BAD HEART 8 ไปให้พ้น 2/2

1780 Words

ด้านในห้อง “กูไม่ไปที่นั่น” เสียงขุนพลเอ่ยออกมาน้ำเสียงจริงจัง “กูเลือกแล้ว” ดินตอบกลับใบหน้านิ่งเรียบ “ไอ้ดิน” ขุนพลขึ้นเสียงเรียกเพื่อน “...” คนตัวสูงก็นั่งนิ่งไม่สนใจ “มึงบ้าไปแล้วรึไง มึงไปเดี๋ยวมึงก็...” “ก็อะไร” ร่างสูงเงยหน้าถาม “มึงเองก็รู้ดีว่าจะก็อะไร” “...” “เลือกที่อื่นซะไอ้ดิน” “กูจะไปที่นี่” “ไอ้ดิน!” “เอ่อ...” น้ำขิงที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมา “...รอพี่คินกับวีมาช่วยกันตัดสินใจดีกว่านะคะ” “ฟู่ว!” ขุนพลก็ถอนหายใจออกมาด้วยความหัวเสีย แต่ก็ยอมทำตามที่น้องสาวตัวเองบอก ส่วนดินเองก็นั่งนิ่งอยู่อย่างเดิมด้วยท่าทีปกติ ซึ่งในขณะนั้นเอง... ออดดด ออดดด เสียงออดห้องหรูก็ดังขึ้น “เดี๋ยวขิงไปเปิดเองค่ะ” ว่าแล้ว ร่างบางก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันทีด้วยความกระตือรือร้น “ขอให้เป็นใครก็ได้ วีหรือพี่คินก็ได้ ฉันอยู่กับสองคนนี้ไม่ไหวแล้ว” แกร๊ก! แอดดด แต่แล้วใบหน้าเล็กก็ต้องชะงักไปเมื่อเธอเปิดประตูห้องออกแล้วพบว่าคนที่เข้ามาใหม่คือคินกับวี “ทำไมมาด้วยกันล่ะ” น้ำขิงถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ “พอดีพี่คินเจอฉันที่มหาลัยพอดีน่ะ” วีก็ยิ้มตอบตามตรง “อ่อ ดีเลย...” “...พี่คิน ช่วยจัดการที” “ทำไม” คินมองหน้าถามน้ำขิง “สองคนนั้นอะดิ จะฆ่ากันตายแล้ว” “...” คินก็ทำหน้างง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องท่าทีปกติ “อ้าวไอ้คิน...” “...น้องวี? มาด้วยกันเหรอวะ” คำถามของขุนพลทำเอาเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบที่นั่งอยู่ชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่สนใจนั่งทำรายงานต่อ “กูบังเอิญเจอน้องที่มหาลัยพอดี” คินตอบ “อ่อเออ มึงมาก็ดีละ” “ทำไม” “จัดการแม่งดิ” ขุนพลพูดพร้อมกับพยักหน้าไปทางดินที่นั่งอยู่ “มันทำไม” “...” ขุนพลไม่ตอบแต่เลือกที่จะหยิบกระดาษมายื่นให้เพื่อนตัวเองดู “ที่ ๆ แม่งจะไปทำโครงการ” พึ่บ คินก็หยิบกระดาษตรงหน้ามาดู แล้วก็ต้องนิ่งไป “แม่ฮ่องสอนงั้นเหรอ” พูดจบ ใบหน้าหล่อก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ “มึงจะไปทำไม” “กูอยากไปทำที่นั่น” “แต่ที่นั่นมัน...” “...” แววตาคมหันมามองยังเพื่อนทั้งสองของตัวเอง “กูจะไป” เงียบ ทั้งคินและขุนพลก็เอาแต่ยืนนิ่งมองหน้ากัน จนในที่สุดคินก็ตัดสินใจพยักหน้าบอกขุนพลให้ยอมไป “เออ” ขุนพลที่ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องเอ่ยยอมออกมา “ที่แม่ฮ่องสอน มีอะไรแน่ ๆ เลยอะ” น้ำขิงที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ เอ่ยขึ้น “...” วีเองก็คิดแบบนั้นเช่นกันแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามหรือพูดอะไรออกไป “แต่ไงก็ช่างเถอะ...” “...วี ไปช่วยพี่ดินดูรายงานสิ” คนตัวเล็กเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองทันที “ฮ...ฮะ” หญิงสาวที่ถูกจับคู่ยืนทำหน้าเหวอ “ไปสิ” ว่าแล้ว น้ำขิงก็ดึงเพื่อนตัวเองให้ไปนั่งลงข้างเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบ พึ่บ “ตั้งใจช่วยพี่เขาล่ะ” น้ำขิงเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้วีได้แต่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างคนตัวสูง “ม...มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” ปากเล็กเอ่ยถามออกไป “...” “พี่ดิน” “ไม่ต้องยุ่ง” “ไม่ยุ่งไม่ได้ค่ะ นี่มันงานกลุ่ม งานของส่วนรวม” ไม่รู้คนตัวเล็กไปเอาความกล้าจากไหนเผลอพูดออกไป ซึ่งตัวเธอเองก็ตกใจตัวเองอยู่เช่นกัน ขวับ ใบหน้านิ่งเรียบหันมามองหน้าหญิงสาวทันที “...” วีเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกเกรงกลัว แต่ก็พยายามทำเป็นสู้ดีเอาไว้ “อยากทำนัก ก็ทำ” พูดจบ ดินก็ตวัดโน้ตบุ๊กมาทางร่างบาง “...” คนตัวเล็กก็นิ่ง “ทำสิ ถ้าทำออกมาได้ไม่ดี...” “...ฉันจะตัดชื่อเธอ” “...” วีหันไปมองหน้าอีกคนทันที “ทำ” คนตัวสูงบอกออกมาเสียงเข้ม ทำเอาร่างบางสะดุ้งไปด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะลงมือทำงานไปตามที่เขาบอกด้วยใบหน้ายู่เล็กน้อยถึงปานกลาง “ไม่พอใจเหรอ” ใบหน้านิ่งถามขึ้น “เปล่าค่ะ” วีตอบ “แล้วหน้าแบบนั้น คืออะไร” ดินถามพร้อมกับมองหน้าอีกคนนิ่ง “...” หญิงสาวก็เงียบไม่ตอบ โดยสายตาคมของคนด้านข้างก็ยังคงจ้องหน้าเธอไม่หยุด “พะ...พี่เลิกจ้องหน้าวีก่อนได้ไหมคะ” เจ้าของใบหน้าเล็กทนไม่ไหวเอ่ยออกไป “...” ร่างสูงก็นิ่งไม่สนใจ “พี่ดิน...” “ทำไป” “ค่ะ” สุดท้ายวีก็ต้องนั่งทำงานไปตามที่อีกคนบอกซึ่งเธอเองก็พยายามที่จะข่มใจตัวเองไว้สุดฤทธิ์กับสายตาคมของคนด้านข้างที่จ้องมองเธออยู่ไม่หยุด “มองมาก ๆ ระวังตกหลุมรักนะเว้ย” เสียงขุนพลเอ่ยแซวขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อชะงักไปก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองนิ่ง “เออ ๆ ไม่แซวก็ได้” ว่าแล้ว ทุกคนก็ต่างนั่งช่วยกันหาข้อมูลทำตามหน้าที่ของตัวเองไปอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง... ตึกตึก อยู่ ๆ ดินที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นไปจากโซฟาหรูเดินเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “อ้าวไอ้ดิน มึงจะไปไหน” “นอน” “ฮะ” ขุนพลทำเสียงงุนงง “ก็มีคนทำแทนแล้ว” ใบหน้านิ่งพูดพร้อมกับมองไปยังหญิงสาวที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่ แอดดด ปึง! ประตูหนาของห้องหรูถูกปิดลงอย่างแรง “เฮ้อ” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาทันที “ยังไม่ชินอีกรึไง” คินถามขึ้น “ก็...ไม่ค่ะ” วีตอบ ทำเอาทุกคนหัวเราะออกมา “เอาน่าวี แต่วันนี้...พี่เขาก็จ้องหน้าเธอเยอะนะ” “มันดียังไง” ปากเล็กเอ่ยออกไป “ก็แบบ อาจจะเริ่มหลงรักหน้าหวาน ๆ ของเธอบ้างแล้วไง” “ไม่มีทาง” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับหันกลับมาตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง โดยทุกคนเองก็ต่างช่วยกันหาข้อมูล คิดนู้น คิดนี้กันไปจนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง “อื้ออออ!” วีนั่งบิดตัวไปมาเพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อยตามร่างกายหลังจากที่เธอนั่งพิมพ์รายงานอยู่นาน “นี่หลับกันหมดเลยเหรอ” หญิงสาวเอ่ยออกมาเมื่อหันไปเห็นคนที่ช่วยกันทำงานอยู่ตอนแรกนั้นพากันหลับจนหมดทั้งคิน ขุนพล แล้วก็น้ำขิง “ให้ตายเถอะ แบตโน้ตบุ๊กก็จะหมดแล้วด้วย” เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้น เธอก็จะทำเสร็จแล้ว พึ่บ คนตัวเล็กตัดสินใจเดินเข้าไปสะกิดถามขุนพล “พี่ขุนคะ...พี่ขุน” “อื้อออออ ว่าไง” “ที่ชาร์จโน้ตบุ๊กอยู่ไหนเหรอคะ” “ห้องนั้นไง” ขุนพลก็ชี้ไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่อยู่ด้านข้างห้องนอนดิน “ไปหาเอา พี่ไม่ไหวละ โคตรง่วงเลย” ว่าแล้ว คนตัวสูงก็พลิกตัวหันไปอีกด้านเพื่อนอนหลับต่อ “...” วีเองก็นั่งนิ่งไปด้วยความหนักใจ เธออยากทำงานต่อให้เสร็จเพื่อให้มันจบ ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปเอาสายชาร์จในห้องที่ขุนพลบอกไหม เพราะยังไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้อง แล้วถ้าเธอเคาะประตูเรียกเขา เขาจะหงุดหงิดเธอไหม “เฮ้อ” ความคิดมากมายถาโถมเข้ามายังคนตัวเล็ก จนในที่สุด พึ่บ เธอก็ตัดสินใจเดินลุกขึ้นเดินไปยังห้องที่ขุนพลบอก “แค่ไปหยิบที่ชาร์จ คงไม่เป็นอะไรหรอก” หญิงสาวเอ่ยบอกตัวเองพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังในห้องนั้น ตึกตึก... “อยู่ไหนนะ” วีพยายามมองหาสายชาร์จตามที่ขุนพลบอก แต่ไม่ว่าเธอจะเดินไปตรงไหนก็กลับไม่พบสายชาร์จเลยสักอัน “หรือว่าอยู่ในลิ้นชัก” พอนึกได้แบบนั้น มือเล็กก็ค่อย ๆ เปิดไปตามลิ้นชักเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ “...” อยู่ ๆ ใบหน้าเล็กก็ต้องชะงักไปเมื่อเธอเปิดลิ้นชัก ๆ หนึ่งออกมา แล้วเห็นอะไรบางอย่างเข้า พึ่บ ความอยากรู้ทำให้หญิงสาวอดที่จะหยิบมันขึ้นมาดูไม่ได้ “พี่ดิน...แล้วนี่ใครกัน” สิ่งที่อยู่มือเล็กก็คือรูปถ่ายของดินกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูหน้าตาน่ารัก... “เธอเข้ามาทำอะไรในนี้” ขวับ! คนตัวเล็กหันไปมองยังตรงประตูด้วยความตกใจก่อนจะเห็นใบหน้านิ่งเรียบของคนตัวสูงจ้องมองหน้าเธอ “พ...พี่ดิน” วีมีท่าทีเลิ่กลั่กออกมาอย่างเห็นได้ชัดรวมถึงพยายามเอารูปที่เจอซ่อนไว้ด้านหลังตัวเอง “ฉันถามว่าเธอเข้ามาทำอะไร” “คือวี...” “เข้ามาทำไม!” เสียงทุ้มถามออกมาดังกว่าเดิม ทำเอาร่างบางสะดุ้งไปด้วยความตกใจ ก่อนจะเผลอถอยหลังไปด้วยความหวาดกลัว ซึ่งในตอนนั้น... ตุ้บ เสียงอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของคนตัวเล็กได้ตกลงจากแรงชนที่เธอไม่รู้ตัว ซึ่งนั้นก็ไม่ทำให้ใบหน้าหล่อชะงักไปเท่ากับสิ่งของอีกอย่างที่กำลังจะร่วงหล่นสู่พื้นเช่นกัน “ไม่” คนตัวสูงเอ่ยออกมาพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปหมายจะจับสิ่งนั้นไว้ได้ทัน แต่... มันกลับไม่ทัน เพล้ง!! “...” ดินได้แต่ยืนอึ้งมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เพราะสิ่งที่เพิ่งแตกไปนั้นเป็นสิ่งที่หญิงสาวคนสำคัญเป็นคนให้เขาไว้ มันเป็นสิ่งของชิ้นสุดท้ายที่เธอให้เขาไว้ มันคือกล่องดนตรีลูกแก้วที่มีรูปปั้นเจ้าหญิงกับเจ้าชายเต้นรำกันอยู่ “พี่ดิน วีขอ...” ไม่รอให้อีกคนพูดจบ ร่างสูงก็บอกออกไปเสียงเรียบ “ออกไป” “พี่ดิน” “ออกไปซะ” “...” วีก็ยืนนิ่งด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา พึ่บ เจ้าของใบหน้านิ่งเรียบค่อย ๆ หันไปมองยังร่างบางที่ยืนตัวสั่นอยู่ “จะไปไหนก็ไป...” “...ไปให้พ้นหน้าฉัน” พลั่ก! แล้วคนตัวสูงก็กระแทกไหล่เล็กเดินออกไปจากห้องทันทีทิ้งให้หญิงสาวยืนนิ่งไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น “...” ใบหน้าเล็กเอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอาบแก้ม “วีขอโทษ ฮึก...” “...วีไม่ได้ตั้งใจ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more