสดโดยใช้ไม้จิ้มพริกเกลือส่งเข้าปาก
"ไอ้ดลเพื่อนพี่ไง"
"คุณดลเหรอ" อุรัสสิการู้จักเขา เพราะเขามาละแวกแถวบ้านเธอบ่อย เขามาคุยงานกับน้าชัชชาย พ่อของเพื่อนสนิท
"แล้วนี่ เงิน พี่เป๊กคงโทร.ไปยืมเขา"
อุรัสสิกาดักคอเหมือนรู้ทัน
"ต้องงั้นล่ะ ชิ้น ไม่งั้นพี่จะเอาเงินมาจากที่ไหน แกก็ช่วยพี่ตั้งพัน"
ใช่ อุรัสสิกาช่วยเหลือพี่ชายด้วยการออกเงินให้ก่อนพันหนึ่งเพราะไม่พอ แล้วก็ยังไม่พอ ต้องไปโทรหาหยิบยืมจากคุณดลอีก
"คุณดลเป็นเพื่อนที่ใจดีกับพี่เป๊กเหลือเกินนะ"
"ใช่ ดลมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพี่ มันไม่เคยเหยียดใคร มีน้ำใจกับเพื่อน โดยเฉพาะกับพี่"
"ชิ้นว่า ชาติก่อนพี่ดลกับพี่ คงช่วยเหลือกันมาแน่ ชาตินี้เขาถึงตามมาช่วย"
"ก็คงงั้นล่ะ” ปานปรีดาตอบน้องสาวไปแบบนั้น
"แล้วไม่คิดว่าจะเคยตัวหรือคะ"
อุรัสสิกาอดตำหนิใส่พี่ชายไม่ได้ แต่เข้าใจความจริงเงินไม่อาจหาได้ง่าย ในยามที่เราต้องการที่สุด
"เธอก็เข้าใจพี่หน่อยสิ พี่ไม่ได้ขอมันทุกเรื่องนี่นา นี่ถ้าเรื่องอื่น ไอ้ดลมันก็ไม่ให้หรอก"
ลูกชิ้นหรืออุรัสสิกานิ่งเงียบ เธอเข้าใจ เธอชี้มือไป
"นี่ไง แตงโมที่พี่เป๊กฝากให้ซื้อ รีบกินสิ เดี๋ยวหายเย็นชืดหมดทานไม่อร่อยนะคะ"
"อยู่ชั้นไหนวะ" รีบโทร.ไปอีกครั้งเพราะมาถึงแล้วรถจอดอยู่ที่ลานจอด
"ขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นห้า กูกับชิ้นรอมึงอยู่หน้าระเบียงห้องผู้ป่วยนอก"
"เออ กำลังขึ้นลิฟต์ "
ดลบอกกับปานปรีดา อึดใจประตูลิฟต์เปิดออก มุ่งสายตายังภาพตรงหน้าทันที
ภาพเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม มีความอ่อนหวานในตัว เป็นคนตัวเล็กสเปกต์ของดล
"ลูกชิ้น" ดลเรียกเสียงออกไป ทำให้เด็กสาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งไม้บริเวณทางยาว ที่ว่างจากคนนั่ง หันมามอง เธอรีบเก็บถุงและเศษชิ้นที่เหลือเพียงกากและเม็ดใน หลังจากที่ทานเสร็จแล้ว นำไปทิ้งที่ขยะ
"คุณดล สวัสดีค่ะ"
"ไหว้พี่ทำไม" ดลตำหนิ ที่มาไหว้เขา
"ก็ไหว้ตามมารยาทไงคะ คุณดลอายุมากกว่า หนู"
วงหน้าเรียวสวยใบหน้าใสน่ารักเอ่ย
"คุณดลมาเพราะพี่เป๊กบอก"
"ก็มาเยี่ยมป้ากับลุงของน้องชิ้นไง”
"ค่ะ" อุรัสสิกาพยักหน้า
"แล้วมาหาลูกชิ้นด้วยนะ คิดถึงจัง ไม่ได้เจอหน้ากันสามเดือนแล้ว"
"เพราะที่ทำงานชิ้นอยู่ไกล นี่คะ โรงงานแถวลาดกระบัง"
"ก็ไปอยู่หอไง พี่เลยตามไปหาไม่ได้ อีกอย่างพี่ติดงานถ่ายหนังอยู่"
"ชิ้นเข้าใจค่ะ พี่ดลเคยบอกกับชิ้นแล้ว"
"ดีใจจังที่ลูกชิ้นเข้าใจพี่" ตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มรื่นเริง และตาวาวพราวใส่คนตรงหน้า
"งั้น เดี๋ยวพี่กลับไปส่งด้วยกับไอ้เป๊ก แล้วเราจะได้คุยกัน"
"ค่ะ"
ขับรถออกมาข้างนอกอีกครั้ง บนถนนที่แสงไฟพรายพร่า เพิ่งหกโมงเย็น แสงไฟเริ่มเปิดแล้ว คงใช้เวลาอยู่แค่สองทุ่มแล้วคงกลับ
มือที่กำพวงมาลัยไม่ได้ครุ่นคิดอย่างอื่น เพราะสมาธิจดจ่ออยู่ ระดับความเย็นของแอร์พอเหมาะเจาะไม่รู้สึกหนาวมาก และเอ่ย
"เย็นเกินไปหรือเปล่าชิ้น"
"พอดีแล้วค่ะ"วงหน้าเรียวหวานหันมาตอบ
"เหรอพี่นึกว่าเย็นไป ถ้าเย็นจนหนาวมากก็บอกพี่นะพี่จะหรี่แอร์ลงให้"
"เออ มัวแต่จีบกันล่ะพวกเอ็งสองคน ไม่เกรงใจคนนั่งข้างหลังเลยนะ"
ไอ้เป๊กหันมาแซว นึกว่ามันหลับพับอยู่กับเบาะแล้วเสือกนกรู้อีก
"มึงนอนไปได้แล้วถึงบ้านกูปลุกเอง" ดลบอกอย่างหมั่นไส้
แล้วหันมาสนใจกับหวานใจ เพราะเราไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน เธอทำงาน เขาก็ทำงาน กว่าจะได้เจอกันแบบนี้ มีโอกาสคุยกันตามลำพังสองต่อสอง
ส่วนพี่ชายของเธอ มันจะหลับจะนอนก็ช่างมัน ดีแล้ว ที่ไม่ได้มาเป็นกอขอคอ
ถึงบ้านของเพื่อนแถวซอยวัดย่านคลองเตย รีบปลุกด้วยการเขย่าตัวของคุณปรานปรีดา หรือไอ้เป๊ก
"ถึงแล้วรีบลง"
โอกาสแบบนี้ มันไม่ได้หาได้ง่าย เรื่องของดลกับลูกชิ้น รู้กันอยู่เพียงสองคน คุณแม่ รู้แต่เพียงว่า แฟนลูกชายคือ อันธิกาเท่านั้น
ที่ผ่านมาการคบของดลกับลูกชิ้น มันเป็นการคบซ้อน แต่ลูกชิ้นไม่เคยมีเวลาให้ เธอเรียนและจบแล้วทำแต่งาน มันเป็นช่วงระหว่างนั้นพอดี
ทำงานในวงการ คนที่รู้จัก ก็อยากเชียร์ให้ดลรีบมีแฟนเร็ว แม้แต่คุณพ่อ
แต่ดันไปเจอกับอันธิกาก่อน เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อน จึงตัดสินใจคบกัน คบไปสักพัก ความรู้สึกมันค้าน ใช่หรือเปล่า ยอมรับผมไม่เคยแน่ใจ ในตัวของอันธิกา
- Writer
