5
1316 Words
ส่วนด้านหลังห้องครัวก็เป็นสวนผักที่สมใจกับพลอยไพลินปลูกเอาไว้รับประทาน ซึ่งมีผักเกือบห้าสิบชนิด เรียกว่าบ้านหลังนี้หากต้องการประกอบอาหารไม่ต้องซื้อหาผักกันเลย เพราะมีผักหลากหลายให้ประกอบเมนูไม่ซ้ำกัน
สมใจเตรียมจัดโต๊ะอาหารจึงยกอาหารออกไปตั้งโต๊ะตรงสวน อันเป็นสวนดอกไม้อยู่ตรงศาลาท่าน้ำ
“อุ๊ย! พี่เจตน์ทำอะไรคะ” คล้อยหลังสมใจไปแล้ว เจตน์ก็เข้ามากอดหอมสาวน้อยของเขาฟอดใหญ่
เธอพยายามดิ้นเพราะเขากอดรัดเอาไว้แนบอก ทั้งยังหอมแก้มซ้ำ ๆ คล้ายจะแกล้ง
“วันนี้ทำอะไรให้พี่กินครับ”
“ไม่ได้ทำให้พี่เจตน์กินค่ะ แต่ปกติพลอยกับพี่สมใจก็ทำอาหารเช้ากินกันอยู่แล้ว”
“ก็นั่นแหละ ทำอะไรให้พี่กิน”
“คะ”
“ก็พี่จะได้กินข้าวเช้าฝีมือน้องพลอย ก็แสดงว่าทำให้พี่กินด้วย”
“ทำข้าวต้มปลาค่ะ” เธอตอบออกไป เบื่อจะเถียงกับคนแบบเขา
“รู้ได้ไงว่าพี่ชอบกินข้าวต้มปลา” เขาหอมแก้มเธออีกฟอด
“ว้าย! ตาเถร!” สมใจที่เข้ามาในครัวอีกครั้งอุทานออกมาเมื่อเห็นว่าเจตน์กำลังกอดรัดเจ้านายสาวของเธอแนบอกแถมยังหอมแก้มอีกฝ่ายอีก
“พี่สมใจจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วเหรอคะ” พลอยไพลินเอ่ยถาม รีบผละออกจากอ้อมแขนของเจตน์ในทันที
“เสร็จแล้วค่ะ” สมใจตอบแล้วเลี่ยงออกมา ทำให้พลอยไพลินหันมาทำหน้าดุใส่คู่หมั้นหนุ่ม
“พี่เจตน์ทำให้พี่สมใจเข้าใจผิด”
“พี่ก็แค่กอด แค่หอมคู่หมั้นของตัวเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย” เขาตอบหน้าตาย
“ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ” เธอเดินหนีไปที่โต๊ะอาหารในสวน บรรยากาศที่นี่ดี อากาศสดชื่นสดใสทำให้สองหนุ่มสาวรู้สึกสดชื่นไม่น้อย
“บรรยากาศบ้านสวนของน้องพลอยสดชื่นจังเลยครับ” เขามองข้าวต้มปลา ขนมจีบ ซาลาเปา ขนมปังปิ้ง กาแฟและมีน้ำส้มคั้นสด ๆ
“น่ากินจัง พี่จำได้ว่าฝีมือน้องพลอยทำกับข้าวอร่อยมากครับ”
“ฝีมือพี่สมใจค่ะ” เธอดับฝันของเขา แต่คนหน้ามึนยังยิ้มไม่ได้ว่าอะไร นั่งลงตรงหน้าก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารพร้อมกันกับเธอ
“อร่อยมากครับ น้องพลอยรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ชอบกินข้าวต้มปลาฝีมือน้องพลอย”
“บอกว่าฝีมือพี่สมใจไงคะ”
“จำได้ว่าพี่ชอบกินอะไร แสดงว่าใส่ใจพี่ใช่ไหมครับ”
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“พี่อยากให้พลอยหลงพี่จังเลยครับ” เขาเท้าคางพลางมองใบหน้านวลของเธอไม่ยอมห่าง
“พี่เจตน์ควรจะรีบกินรีบแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอกค่ะ วันนี้มีพรีเซ้นส์งานด้วยไม่ใช่เหรอคะ”
“วันนี้พี่มีเรียนบ่ายครับ แล้วน้องพลอยก็มีเรียนบ่ายด้วยไม่ใช่เหรอ”
“พี่เจตน์รู้ตารางเรียนของพลอยอีกแล้วเหรอคะ” เธอทำหน้าแปลกใจ
“รู้ทุกคาบ” เขาตอบ ยกกาแฟขึ้นจิบ ตามด้วยขนมปังปิ้ง และขนมจีบ
“ฝีมือขนมจีบของน้องพลอยอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ” เขากินบ่อยทำไมจะจำฝีมือเธอไม่ได้
“ทำขนมจีบให้พี่กิน คิดอะไรอยู่หรือเปล่า”
“คิดอะไรคะ” พลอยไพลินถามหน้านิ่งเสียงขรึม
“ก็ขนมจีบไง” เขาย้ำคำว่า ‘จีบ’
“ขนมจีบเป็นอาหารที่เขากินกันตอนเช้านะคะพี่เจตน์ คิดลึกไปได้” เธอย่นจมูกใส่ ก่อนจะหันไปมองบึงบัวด้านหน้า
“ดอกบัวบานสวยจังเลยค่ะ” คนพูดเสียงเศร้าเล็กน้อย ตอนคุณยายยังแข็งแรงมักพาเธอพายเรือไปเก็บดอกบัวมาพับแล้วนำไปถวายพระ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“คิดถึงคุณยายน่ะค่ะ” ก่อนคุณยายจะเสีย เธอเผลอวูบหลับไป จึงไม่ได้ดูใจกันก่อนตาย ก่อนท่านจะจากไป เธอเลยรู้สึกผิดเรื่อยมา ท่านอาจจะอยากสั่งเสียอะไรกับเธอ แต่ไม่มีโอกาส
“พลอยอย่าร้องไห้เลยนะครับ คุณยายไปสบายแล้ว” เจตน์รีบลุกมากอดปลอบ พลอยไพลินกอดเอวหนาของเขาก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
เธอรู้สึกแย่ แย่จริงๆ กับเรื่องราวในวันนั้น เธอไม่ควรเผลอหลับไป เธอควรอยู่กับยายก่อนท่านสิ้นใจ
ไม่มีอีกแล้วคุณยายที่คอยดูแลเธอ คุณยายแสนใจดีที่คอยกอดเธอเอาไว้เวลาที่เธอร้องไห้ เสียใจ มีความทุกข์ เป็นครั้งแรกที่พลอยไพลินแสดงความอ่อนแอออกมา มันทำให้เจตน์เป็นห่วงเธอยิ่งนัก
“พลอยขอโทษค่ะ” เธอผละออกห่างก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง
“ขอโทษพี่เรื่องอะไรครับ พี่เป็นห่วงพลอยมากนะ คุณยายไปสบายแล้ว พี่สัญญาหน้าศพของคุณยายว่าจะดูแลพลอยให้ดี และพี่ก็จะทำดังปากพูด จะไม่ทิ้งพลอยเด็ดขาด”
“พี่เจตน์ต้องกดดันหลายอย่างเพราะพลอยไม่ใช่เหรอคะ ถ้าพี่เจตน์ถอนหมั้นกับพลอย คุณลุงกับพี่เจ้าก็คงไม่บังคับหรือเอาอะไรมาต่อรองอีก”
“ทำไมพลอยคิดแบบนั้นล่ะ” เจตน์เลิกคิ้วพลางเอ่ยถาม
“พลอยไม่อยากให้พี่เจตน์ต้องอึดอัดใจน่ะค่ะ”
“พลอยก็เลยจะผลักไสพี่ เย็นชากับพี่น่ะเหรอ”
“พลอยไม่อยากเหมือนแม่ ฮือ ๆ” เธอร้องไห้ออกมา มารดามีความทุกข์เพราะบิดา เธอไม่ชอบผู้ชายที่เป็นพวกนักเลงอันธพาล มีเรื่องกับใครไปทั่ว มีศัตรูรอบด้าน แล้วโดนยิงตายในที่สุด
“พี่ไม่มีวันเหมือนพ่อของพลอยเด็ดขาด” เขากุมใบหน้าของเธอเอาไว้ เห็นเธอร้องไห้แล้วเขาปวดใจยิ่งนัก
“พี่เหมือนพ่อทุกอย่าง ทั้งอาชีพ การกระทำ พลอยกลัวว่าคนที่พลอยรัก จะตายเหมือนพ่อ”
“พลอยรักพี่เหรอครับ” เจตน์เอ่ยถามอย่างดีใจ
“พลอย คือว่าพลอย” ไม่น่าเผลอตัวสารภาพรักเขาออกไปเลย พอโดนถามย้ำเลยต้องอ้ำอึ้งเขินอายอยู่แบบนี้
อุตส่าห์ใจแข็งเย็นชาใส่เขามานาน กลับพังทลายลงไม่เป็นท่า
“พลอยว่าเรากินอาหารเช้ากันต่อเถอะค่ะ”
“ถ้าไม่ตอบพี่จะจูบ” เขานั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าของเธอ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“พี่เจตน์” เธอครางเรียกชื่อเขา
“แหวนที่พี่เคยสวมให้ สวมมันเอาไว้เหมือนเดิมได้ไหม อย่าทำเป็นเย็นชากับพี่เหมือนไม่รักพี่แบบนี้” เขาพูดอย่างปวดใจ รู้ตัวว่าก็ไม่ได้ดีนัก แต่คนแบบเขาก็รักใครรักจริง
“พลอยไม่ได้ให้แหวนของพี่ห่างตัวหรอกค่ะ” พลอยไพลินดึงสร้อยทองคำขาวออกมา และทำให้เจตน์รู้ว่าแหวนเกลี้ยงของเขาถูกห้อยอยู่ตรงสร้อยคอของเธอ
“พี่รักพลอย” เขากุมมือเธอเอาไว้
“แต่พี่ก็ยังไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น พี่เจ้าชู้เหมือนพ่อของพลอย” พลอยไพลินเบือนหน้าหนี
“พี่ไม่ได้ยุ่งกับใคร เขาเข้ามาหาพี่เอง และพี่ก็ไม่เคยไปวอแวกับใครด้วย” ผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาเสนอตัวให้เขาเอง แต่เขาก็ไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยให้ใจกับใคร หรือคบกับใครเป็นแฟนจริงจัง มีแค่พลอยไพลินที่เขารักและอยากที่จะแต่งงานด้วย
“งั้นพลอยก็คงโชคดีจนเกินไปที่ได้คู่หมั้นหน้าตาดี จนมีสาว ๆ มาชอบเยอะแยะไปหมดแบบพี่เจตน์”
“อย่าประชดพี่สิครับ พี่ไม่เคยคบกับใคร ไม่เคยรักใครนอกจากพลอย
- Writer
