พ่อลูกอ่อนอ้อนรัก

มดลูกยังไม่ทันแห้ง

“ขอสำลีด้วยนะ” เขาสั่งเพิ่ม

สำลีก็เพิ่งหมด

“ทิชชูเปียก”

ข้ามฟ้าเอี้ยวตัวมาทางเขา

“แผ่นเจลลดไข้ด้วย เอามาทีเดียวเลย”

รายการที่เขาเอ่ยมา เธอไม่มีทั้งนั้น...

“เดี๋ยวตุ๋นออกไปซื้อมาให้นะคะ”

เขาหันขวับกลับไปมอง สายตาเต็มไปด้วยการตำหนิและคำถาม ก่อนจะกวาดตามองรอบห้องเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ แทบจะไม่มีข้าวของสำหรับเด็กแรกเกิด นอกจากของใช้จำเป็นจริงๆ อย่างแพมเพิร์ส ที่นอนเด็ก เสื้อผ้ามีแค่ตะกร้าเล็กๆ ขวดนมขวดน้ำไม่กี่ใบ นม UHT สองแพ็กและน้ำดื่มขวดลิตร ปลายเตียงเป็นโต๊ะทำงานเล็กๆ กับโน้ตบุ๊กและหนังสือภาษาต่างประเทศ

“กลับบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้” เขาสั่งเสียงเข้ม จ้องตาเธอไม่กะพริบ

“อาโต๋ยอมหย่าแล้วใช่ไหม”

“ลูกออกมานอนดิ้นอยู่ตรงนี้แล้วยังคิดจะหย่าอีกเหรอ เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงหนีอามา กลัวจะไม่ได้หย่าก็เลยแอบมาคลอดลูกไม่ให้อารู้ ไข่ตุ๋นใจร้ายมากนะ ไม่รักอาก็น่าจะสงสารลูกบ้าง ถามจริงเถอะ ไม่เป็นห่วงลูกเหรอที่ต้องมาอยู่แบบนี้”

“อาโต๋จะให้ตุ๋นอยู่ที่นั่นได้ยังไง” สายตาของเธอรวดร้าวจนหัวใจเขากระตุก “แล้วตุ๋นก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่คะ ใครๆ เขาก็อยู่กันได้” เธอโกหกเขา

มันลำบากมากเชียวละสำหรับผู้หญิงที่เคยใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด จะหยิบจับอะไรก็มีแม่บ้านและท่องธาราแย่งไปทำ การแยกตัวออกมาโดยมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในครรภ์ได้เจ็ดสัปดาห์ทำให้เธอต้องรับมือกับอาการแพ้ท้องอย่างหนักตามลำพัง ยังโชคดีที่ตอนคลอดเธอได้เพื่อนบ้านช่วยพาไปโรงพยาบาล ดังนั้นของขวัญประเภทของใช้เด็กอ่อนที่บรรดาแม่ๆ มักจะได้กันเต็มบ้าน เธอจึงได้แค่ชิ้นเดียว...จากเพื่อนบ้านคนนั้น

“อาจะไม่ยอมให้ลูกของอาลำบาก ตุ๋นต้องกลับ แล้วเรื่องหย่งเรื่องหย่าก็โยนออกไปจากสมองได้เลย แต่ถ้าตุ๋นไม่ยอมกลับ อาจะพาลูกกลับ”

“ไม่ได้นะ ต๊อบเป็นของตุ๋น อาโต๋เองก็มีลูกอยู่แล้ว จะพาลูกของตุ๋นกลับไปสร้างปัญหาให้ครอบครัวอาโต๋ทำไม”

“ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูด” ท่องธาราตวาดอย่างฉุนเฉียว

“แอะ แอ้ อุแว้”

“ต๊อบ” ข้ามฟ้าวางกะละมังลงบนพื้น รีบวิ่งมาดูลูกที่ผวาร้องไห้อย่างตกใจกับเสียงทะเลาะ แต่คนที่อยู่ใกล้กว่าช้อนลูกขึ้นมาอุ้มก่อน

“เอาของไปเก็บ แล้วมารับลูกไปกินนม” เขาข่มใจเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าเธอ

....................................

“แม่บอกว่าเมื่อตอนบ่ายมีรถเก๋งมาจอดหน้าบ้านตุ๋นตั้งนาน ใครมาเหรอ” รักษ์ยื่นถุงกับข้าวพร้อมข้าวสวยให้หญิงสาวเพื่อนบ้าน

“อาของตุ๋น ตอนนี้ออกไปซื้อของให้ต๊อบ” เธอไม่ขยายความเพิ่มเติม ไม่มีใครรู้ว่าเธอหนีออกจากบ้าน คนแถวนี้รับรู้จากเธอว่าเธอเลิกกับคนรักจึงมาเช่าบ้านอยู่ตามลำพัง

“อ๋อ แล้วกับข้าวจะพอไหม ถ้าไม่พอพี่จะได้ไปเอามาให้อีก” รักษ์มองไปที่ถุงกับข้าวในมือข้ามฟ้า ในนั้นมีกับข้าวแค่สามอย่าง แม่ของเขาจะตั้งแผงขายกับข้าวที่หน้าหมู่บ้านสองเวลา ช่วงเช้าเป็นแผงเล็กๆ เพื่อให้คนซื้อใส่บาตร ส่วนช่วงเย็นเป็นแผงเต็มรูปแบบ และจะกลับมาที่บ้านอีกทีตอนสี่ทุ่ม เขาอาสาเป็นคนนำกับข้าวมาส่งข้ามฟ้าด้วยตัวเองทุกเย็น

“พอแล้วละ เออพี่รักษ์ ค่าเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องแล้วก็น้ำยาแอร์เท่าไร อุตส่าห์เอารถไปจัดการให้ ตุ๋นยังไม่ได้ให้เลย หลายวันแล้ว เกรงใจแย่”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่เต็มใจ”

“โอ๊ะ ไม่ได้หรอกค่ะพี่รักษ์ มันไม่ใช่บาทสองบาท เดี๋ยวรวมกับค่ากับข้าวของเดือนนี้ด้วยนะคะ” ข้ามฟ้ารีบล้วงธนบัตรที่เธอใส่กระเป๋ากางเกงเตรียมไว้ให้เขาออกมา

รักษ์จับมือเธอที่กำลังคลี่ธนบัตรนับ “ไม่เอาครับ ขาดเหลืออะไรตุ๋นบอกพี่ได้นะ”

โครม!

หนุ่มสาวทั้งสองสะดุ้งโหยง หันไปมองทางทิศเดียวกัน ชายวัยสี่สิบหล่อคมเข้มปิดประตูรถฝั่งคนขับเสร็จก็ก้าวอาดๆ ไปเปิดกระโปรงท้ายรถซึ่งอัดแน่นไปด้วยข้าวของมากมาย

“พี่รักษ์กลับไปก่อนเถอะ” ข้ามฟ้าชักมือกลับ ละล่ำละลักบอกชายหนุ่มตรงหน้า กิริยาท่าทางเหมือนกินรังแตนแบบนี้เธอคุ้นเคยดี

“อาของตุ๋นเหรอ” รักษ์ถามถึงชายแปลกหน้าที่มีรังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบกาย

“ค่ะ”

“พี่ไปสวัสดีอาของตุ๋นก่อนดีกว่าไหม ไม่งั้นเสียมารยาทแย่” รักษ์หันไปมองคุณอาหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะหันมาถามความเห็นของข้ามฟ้า

“ไม่ตะ...”

ปึ้ก!

ยังไม่ทันที่ข้ามฟ้าจะบอกว่าไม่ต้องหรอก และยังไม่ทันที่รักษ์จะทันไหว้ผู้ใหญ่ตามมารยาท ท่องธาราก็เดินกระแทกไหล่ชายหนุ่มอ่อยวัยกว่าจนเซ แล้วตรงดิ่งเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้านิ่งขรึม

รักษ์มองตามแผ่นหลังวีเชฟด้วยความงุนงง

“พี่รักษ์กลับไปก่อนนะ เอ้านี่รับเงินไป” ข้ามฟ้าจับมือเขาแล้วยัดธนบัตรลงไป “ตุ๋นเข้าบ้านก่อนนะ ขอบคุณพี่รักษ์มากนะคะ”

รักษ์มองเข้าไปในบ้าน ตาของเขาประสานเข้ากับตาคมดุที่จ้องมาจากประตูที่ยังไม่ได้ปิดก็รู้สึกแปลกๆ กับปฏิกิริยาของญาติผู้ใหญ่

“พรุ่งนี้เจอกันตุ๋น อยากกินอะไรเป็นพิเศษนอกจากแกงเลียงก็ไลน์ไปบอกล่ะ” เขาพยักพเยิดให้ข้ามฟ้า แล้วก้าวออกจากรั้ว เดินกลับบ้านที่อยู่ห่างกันแค่สามหลัง

ข้ามฟ้าเข้าบ้าน เดินผ่านถุงสี่ห้าใบที่กองอยู่บนพื้นเพื่อนำอาหารไปวางไว้ในครัว จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอน

“ให้มันน้อยๆ หน่อย มดลูกยังไม่ทันแห้งเลย” คราวนี้เสียงเขาไม่ได้ดังมาก ไม่อยากทารกในอ้อมแขนตกใจ แต่ข้ามฟ้าสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่เจืออยู่ในน้ำเสียง

“พูดอะไร ตุ๋นไม่เข้าใจ”