MY SECRET

Chapter One

Chapter  One

Its been two months pero pakiramdam ko... Kahapon lang nangyari ang lahat... Buhay nga ako... Humihinga, gumagalaw pero wala ng buhay.. Sinubukan ko naman na mamuhay ng normal gaya ng dati.. Pero talagang kahit anong pilit ko.. Nandoon pa rin.. Nandoon pa rin yung sakit... Hinahanap hanap pa rin siya ng buong pagkatao ko... His face.. His voice.. His presence..  All that.. Its haunting me.. Madali lang palang magsalita na susubukan mo.. Lilimot ka.. Pero mahirap tuparin at gawin..

Nakikita ko na lang siya sa mga panaginip ko... Yung mga alalang kahit sandali lang... Nakakahanap ako ng lakas.. Nabubuhay ako... Pero kapag nagising na ako.. Mas masakit ang balik sa akin.. Mas nararamdaman ko ang pagkawala niya sa buhay ko.. Paano? Paano ako mabubuhay ng normal kung ang dahilan kung bakit ako nabubuhay.. Ay wala na.. Ang daya daya.. Ang daya daya niya.. He left  me with nothing ... Only his memories.. That keeps haunting me everyday...

Hindi ko pinapansin ang walang tigil na pagkatok sa pintuan ng aking kwarto . Ang walang tigil sa pagtawag nila paulit ulit sa pangalan ko.. Hindi naman sila makakapasok.. Nakalock iyon.. Nakahiga ako dito sa kama at tulalang nakatingin sa kisame ng kwarto ko.. " k-khal.. Bakit? Bakit mo hinayaan na mangyari ito!! Nakikita mo ba ako ngayon!!! Sana isinama mo na lang ako!!! Sana!! Ang hirap hirap na mabuhay ng wala ka!!! Your so unfair!!! Sana isinama mo na rin ako sa pagkamatay mo!!! Nakikita mo ba ako.... Buhay nga ako pero pakiramdam ko pinatay mo na rin ako!!! Kunin mo na ako!!! Kunin mo na ako!!! " malakas ng sigaw ko na para bang maririnig niya ang sinasabi ko.. Walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko.. Wala na yata akong ginawa sa loob ng dalawang buwan kundi ang umiyak.. Ayaw ko ng makaramdam ..  Ayaw ko ng umasa na may pag asa pa.. Dahil walang wala na... I want to feel numb ... At isa lang ang paraan ... Napatingin ako sa bote na hawak hawak ko sa kaliwang kamay ko.. Kung wala na siya... Wala na ring dahilan kung bakit patatagalin ko pa ang buhay ko...  

Tok..tok...tok..

Tok..tok..tok..

" Cess!!! Goddammit!!! Opened the door!!! Open it!!! "

" Anak dont do this!!! Nandito pa kami!!! Baby!!!"

Tok..tok..tok..

Tok...tok..tok..

"Marcus!!! For f**k sake!!! Bilisan mo kunin mo ang susi ng kwarto ni cess!!! Faster!!!"

" Anak dont do this to mommy!! Hindi ko kaya!!! Anak!!! Please... Open this door...open it !! "

Alam kong unfair ang gagawin ko..  But i have to..  Its to much... Too much pain... 

Goodbye.....

=========================

I was feeling uneasy and a bit panicky when mom mention to me na hindi bumaba ng hapunan at umagahan si princess.. Na gaya ng dati.. Nagkukulong lang naman ng kwarto si cess kapag matutulog na.. Kaya kakaiba ang ikinikilos niya.. Kinakabahang inakyat ko ang kwarto nito at ng subukan ko iyong buksan.. Its lock.. As in lock.. Idinikit ko ang tainga ko sa pintuan only to hear her loud shout inside the room.. At nanlaki ang mga mata ko ng maintindihan ko ang isinisigaw niya... 

"K-khal.. Bakit? Bakit mo hinayaan na mangyari ito!! Nakikita mo ba ako ngayon!!! Sana isinama mo na lang ako!!! Sana!! Ang hirap hirap na mabuhay ng wala ka!!! Your so unfair!!! Sana isinama mo na rin ako sa pagkamatay mo!!! Nakikita mo ba ako.... Buhay nga ako pero pakiramdam ko pinatay mo na rin ako!!! Kunin mo na ako!!! Kunin mo na ako!!! " 

Wag naman sanang maisipan ni princess na tapusin ang buhay niya.. Fuckshit!!! I hate this.. I hate this.. Wala man lang kaming magawa para mabawasan ang lahat ng sakit na nararamdaman niya.. Wala man lang kaming magawa para kahit papaano maisip niyang mabuhay para sa amin.. 

At halos mamamatay ako sa takot ng makita ko ang katawan niyang walang malay sa ibabaw ng kama niya.. She was like sleeping ... Nanlaki ang mga mata ko ng mapansin ko ang hawak hawak niyang bote... s**t!!! Sleeping pills!!! Paano siya nagkaroon nito dito sa kwarto niya... Lahat ng bagay na magiging delikado sa kanya inalis namin.. Dahil baka makaisip siya ng masamang bagay.. And god!!!

"Nate!!! God!!! Anong lagay ni---

" Marcus!!! Ihanda mo ang sasakyan dadalhin natin sa ospital si cess!!! Come on!!! Bilisan mo!!!"

I check her pulse on her neck.. Its slow.. Goddammit!!! Cess.. Why!!! Mabilis kong binuhat ang katawan niya palabas ng kwarto niya.. Iyak ng iyak si mom habang nakasunod sa amin pababa para makasakay kami sa sasakyan.. Tinapik tapik ko ang pisngi ng kapatid ko.. Pero walang tugon.. Her hands was getting cold... Ilan.. Ilan ba ang ininom niyang sleeping pills? Saan niya nakuha ito? Mabilis na pinaarangkada ni marcus ang sasakyan patungo sa ospital.. I was hugging my sister closed to my heart.. Hindi ko mapigilang mapaiyak.. Lalaki  ako pero s**t!!! Pakiramdam ko... Mamamatay ako sa kaba ngayon.. Pakiramdam ko.. Mawawala siya sa amin ng tuluyan kung hindi siya maaagapan..

"N-nate... N-natatakot.... Anak... Marcus.. Faster!!! Make it fast!!!"  hawak hawak ni mom ang kanang kamay ni cess.. Habang walang tigil sa pag iyak.. My heart is breaking to see her like this.. I am torn between hurt and anger.. Galit para kay khal.. Galit para sa sarili ko.. Ako ang dapat sisisihin dito.. Sana hindi ko na lang ipinakilala si khal sa kapatid ko.. Di sana hindi umabot sa ganito ang lahat..  Sakit dahil.. Hanggang ngayon.. Hindi pa rin nakakalimot ang kapatid ko sa mga alalang iniwan niya... Nasasaktan ako sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak sa isang tabi.... Kapag nakikita ko siyang tulala at hindi makausap..

" I am trying mom... Kung pwede ko lang paliparin ang sasakyan ginagawa ko na... Just hold it!!! "

Halos patakbo kong tinungo ang emergency room pagkatigil na pagkatigil ng sasakyan.. Hindi ko na inalala ang bigat ng kapatid ko.. Dahil mas nag aalala ako sa buhay niya... Dahil ayaw kong mawala siya sa amin...

============================

Nakaramdam ako ng mabining paghaplos ng paulit ulit sa buhok ko... Why am i still alive? Hindi ba gusto ko ng mamatay.. Bakit buhay pa rin ako ngayon? Hindi ba at ininom ko lahat ang laman ng sleeping pills na nakita ko sa kwarto nila mom noong isang araw.. Bakit buhay pa rin ako? When i opened my eyes.. I saw all of them looking at me.. With pure hurt... And... Pain.. Did caused that? Ako ang ba ang dahilan ng lahat ng iyon?... Dahan dahang pumatak ang mga luha ko sa mga mata.. Habang nakatitig ako sa kanilang lahat.. No sound... Just tears.. Na walang tigil... 

" Why!!!? Goddammit why? Bakit? Bakit niyo pa ako hinayaang mailigtas!!! Sana hinayaan niyo na lang mam----

"pak"

" Mom"

"Cassandra!!"

Halos mabingi ako sa lakas ng pagkakasampal ni mom sa akin... Mahigpit niyang hinawakan  ang magkabila kong pisngi gamit ang dalawang kamay niya.. Pilit niyang hinuhuli ang mga mata ko.. " hinayaan kang mamamatay cess!!! Yun ba talaga ang gusto mo!!! Anak!! Dont do this!!! Dont do this to us!!! Ano ba kami sayo!!! Hah!!! Ano ba kami sayo!! God!! Wake up!! Wake up!!! Akala mo ba ikaw lang ang nasasaktan, tingnan mo ang bawat isa sa amin!! Nasasaktan din kami dahil nakikita ka naming ganyan!!! Unti unti mong pinapatay ang sarili mo!! Then this!! You pulled this stunt!!! Sa tingin mo ba natutuwa at nasisiyahan si khal sa mga nakikita niya sayo!!! He saved you!!! He sacrificed his life for you !!! Tapos ito ang igaganti mo sa kanya!!! Wala kang utang na loob... Pamilya mo kami anak!!! Hindi isang tau tauhan!!! Anak kita!!! Kapatid mo sila!!! Kaya pipilitin ka naming buhayin!!! Pero tulungan mo naman ang sarili mo!!!! " 

She was crying histerically habang sinasabi niya sa akin iyon... Mabilis na niyakap ni dad si mom.. I can see hurt to my fathers eyes.. Sana.. Ganoon lang kadali.. Sana.. Ganoon lang... Sana.. Kapag sinabi mong lilimot ko.. Mawawala agad.. Makakalimutan mo agad..  " p-paano k-ko gagawin... Kung sa araw na ginawa ng diyos.. N-nararamdaman ko yung s-sakit... T-tulungan niyo ako.. D-dahil...a-ayaw ko n-na rin n-ng ganito...-----

" Paano ka namin tutulungan kung hindi mo kami hinahayaan ng tulungan ka cess.. Look at you, kulang na lang liparin ka ng hangin dahil sa laki ng ibinawas ng timbang mo.. Humarap ka na ba sa salamin.. Kilala mo pa ba ang sarili mo? Hindi na ikaw ang masayahing kapatid ko.. Hindi na ikaw ang prinsesa namin.. Buhay ka.. For god sake buhay ka!! Hindi ka namatay kasama niya!! Kaya dapat magpasalamat ka sa kanya!! Because he did that for you!! To protect you!! Tulungan mo rin ang sarili mo... Nandito lang naman kami ehh.. Kung kailangan mo.. But fight!! Fight for us!!! Nasasaktan din kami!!! "  umiiyak na sabi sa akin ni kuya nate.. Nakapikit ang mga mata nito pero.. Tumutulo ang mga luha niya.. Bawat bitaw niya ng salita sa akin.. Tumatagos sa puso ko.. Tumatatak..

Napatigil kaming lahat ng may pumasok na dalawang nurse at isang middle aged woman na nakaputi.. Sa kwarto ko... She's a doctor.. Nakangiti  nitong tinungo ang right side ng hospital bed ko. Hindi na ako nag aksaya ng oras na punasan ang mga luha ko.. Dahil useless lang dahil hindi ko iyon mapipigilan.. " i'm glad your awake mrs. Fuentabella.. Mabuti na lang at naagapan ka namin.. Mabuti na lang at nailabas naming lahat ang sleeping pills na ininom mo.. So how are you feeling now iha?" marahan niyang tanong sa akin while checking my pulse and my eyes.. I just shrugged.. Wala akong pakialam..

" Ano pong lagay ng anak ko doc? Kailan po namin siya pwedeng ilabas..?"  dad asked with a strained voice.. He didnt bother to looked at me.. He's angry with me.. Dahil sa ginawa ko.. Galit na siya sa akin.. That makes my heart twist in pain.. They hate me now.. 

" I suggest, she take a little rest here for one whole day, bukas niyo na siya ilabas.."  she was looking at me like there's something interesting in my face.. Nakangiti ito sa akin habang pinag aaralan niya ng mabuti ang itsura ko..

"I think you have to know.. All of you.. Mrs. Fuentabella... Kailangan mong mag ingat.. Your lucky dahil naagapan ang pag inom mo ng sleeping pills at nailabas lahat iyon.. Kung hindi.. Magiging delikado iyon sa mga baby na nasa sinapupunan mo... Your pre----

Nanlaki ang mata ko dahil doon.. Mga baby? .. Buntis ako? .. Im pregnant.. Mabilis kong hinawakan ang pipis kong tiyan and.. Burst into tears...  Babies.. Buntis ako.. Buntis ako... Pakiramdam ko... Nagkaroon ako ng panibagong buhay... Bagong lakas... Dahil sa narinig ko... So all along buntis ako.. Hindi ako pinabayaan ni khal na mag isa.. He gave me this two.. Wonderful blessings... I can see shock written all over their face.. Sa mukha ng buo kong pamilya... Tulala at hindi sila makapaniwala sa mga narinig nila.. Kahit ako ganoon din ang nararamdaman.. Mas unang nakabawi si mom at punung puno ng pag asa at kasiyahan ang kanyang mukha.. Para sa akin..

" You mean doc, my daughter is pregnant? " my mom asked while looking at me with so much gentleness and love written all over her face.. Hindi ko na mabakas sa mukha niya ang  galit at sakit na nakalarawan kanina.. Lumapit pa ito sa akin at pinunasan ang mga luha kong walang tigil sa pagpatak.. Hawak hawak na rin niya ang kamay kong nakapatong tiyan ko..

" Yes, 2 months.. And nalaman ko sa ultrasound kanina na .. She's having twins.. Two strong heart beats.. Kaya i suggest kailangan niyang alagaan ang sarili niya lalong lalo na ngayon.. Eat healthy foods, dont stress to much, take the vitamins i'm going to give her and love herself from now on.. Dahil may dalawang munting anghel na nakadepende na sa kanya ngayon.."

" 2months.. Do you here that cess.. Now you have reason to live.. You have reason to go on with your life.. Because of this two blessings.. Now you can live for them.. Dahil yan ang iniwan na magandang alaala ni khal para sayo.. Para mabuhay ka.. So anak.. From now on.. Pilitin mong mabuhay alang alang sa kanila.. Sa magiging anak mo.. They needed you.." tumango ako bilang tugon kay dad.. Kahit iyak ako ng iyak .. I cant find the right words to say.. Nagsisisi ako at ginawa ko ang bagay na iyon.. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung ako ang naging dahilan ng pagkawala nila.. My babies.. Khal gave me this.. To go on.. To live.. And i will protect, cherished, and love them..

" Sorry... Sorry... I'm very sorry.. Mom, dad, kuya nate and kuya marcus.. I'm sorry for doing this to you.. For putting all of you in despair and pain.. Sorry kung pinarusahan ko kayo kasama ko.. But i promised from now on.. I'm going to live.. Live for all of you lalong lalo na sa mga magiging anak ko.. So help me.. To stand and be myself again.. Please.. I needed all of you.. Your love, support,  patience and care.. I need that.. Kailangan namin  yan ng mga anak ko.. Mahal na mahal ko kayo"

Dahan dahan silang ngumiti at lumapit sa akin.. Niyakap nila ako ng mahigpit.. I know from now on.. My life will never be the same again.. I'm hurt, i feel pain hanggang ngayon.. Pero may paghuhugutan na ako ng lakas para mabuhay... I learned from all of my mistakes.. Tatayo ako mula sa pagkakadapa ko.. And i'm going to pick up the pieces of my heart to go on.. To learn to love all the blessings he gave to me.. Most importantly.. My two angels in my tummy..