พ่อลูกอ่อนอ้อนรัก

คุณพ่อมือใหม่

“หึ” ท่องธาราแค่นหัวเราะในลำคอ “เลิกไร้เดียงสาแล้วได้มั้ง” เหลือบตาขึ้นมามองเธอ แล้วก้มลงไปหอมแก้มลูกชายอย่างอดใจไม่ได้ อารมณ์ร้อนเหมือนไฟโหมตอนเห็นข้ามฟ้ายืนคุยอยู่กับไอ้หมอนั่นถูกชโลมด้วยน้ำเย็นเมื่อเห็นหน้าลูก

“ฮัลโหลเบบี๋ เฮลเหลีลูกพ่อ”

ข้ามฟ้าแบะปากกับเสียงที่เขาดัดพูดคุยกับลูก

เธอเห็นท่าทางเขาจะยืดเยื้อไม่ยอมกลับจึงยื่นมือไปตรงหน้าเขา “เอากุญแจรถมา เดี๋ยวตุ๋นขนของที่เหลือลงจากรถเอง อาจะได้กลับไปดูลูกของอา”

ตอนที่ท่องธาราหยิบของออกจากท้ายรถ ข้ามฟ้าเห็นแล้วละว่าเขาพยายามจะขนอีกหลายอย่างลงมาด้วย แต่ก็เต็มมือแล้ว จึงขนเข้ามาในบ้านได้แค่ส่วนหนึ่ง

ท่องธารามองมือเรียวเล็กที่ยื่นมาบังหน้าทารกน้อย กรามถูกขบขึ้นสัน สัญญากับตัวเองว่าจะไม่เกรี้ยวกราดต่อหน้าลูกอีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะกวนโมโหเขาอีกแค่ไหนก็ตาม เขาค่อยๆ วางลูกลงบนที่นอน

“อุแว้” ตัวเล็กร้องไห้ทันทีที่หลังแตะที่นอน เขาจึงอุ้มขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หยิบปรอทที่เพิ่งซื้อมาเสียบไว้ใต้รักแร้

“ไข่ตุ๋นไปเอาน้ำอุ่นมาให้อาหน่อย ลูกไข้ขึ้น” เขาหันไปบอกหญิงสาวพร้อมกับยื่นปรอทให้เธอดู

“ค่ะๆๆๆ” ไข่ตุ๋นรับคำแล้วตาลีตาเหลือกออกไปผสมน้ำ

“ไข่ตู๋นนนนน” เขาเพิ่มระดับความดังพร้อมทั้งลากเสียงยาว

“ขา อาโต๋ จะเอาอะไรเพิ่มเหรอคะ” ข้ามฟ้ารีบวิ่งกลับมา

“ล้างมือฟอกสบู่หลายๆ ครั้ง แล้วทีหลังก็อย่าจับมือไอ้หมอนั่นอีก เดี๋ยวลุกผิดกลิ่น” เขาหันมามองเธอ หญิงสาวยืนกัดปาก ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอีก “แล้วก็ไม่ต้องวิ่ง ค่อยๆ เดิน น้ำก็ไม่ต้องใส่มาเต็มกะละมังแบบคราวก่อน ไข่ตุ๋นยังไม่ควรยกของหนัก เข้าใจไหมคะ”

“ค่ะอาโต๋” ข้ามฟ้ารับคำ เธอหันหลังกลับแล้วค่อยๆ เดินออกจากห้องไป

ท่องธารามองตามหลังเธอด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เขาก้มลงพูดกับลูกที่มองตาแป๋ว ปากเบะเตรียมจะร้องไห้อีก

“ชื่อต๊อบเหรอเรา โต๋ ตุ๋น ต๊อบ ครอบครัวตัวตอสินะ แม่เรานี่นะ มีลูกแล้วก็ยังเหมือนเด็กเลย ดูซิ พาลูกของพ่อกะเตงๆ ไปไหนมามั่งก็ไม่รู้ จะลงโทษแม่ยังไงดี ช่วยพ่อคิดหน่อยซิ”

คุณพ่อขี้เห่อก้มลงหอมลูกอีกครั้ง “ดูดปากใหญ่เลย หิวเหรอลูก เดี๋ยวเช็ดตัวก่อนนะ แล้วค่อยหม่ำๆ พ่อก็ฮิ้วหิว ขอพ่อกินนมแม่มั่งได้ไหม โอ๊ะๆ เบะปากทำไมล่ะ พ่อเห็นนะ แม่มีนมตั้งเยอะ ต๊อบกินคนเดียวไม่หมดหรอก อ้าวๆๆๆ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง”

.......................

ข้ามฟ้าจับลูกนั่งบนตัก ประคองมือไว้ใต้คาง เอาอีกมือลูบหลังเพื่อไล่ลมให้ทารกหลังกินนม ตาก็มองท่องธาราถือถุงนั้นถุงนี้เข้ามาในห้องก่อนนั่งลงบนพื้นเพื่อจัดของเข้าที่

“เอิ้กกกกกกกกกก”

“ตัวเล็กเสียงดังเหรอลูก” ท่องธาราวางมือจากข้าวของ ลุกขึ้นมาหอมเจ้าหนูแก้มยุ้ยที่มีน้ำนมไหลออกมาจากมุมปาก ตาหลับพริ้ม เขาหยิบผ้าอ้อมเนื้อนุ่มมาเช็ดให้ลูก จากนั้นข้ามฟ้าก็อุ้มลูกไปวางบนที่นอนบนเตียงของเธอ

“มืดแล้ว อาโต๋กลับเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องมันนี่...”

ท่องธาราพูดแทรกขึ้นทันที “ในเมื่อไข่ตุ๋นไม่กลับ อาก็จะมาอยู่ที่นี่”

“ไม่ได้นะคะ อย่าทำแบบนี้ อาโต๋มีครอบครัวแล้ว”

“เลิกพูดถึงคนอื่นซะที ลูกกับเมียอาอยู่ที่นี่”

“ไม่...”

ข้ามฟ้านึกถึงทารกเพศหญิงที่อิงดาวอุ้มเข้ามาในบ้านหลังจากเธอแต่งงานกับท่องธาราได้ร่วมสองเดือน ตอนนั้นเธอกำลังตั้งครรภ์โดยที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่ตัวเธอเอง คำพูดของท่องธาราเรื่องความฝันทำให้เธอฉุกใจคิดเรื่องอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับตนเอง แต่ไม่ได้บอกเขา ในวันที่เขาวุ่นๆ เรื่องน้องมันนี่เธอจึงขับรถไปทำงานเอง และแวะร้านขายยาระหว่างทาง เมื่อซื้อชุดตรวจครรภ์มาตรวจ และพบว่ากำลังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง เธอทำอะไรไม่ถูก คิดแต่ว่าถ้าหากท่องธารารู้เขาจะต้องไม่หย่า และเขาต้องรู้แน่ๆ เพราะเขาตั้งท่าจะจับเธอไปตรวจให้ได้ เธอจึงตัดสินใจเขียนใบลาออกในวันนั้นแล้วออกมาเลย จากนั้นก็ไปหาบ้านชานเมืองเช่าอยู่

ท่องธาราไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด “พรุ่งนี้จะมีตู้แช่แข็งมาส่ง แล้วก็เตียงเด็ก ส่วนพวกของที่ไม่ใหญ่มาก อย่างที่นึ่งขวดนม ที่ปั๊มนม กะละมังอาบน้ำ กระโจมอยู่ไฟ อาซื้อมาแล้ว ขาดเหลืออะไรค่อยว่ากันอีกที”

“ความจริงอาโต๋ไม่ต้องลำบากหรอก ไข่ตุ๋นกับต๊อบอยู่กันได้”

คำพูดของเธอไม่ถูกหูคนเป็นพ่ออย่างแรง ท่องธาราพุ่งมาจับแขนข้ามฟ้าที่ตบก้นลูกอยู่ พูดลอดไรฟัน “ต๊อบเป็นลูกอา ต๊อบต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด”

“ปล่อย ตุ๋นเจ็บ”

ข้ามฟ้าสะบัดแขนออกจากแรงบีบ เธอก้าวลงจากเตียง และเดินออกจากห้องไป เพียงแค่สองก้าวก็สะดุดกับกระเป๋าเสื้อผ้าคุ้นตา เขามักจะมีชุดลำลองและชุดสำหรับฟิตเนสติดไว้ในรถเสมอ เธอไล่สายตาไปตามพื้นห้องรับแขก พบอุปกรณ์สำหรับเด็กอ่อนมากมายยังอยู่ในหีบห่ออย่างดี แต่ก็ไม่ได้สนใจจะหยิบขึ้นมาดู เธอเดินเลยไปยังห้องครัว นำกับข้าวที่เพิ่งได้จากรักษ์มาเทใส่ชาม ลมร้อนๆ ที่รินรดอยู่ตรงใบหูทำให้ต้องหันไปมอง