ผมเดินเข้ามาภายในห้องพักรับรองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร ยิ่งคิดถึงคำพูดของไอ้เซนก็ยิ่งร้อน ทั้งที่มันเป็นเพื่อนผมแม้ๆ แต่ทำตัวเหมือนอยากมีปัญหา
“ฉลามมึงใจเย็นๆ หน่อย” ไอ้เสือเดินตามมาก่อนจะยกมือวางบนไหล่ ผมปัดออกแบบลวกๆ ก่อนจะนั่งลงเปิดทีวี
สวนกุหลาบหลังมอเป็นเขตหวงห้ามเพราะเป็นพื้นที่ของพวกผม ภายในนี้มีอุปกรณ์ครบครัน ไม่แปลกที่วันๆ หนึ่งถ้าไม่มีเรียนจะรวมตัวกันอยู่ที่นี่
“ไปบอกมันให้เลิกกวนตีนกู”
“ไอ้เซนมันคงไม่คิดอะไร”
“ไม่คิด? มึงก็เห็นว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก”
“เดี๋ยวๆ สรุปคือมึงจริงจังกับดาบี?”
“ทำไมกูต้องจริงจัง” ผมเลิกคิ้วมองไอ้เสือที่กำลังทำตาโตจ้องหน้าผมเหมือนเห็นผี
“ก็มึงหวงก้างออกนอกหน้าซะขนาดนั้น”
“กูไม่ได้หวง” ที่ทำอยู่ผมไม่ได้คิดว่าหวงก้างหรืออะไร และมันไม่ควรมาเสือกตั้งแต่แรก
“แล้วจะไปกันท่าไอ้เซนมันทำไม”
“แล้วมึงอยากให้มันแดกต่อกูรึไง!!”
“พูดดีๆ ก็ได้มึงจ
