BAD HEART 5 ไม่ต้องการ

1627 Words

สองวันต่อมา... เอี๊ยด! เสียงรถหรูของเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบขับเข้ามาจอดยังบริเวณบ้านหรู “ตาดินมาแล้ว” คาราเมลเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นที่วันนี้ลูกชายสุดหล่อของตัวเองยอมกลับมาบ้าน แต่จะไม่กลับได้ยังไง ก็วันนี้... “วันเกิดเธอ ลูกก็ต้องมาดิ” ดีนที่นั่งอ่านเอกสารอยู่เอ่ยขึ้น “มันก็ใช่ แต่นายก็รู้นี่...ตาดินเหมือนคนอื่นที่ไหน เดายากจะตาย” หญิงวัยกลางคนแต่ยังคงดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเอ่ยออกมา เธอเองก็ยังไม่เข้าใจอยู่เลยว่าทำไมลูกชายคนโตของเธอถึงได้มีท่าทีเย็นชาผิดกับพ่อแม่ได้ขนาดนี้ “มันเหมือนลูกไอ้ซีเคชะมัด” ดีนเอ่ย “เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย หรือว่าเราสองคน...พูดมากไป ลูกเราเลยไม่อยากพูด” “ตรรกะอะไรของเธอ” ดีนถามพร้อมกับส่ายหน้าไปกับคำพูดของภรรยาตัวเอง “ก็ไม่รู้อ่า ตาดินชอบเงียบใส่อะ” แล้วใบหน้าเล็กก็เบะออกมา หมับ มือหนาของสามีอดีตไอดอลดังจึงเอื้อมไปดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด “เธอควรจะชินได้แล้วนะเมล” “นายไม่เข้าใจอะ คนเป็นแม่...” “งั้นฉันส่งมันไปเรียนเข้าคอร์สพูดคุยดีไหม ลูกเรามันจะได้พูดมากเหมือนเธอ” “นี่! นายว่าฉันพูดมากเหรอ” “หรือไม่จริง” “ไอ้...” “ด่าผัว เดี๋ยวโดน” พูดจบ ใบหน้าหล่อก็เลื่อนไปหมายจะเข้าไปประกบปากเล็กเป็นการลงโทษ แต่... พึ่บ ดีนก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างสูงของลูกชายตัวเองกำลังจ้องมองมายังเขากับคาราเมลด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “มันจะเข้ามาทำไมตอนนี้วะเนี่ย” ว่าแล้ว มือหนาก็ยอมปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอด “ไง ไอ้ลูกชาย” คนตัวสูงหันไปทักทายคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ “...” ดินก็นิ่งมองหน้าคนเป็นพ่อ “ดิน มาแล้วเหรอลูก” คาราเมลรีบเดินเข้าไปหาลูกตัวเองด้วยความคิดถึง หมับ มือเล็กกอดไปที่เอวหนาของคนตรงหน้า “แม่คิดถึงลูกจัง” “ครับ” ใบหน้านิ่งขานตอบ “แค่นี้เหรอ? ดินไม่คิดถึงแม่บ้างเหรอ” “...” “ดิน แม่น้อยใจนะ ทำไมต้องเงียบใส่แม่ด้วย” “แม่ครับ” “ดินอะ ไม่รักแม่ใช่ไหม” “รัก” “แล้วทำไม...” พึ่บ คนตัวสูงดึงแม่ตัวเองเข้ามากอดไว้ เขามักจะชอบทำอะไรแบบนี้มากกว่าพูด “ดินอ่า ชอบเงียบใส่แม่” “...” “พูดกับแม่เยอะ ๆ หน่อยสิ” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่สุดท้ายแล้ว คาราเมลก็ไม่ได้จริงจังอะไรนักกับท่าทีของอีกคน เธอเลี้ยงดินมาตั้งแต่เด็ก เธอรู้ดีว่าลูกชายตัวเองเป็นคนยังไง ดินเป็นเด็กไม่ค่อยพูดไม่ค่อยคุยมาตั้งแต่เด็ก แต่สิ่งที่เขามีมาตั้งแต่เด็กเช่นกันก็คือ เขามักจะทำอะไรโดยที่ไม่พูด หรือเรียกง่าย ๆ ว่า สำหรับดินแล้ว การกระทำนั้นสำคัญกว่าคำพูด เวลาที่เดลโดนแกล้งจากใคร ดินเองก็ไม่พูดเช่นกันแต่ต่อยเด็กคนนั้นจนเข้าโรงพยาบาลเล่นเอาดีแลนดีนนั้นปวดหัวอยู่หลายวัน เพราะฝั่งเด็กที่เข้าโรงพยาบาลนั้นก็ไม่ได้ธรรมดาแต่นั่นแหละสุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านมาได้ด้วยดี “...” “ชิ๊! ลูกชายจอมเย็นชาเอ๊ย!” หญิงวัยกลางคนพูดใส่หน้าใบหน้าหล่อ ก่อนที่จะได้ยินเสียงแหลมของใครอีกคนดังขึ้น “ว้าววว พี่ชายจอมเย็นชาของเดลกลับบ้านด้วยแฮะ” ซึ่งก็คือเสียงของเดล สาวน้อยตัวแสบของบ้าน “...” คนตัวสูงก็หันไปมองหน้าน้องสาว “พายุจะเข้าปะเนี่ย” “น้อย ๆ หน่อยยัยเดล” คาราเมลรีบเอ่ยขึ้นปกป้องลูกชาย “แด๊ด! ดูหม๊ามิ๊สิ เข้าข้างพี่ดินอีกแล้ว” คนตัวเล็กวิ่งเข้าอ้อนคนเป็นพ่อ “หึ ตัวแสบ...มาถึงก็อ้อนพ่อเลยนะ” ดีนพูดพร้อมกับดึงลูกสาวตัวเองเข้าไปกอด “;p” เดลที่โดนกอดอยู่ก็ทำหน้าทำตาใส่ดินกับคาราเมล “เฮ้อ คนโตก็เงียบแสนเงียบ คนเล็กก็ดื้อแสนดื้อ” คนเป็นแม่เอ่ย “หม๊ามิ๊ว่าใครดื้อคะ!” เดลหันไปถามแม่ตัวเองหน้ามุ่ย “ก็เราไง” “หม๊ามิ๊!...” “...แด๊ดดี้” ใบหน้าเล็กทำหน้าเบะอ้อนคนเป็นพ่อ “หึ เรานี่นะ” ดีนก็ดึงลูกสาวเข้ามากอดอีกครั้ง “...” คนตัวสูงที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งไม่สนใจทำท่าจะเดินออกไปอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “ดิน จะขึ้นห้องแล้วเหรอลูก” คาราเมลที่เห็นแบบนั้นเอ่ยถามลูกชายตัวเองขึ้น “ครับ” ร่างสูงพยักหน้าตอบ “แล้วตอนเย็น...” “เดี๋ยวผมลงมา” “โอเค พวกอา ๆ น้า ๆ ก็มาด้วยนะลูก” “ครับ” พูดจบ ดินก็ทำท่าจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนหรู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวตัวแสบของตัวเองเอ่ยออกมา “หมกตัวอยู่แต่ในห้องอีกแล้ว เดี๋ยวก็เอาแต่คิดถึงพี่พะพายอีก” “ยัยเดล” คาราเมลรีบหันไปเอ็ดลูกสาวตัวเล็กทันที “...” ใบหน้าหล่อเอาแต่ยืนนิ่งไม่ขยับ ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นห้องไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “เดล! ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้นล่ะลูก” คนเป็นแม่หันมาเอ่ยถามลูกสาวตัวเองขึ้น “ก็หรือมันไม่จริงล่ะคะ พี่ดินเอาแต่หมกตัวเองอยู่ในห้อง แล้วหยิบอะไรเดิม ๆ ขึ้นมาดู ไม่มูฟ ออนสักที” “มันไม่ง่ายสำหรับพี่เขาไง” “เดลรู้หม๊ามิ๊ แต่พี่ดินเขาจะรู้ไหมว่าคนรอบข้างเขาอึดอัดแค่ไหน แค่พี่เขาตอนปกติก็เงียบอยู่แล้ว พอเกิดเรื่องนั้นขึ้น พี่ดินแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลย เดลเองที่เป็นน้องยังรู้สึกอึดอัด” “ก็ต้องให้เวลาพี่เขาก่อน...” ดีนที่เงียบอยู่นานเอ่ยออกมา “...เรื่องแบบนั้นมันไม่ได้ง่ายสำหรับใคร” “แล้วยังไงคะ เราต้องรอถึงเมื่อไหร่” “ก็จนกว่า...จะมีคนเข้ามาแทนพะพาย” “...” เดลก็เงียบไปกับคำพูดของพ่อตัวเอง ก่อนที่ทั้งสามจะมองขึ้นไปยังห้องนอนหรูที่มีคนตัวสูงอยู่... ภายในห้อง พึ่บ เสียงมือหนาเอื้อมไปหยิบของบางอย่างขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกมากมายที่อยู่ภายในใจของเขา ‘ดินให้พายเหรอ’ ‘อืม’ ‘งื้อออ สวยจังเลย’ ‘...’ ‘ใส่ให้พายหน่อยได้ไหม’ ‘อืม’ “...” แววตาคมเอาแต่จ้องมองสิ่งของในมือด้วยความรู้สึกบางอย่าง “สบายดีใช่ไหม...” “...ฉันคิดถึงเธอ พะพาย” ตกเย็น “สุขสันต์วันเกิดนะคาราเมล” คริสเอ่ยพร้อมกับยื่นของขวัญไปให้เจ้าของวันเกิด ซึ่งคริสก็คือแม่ของคิน ภรรยาของซีเค เพื่อนสนิทดีน พ่อของดินนั่นเอง “ขอบคุณนะคะพี่คริส” หญิงวัยกลางคนยิ้มบอกคนตรงหน้าออกไป “แล้วพวกเฟียร์ล่ะ” คริสถาม “อยู่ด้านในกับเวลาแล้วก็ติณณ์ค่ะ” “อ่อ งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาสองคนนั้นก่อนนะ” “ค่ะ” คาราเมลยิ้มตอบ “สุขสันต์วันเกิดครับน้าเมล” คินหยิบของขวัญยื่นให้หญิงวัยกลางคนด้วยรอยยิ้มสุภาพ “ว้าว มีแยกของแม่ด้วยเหรอ” คาราเมลยิ้มถามออกไปด้วยความเอ็นดู “ครับ ผมอยากให้แยก” คินยิ้มตอบกลับ “น่ารักจัง ขอบคุณนะคะ” “^^” ร่างสูงก็ยิ้ม “เข้าไปนั่งด้านในสิลูก ตาดินกับเตวินทร์นั่งคุยเล่นกันอยู่ อ๋อ! ขุนพลก็มานะ” “ครับ มีความสุขมาก ๆ นะครับ” “จ้า” แล้วเจ้าของใบหน้าหล่อก็ยิ้มเดินออกไปยังด้านที่คาราเมลบอก แต่แล้วสองขาเขาก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าเล็กของใครบางคนที่หันมาเห็นเขาพอดี “ชิ๊” ร่างบางทำหน้าทำตาออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้คินรู้สึกอารมณ์ดี อยากแกล้งอีกคนขึ้นมาทันที “มีคนแคระอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” “พี่คิน! “อะไรครับ” “มาว่าเดลทำไม” “พี่เอ่ยชื่อเราหรอ?” “...” ตากลมมองหน้าคนตัวสูงด้วยความโมโห “หึ” คินก็ไม่สนใจเดินเข้ามานั่งด้านข้างดินที่นั่งเงียบอยู่ “ไปดีกว่า เบื่อคน!” ว่าแล้ว เดลก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที “มึงก็ไปแกล้งน้อง” ขุนพลหันไปพูดใส่เพื่อน “หึ” คินก็หัวเราะแสยะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี “แล้วไอ้เตวินทร์ไปไหน” คนตัวสูงถาม “ง้อแม่ โดนน้าเวลาโกรธ” ขุนพลตอบ “ทำไม” คินหันไปถาม “มีผู้หญิงโทรมา แล้วแม่มันไม่รู้เลยกดรับให้ เท่านั้นแหละ...เรียบร้อย” “สมควร” ใบหน้าหล่อเอ่ย ก่อนจะหันไปมองหน้าอีกคนที่นั่งนิ่งอยู่ “แล้วมึงหาได้ยัง” “อะไร” ดินหันถาม “โครงการจิตอาสาไง มึงบอกเองว่าจะหา” “กำลังดูอยู่” “ให้น้องวีช่วยดิ...” “...น้องดูสนใจอยู่” ขุนพลเสริม “สนใจโครงการ?” “ทั้งโครงการแล้วก็...คนหาโครงการเลยครับ” “ฮ่า ๆ ๆ” แล้วคินกับขุนพลก็ต่างหัวเราะออกมา แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นสายตาของเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบมองอยู่ “มึงเลิกเย็นชาใส่น้องเหอะ น้องน่ารักนะเว้ย” ขุนพลพูด “แล้วยังไง” “แล้วถ้ามึงยังเป็นงี้ เดี๋ยววันหนึ่งน้องไม่ทน...” “ก็ดี” “ไอ้ดิน” “ไม่ว่าจะเป็นใคร กูก็ไม่ต้องการ” พูดจบ คนตัวสูงก็ลุกเดินออกไปทันทีทิ้งให้คนเป็นเพื่อนได้แต่มองตามร่างสูงออกไปด้วยความเหนื่อยใจ “เฮ้อ สงสารน้องวีฉิบ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more