BAD HEART 4 ใกล้แต่ไม่ใกล้

1906 Words

สองวันต่อมา... “วี” “...” “วี” “...” “วี!” “ฮ...ฮะ” ฉันสะดุ้งไปด้วยความตกใจก่อนจะหันไปตามเสียงของใครบางคนที่ตะโกนเรียกฉันขึ้น น้ำขิงนี่เอง... “หลับในอีกแล้วนะ ฉันเรียกเธอตั้งนานแล้วเนี่ย” น้ำขิงบ่นพร้อมกับนั่งลงข้างฉัน “โทษที พอดีเมื่อคืน...ฉันปิดร้านน่ะ” ฉันตอบกลับไป แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้มีเรียนเช้า แต่ฉันก็ยังคงรู้สึกง่วงมากอยู่ดี “เฮ้อ ตลอดเลย” น้ำขิงเอ่ยออกมาสีหน้าปลง “แล้วนี่เธอเรียนเสร็จแล้วเหรอ” วันนี้น้ำขิงมีเรียนเช้าน่ะ ไม่ใช่ว่าเราลงเรียนไม่เหมือนกันนะ แต่ว่า...เราเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละสาขาต่างหากล่ะ น้ำขิงเรียนสาขาการบิน ส่วนฉันเรียนการโรงแรม “อืม ใส่สูทเนี่ย โคตรร้อนเลย” “ฮ่า ๆ ๆ โชคดียูนิฟอร์มฉันใส่วันศุกร์” “จ้ะ” คนด้านข้างฉันก็พูดใส่หน้าฉันออกมาด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ “แล้วนี่เธอเข้าเรียนตอนไหน” “จริง ๆ บ่ายโมงน่ะ แต่อาจารย์ขอเข้าเลทเป็นบ่ายสอง ให้นั่งอ่านข้อมูลเกี่ยวกับโรงแรมอยู่” ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปยังชีตที่กองอยู่ตรงหน้า “จ้ะ เธออ่านชีต หรือชีตอ่านเธอกันแน่ ฉันเห็นเอาแต่หลับใน” “ก็มันง่วงนี่” “แล้วอ่านไปถึงไหนแล้ว” “จริง ๆ จำได้เกือบหมดแล้วนะ ฉันอ่านมาหมดแล้วน่ะ ตั้งแต่ก่อนเรียน” ฉันตอบกลับไป “โอ๊ยยยย ขยันจริงแม่คุณ” “ไม่ได้สิ ถ้าหลุดทุนนะ...ชีวิตฉันจบแน่” ฉันบอกออกไปตามตรง เพราะชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ฉันอยู่ได้ด้วยทุนที่สอบได้มาจริง ๆ หากการเรียนฉันไม่ได้อย่างที่ทุนตั้งไว้ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าหลุดทุน เท่ากับชีวิตฉันจบจริง ๆ ฉันไม่มีปัญญาหาเงินเทอมละเกือบแสนมาจ่ายได้หรอกนะ “ไม่เอา ๆ ไม่คุยเรื่องเครียด” น้ำขิงพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มมองหน้าฉัน “มาฟังข่าวดีจากฉันกันดีกว่า” “ข่าวดี?” ฉันมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง “ใช่ ข่าวดีสุด ๆ สำหรับเธอ” “หื้อ?” “พี่ขุนจัดการลงทะเบียนเสรีจิตอาสาให้เราได้แล้วนะ ที่สำคัญได้เซคเดียวกันกับพวกพี่เขาด้วยจ้ะ!” “จริงเหรอ” ฉันถามออกไป “จริงสิ เป็นไง...” หมับ! ฉันโผล่เข้ากอดไปน้ำขิงทันทีด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะน้ำขิง ขอบคุณนะ” ถ้าได้ลงวิชานี้ก็จะได้เจอกับพี่ดินตลอดทั้งเทอมเลยสินะ “ฮ่า ๆ ๆ ไม่เป็นไรจ้ะ แต่อย่าลืมคว้าใจสุดแข็งดั่งหินของพี่ดินมาให้ได้นะ” “...” ฉันก็ชะงักนิ่งไปก่อนจะค่อย ๆ ผละออกจากคนตรงหน้า “อ้าว ทำไมอยู่ ๆ เป็นแบบนี้ล่ะ” “มันยากจัง” ฉันเอ่ยออกไป “ฮะ” “สิ่งที่น้ำขิงบอกเรา มันยากจัง” ฉันพูดพร้อมกับเม้มปากแน่น “เป็นอะไร ท้อแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังดีใจอยู่เลย” “มันก็ดีใจที่จะได้ใกล้พี่เขามากขึ้น แต่มันก็...” “...ไม่รู้สิ ไม่ได้ท้อหรอกนะ แต่แค่รู้สึกว่าต่อให้ใกล้แค่ไหนก็ยังไกลอยู่ดี” โป๊ก! เสียงมือเล็กของอีกคนฟาดที่หัวฉันเบา ๆ “แบบนี้นั่นแหละที่เขาเรียกว่าท้อ” “...” ฉันก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้เพื่อนตัวเอง “เธอมีสิทธิ์ที่จะท้อนะวี มีสิทธิ์ที่จะพอ” “อืม ฉันรู้” “ถ้าไม่ไหว ก็พอนะ” “ขอสู้อีกหน่อยแล้วกันนะ โอกาสมาถึงที่แล้วหนิ” “ดี! มาใช้โอกาสนี่ละลายใจนายเย็นชาของเธอกันเถอะ!” “ฮ่า ๆ ๆ ชื่อเหมือนนิยายสมัยก่อนเลย” “ฮ่า ๆ ๆ หยุดหัวใจนายเย็นชา...เป็นไง ชื่อนี้” “...” ฉันก็ได้แต่ส่ายหัวไปกับคำพูดของคนตรงหน้า “เธอยังจะสู้ต่อแน่ใช่ไหม” อยู่ ๆ น้ำขิงก็หันมาเอ่ยถามฉัน “แน่สิ” ฉันตอบกลับไป “งั้นดี” พูดจบ คนที่นั่งอยู่ข้างฉันก็ลุกขึ้นจากโต๊ะหินอ่อนด้วยความรวดเร็วพร้อมกับเอื้อมมือมากระชากแขนให้ฉันลุกขึ้นไปด้วยกัน “อ...อะไรของเธอเนี่ย” ฉันถามออกไปสีหน้างุนงง “ไปกัน” “ฮะ...ไปไหน” “ไปทำคะแนนตั้งแต่วันนี้ไง” “หมายความว่าไง...” “เดี๋ยวก็รู้” พึ่บ! แล้วฉันก็โดนน้ำขิงลากออกไปทันที ตึกตึก @คณะบริหาร “สวัสดีค่าาา พี่ ๆ” เสียงน้ำขิงเดินเข้าไปทักทายพวกพี่ขุนที่นั่งอยู่ตามปกติ ซึ่งฉันเองก็ได้แต่ส่งยิ้มทักทายพวกพี่เขาไปอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “มาทำไมอีก ยัยตัวแสบ” พี่ขุนหันมามองหน้าถามน้ำขิง “เดี๋ยวขิงต้องรอวีเรียนอะ เลยจะมาขออยู่กับพวกพี่ก่อน” “หึ” พี่ขุนก็แสยะยิ้มออกมาอย่างรู้ทันในความคิดน้องตัวเอง แน่สิ...กว่าฉันจะเข้าเรียนก็เกือบชั่วโมง แล้วบอกจะต้องรอฉันเรียนแต่กลับลากฉันมาด้วยแบบนี้ ใครก็รู้ไหม -.- “แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่คะ” น้ำขิงถามออกไป ก่อนจะทำมือไล่ให้ฉันไปนั่งข้าง ๆ พี่ดินที่นั่งเงียบอยู่ “...” ฉันก็ส่ายหน้าตอบปฏิเสธไป แม้ว่าใจจะอยากเข้าไปพูดคุยกับพี่เขา แต่ว่า... ตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยพร้อมที่จะรับมือกับความนิ่งหรือคำพูดเย็นชาของพี่เขาสักเท่าไหร่ ขอเวลาทำใจอีกหน่อยก่อนแล้วกัน “หาโครงการจิตอาสาอยู่” พี่ขุนตอบ ทำเอาฉันกับน้ำขิงหันไปสนใจ “วิชาเสรีน่ะเหรอ” น้ำขิงถาม “อืม” “ทำไมพี่ต้องหาอะ” “อาจารย์มอบหมายให้พวกพี่ดูแลแทนน่ะ” พี่คินตอบแทน “แล้วพี่หาโครงการแบบไหนกันอยู่คะ เดี๋ยววีช่วย” ฉันยิ้มบอกออกไป “พี่คิดไว้ว่าจะเป็นบ้านคนสูงอายุหรือไม่ก็เด็กกำพร้าน่ะครับ แต่ว่า...” “...อาจารย์เขาบอกว่าอยากได้ที่มากกว่านั้น” “มากกว่านั้นเหรอคะ” ถ้ามากกว่านั้นจะมีอะไรอีกนะ “ปลูกป่าม้ะ” น้ำขิงเสนอความเห็น “ไม่เวิร์ก พี่อยากได้แบบเราไปช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสมากกว่า แบบที่ได้ประโยชน์เลยแน่นอน” ได้ประโยชน์เลยแน่นอน ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส งั้นก็... “ซ่อมแซมโรงเรียนขนาดเล็กของเด็ก ๆ ด้อยโอกาสดีไหมคะ” ฉันถามออกไป ซึ่งคำพูดของฉันทำเอาทุกคนหันมามองหน้าฉันทันที รวมถึงเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งด้วยเช่นกัน “เจ๋งมาก! ไอ้คิน...ทำไมเราคิดไม่ออกวะ” พี่ขุนพูด โดยพี่คินก็นิ่งก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “กูว่าจะพูดอยู่” “ฮะ” “เมื่อวานไอ้ดินก็คิดแบบนี้” “จริงเหรอวะ” “ถามมันดิ” “ว่าไงไอ้ดิน” พี่ขุนหันไปมองหน้าถามเพื่อนตัวเอง ฉันเองก็เหลือบไปมองใบหน้าหล่อนั้นด้วยความรู้สึกอยากรู้ พี่เขา...ก็คิดแบบเดียวกับฉันงั้นเหรอ “อืม” เสียงทุ้มตอบกลับไปด้วยท่าทีปกติ ซึ่งไม่รู้ทำไม สิ่งแค่นั้นมันกลับทำเอาฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง “แล้วแทนที่มึงจะเสนอบอกกูแต่แรก” พี่ขุนบอก “...” พี่ดินก็เงียบไม่ตอบ “งั้นเดี๋ยวลองเอาไปเสนออาจารย์ดูก่อน” พี่ขุนเอ่ยออกมาอย่างสรุปทุกอย่าง เอาจริง ๆ พวกพี่เขาดูเป็นคนมีความรับผิดชอบทุกคนเลยนะ ถ้าเขาไม่ดีจริง อาจารย์คงไม่กล้าฝากโครงการใหญ่แบบนี้กับพวกพี่เขาหรอก พึ่บ น้ำขิงยกนิ้วโป้งให้ฉันด้วยสีหน้าพอใจ ไม่รู้ว่าเพราะฉันช่วยเสนอความเห็นออกไปช่วยพี่ชายเธอหรือเพราะฉันเสนอความเห็นไปตรงกับความคิดใครอีกคนกันแน่... “วี...ไม่เมื่อยเหรอ” อยู่ ๆ น้ำขิงก็เอ่ยถามฉันขึ้นทำให้หันไปมองหน้าเธอด้วยความงุนงง “หื้อ?” “นั่งสิ ตรงข้างพี่ดินว่างอยู่” ให้ตายเถอะ น้ำขิงเล่นฉันอีกแล้ว TT “...” ฉันได้แต่ยืนทำหน้าลังเลอย่างไม่รู้ว่าควรจะไปนั่งข้างพี่เขาไหม “ไปสิ” น้ำขิงกัดเสียงบอกฉันราวกับออกคำสั่ง “...” ฉันก็มองหน้าเพื่อนตัวเองแววตาไม่กล้า “ไปเร็ว กลัวอะไร” “คือ...” กลัวได้ยินคำพูดเฉยชาใจร้ายจากเขายังไงล่ะ ถึงแม้ว่าจะเหมือนชิน แต่ก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง “วี ไหนว่าจะสู้” น้ำขิงหันมามองหน้าถามฉัน “นั่นสิ” ฉันบอกเองว่าจะขอสู้อีกหน่อยไม่ใช่เหรอ เอาน่า สู้ก็สู้ ตึก...ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดินไปยังคนตัวสูงที่นั่งอยู่นั้น “ดิน” ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเจ้าของใบหน้านิ่งขึ้น “...” พี่ดินค่อย ๆ หันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนจะหันกลับมาสนใจชีตตรงหน้าตัวเองต่อด้วยท่าทีนิ่งเรียบปกติ นี่ถือเป็นข้อดีข้อหนึ่งที่มีอยู่ นั้นก็คือ...พี่เขามีท่าทีแบบนี้ใส่ผู้หญิงทุกคน ทุกคนจริง ๆ ไม่เว้น...แม้แต่ฉัน “นายลงเสรีจิตอาสาเหรอ” “...” “ฉันก็ลงนะ นายอยู่เซคไหนเหรอ” “...” “ดิน...” “ออกไปซะ” เสียงเรียบบอกผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังชีตเอกสารตรงหน้า “...” พี่ผู้หญิงคนนั้นก็ยืนนิ่งไปได้สักแป๊บ ก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของฉันที่มองตามพี่คนนั้นไปด้วยความรู้สึกสงสาร จริง ๆ นะฉันสงสาร เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ... ฉันตัดสินใจแล้วนี่ ว่าจะสู้ พึ่บ! ฉันใช้ความกล้าเดินเข้าไปนั่งยังด้านข้างของคนตัวสูง “...” ใบหน้านิ่งหันมามองหน้าแววตาคมกริบ ฉันแอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกเกรงกลัวต่อแววตาคู่นั้น แต่ก็พยายามข่มมันเอาไว้ “อ...อ่านอะไรอยู่เหรอคะ” “...” พี่ดินก็เงียบไม่ตอบเอาแต่จ้องหน้าฉัน “แหะ” ฉันจึงเลือกที่จะส่งยิ้มหวานไปให้อีกคน ทำให้คนด้านข้างหันหน้ากลับไปอ่านชีตด้วยความไม่สนใจทันที ฟู่ววว ฉันก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกโล่งที่ไม่โดนไล่หรือโดนเดินหนีใส่เหมือนทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ว่าจะดีไปกว่าเดิมสักเท่าไหร่ เพราะคนตัวสูงก็ไม่ได้...สนใจอะไรฉันมากขึ้นอยู่ดี “โอ๊ะ D-Lyn hotel...” “...นี่มันบริษัทเครือของออสเตรเลียนี่คะ ดังมากเลย...” พึ่บ! “...” ฉันสะดุ้งไปทันทีที่ได้ยินเสียงมือหนาปิดชีตอย่างแรง “ถ้าจะนั่ง ก็นั่งเฉย ๆ” “...” “อย่าให้ฉันได้ยินเสียงเธออีก” พูดจบ คนตัวสูงก็ก้มลงไปเปิดชีตอ่านต่อ ซึ่งฉันเองก็นั่งเงียบไปตามที่พี่เขาบอกแต่ก็ไม่วายลอบมองใบหน้าเรียบนิ่งนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันเหมือนทั้งสุขแล้วก็ทุกข์ปะปนกันไป วันนี้ฉันไม่โดนไล่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าได้ใกล้อะไรพี่เขามากขึ้นเลย ไม่เลย...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more