หลายชั่วโมงผ่านไป ฉันก้มมองเวลาตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว เซนคงไม่ว่างเพราะทักแชตไปแล้วแต่เขาไม่ได้ตอบกลับมาเลย
ตอนนี้ฉันเองก็เริ่มคิดว่าจะกลับไปนอนที่ห้องตัวเองดีไหมยังไงคืนนี้ฉลามคงไม่กลับ
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เมื่อเปิดประตูออกก็ต้องตกใจที่เห็นว่าฉลามยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้อง
“ไปไหน?” หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นคำถาม ไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่อยากตอบไม่อยากพูดอะไรกับเขาตอนนี้เลย
“ถามก็ตอบ”
“อย่ายั่วโมโหได้ไหมดาบี”
“จะเอายังไงห๊ะ!!!”
เขายิงคำถามใส่หลายครั้งแต่ฉันก็ยังเงียบและเอาแต่จ้องมองใบหน้าคมคายอยู่อย่างนั้น มันไม่ใช่การยั่วอารมณ์ ก็แค่อยากมองคนใจร้ายก็เท่านั้นเองจะได้จำให้ขึ้นใจ
แต่วิธีนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่มีของฉันมันลดลงไปเลย อยากถามว่าเขาหายไปไหนมาตั้งหลายชั่วโมง ทำไมถึงไม่เชื่อเลยนะว่าคนอย่างฉลามจะกลับบ้านอย่างที่เขาบอก
“ดาบี!!” เสียงทุ้มตวาด
