BAD HEART 8 ไปให้พ้น 1/2

1217 Words

“ไอ้ปราบ” “อืม” “ผู้หญิงคนนั้น...ใคร” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับชี้ไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ “วีน่ะเหรอ” “วี?” “อืม ชื่อวี เป็นพนักงานที่นี่” “อายุถึง?” “ยี่สิบพอดี มหาลัยปีสอง” “งั้นเหรอ...” “ถามทำไม” “เปล่า” ถึงจะตอบแบบนั้นแต่แววตาคมยังคงจ้องไปยังใบหน้าเล็กที่ยืนทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ไม่หยุดด้วยความรู้สึกบางอย่าง... สองวันต่อมา... “ดิน จะไปแล้วเหรอลูก” คาราเมลเดินเข้ามาเอ่ยถามลูกชายคนโตของตัวเองที่เพิ่งกลับมานอนบ้านเมื่อวานหลังจากที่เธอโทรไปงอแงจนลูกยอมกลับ “ครับ” “ทำไมรีบกลับนักล่ะ” หญิงวัยกลางคนถามพร้อมกับทำหน้ายู่ออกมา “ผมมีนัดทำงาน” “นัดจริงรึเปล่า” “แม่ครับ” ใบหน้าหล่อหันมองหน้าแม่ตัวเองนิ่ง “ดิน ดุแม่อีกแล้วเหรอ” คาราเมลถามออกมาเสียงงอแงอย่างที่ชอบทำ “อะไรกันอีก” ดีนที่เดินลงมาจากบันไดบ้านถามขึ้น “ดีน ตาดินไม่รักฉันแล้วอะ” คุณแม่ยังสวยเดินเข้าไปอ้อนบอกสามี “อะไรกันอีก แกทำอะไรเมียฉัน ไอ้เสือ” คนตัวสูงหันไปเอ่ยถามลูกชาย “...” ดินก็นิ่ง “ไอ้เสือ” “ผมไม่ได้ทำอะไร พ่อก็รู้” ใบหน้าเรียบเอ่ยตอบ “แกจะบอกว่าแม่แกขี้งอนเกินเหตุใช่ไหม” “นี่!” เสียงแหลมพูดใส่หน้าสามีตัวเองที่หลอกว่าเธอ “ผมต้องไปแล้ว” ดินพูดสีหน้านิ่งเรียบ “แล้วดินจะกลับมาหาแม่อีกวันไหน” หญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปมองหน้าถามลูกชาย “ผมยังไม่แน่ใจ” “...” คาราเมลก็ทำหน้าเบะออกมา เธอมักจะเป็นแบบนี้ตลอด เพราะมีลูกชายเพียงคนเดียวแถมลูกเธอยังเป็นคนนิ่ง ๆ ไม่ค่อยพูดด้วย เธอเลยชอบอ้อนลูกตัวเองอยู่บ่อยครั้ง จะให้อ้อนสามีก็อ้อนจนเบื่อแล้ว แถมยังคนละฟีลกับการอ้อนลูกด้วย “แม่” “ก็แม่คิดถึงลูกนี่ ตั้งแต่ย้ายไปคอนโด ดินก็ไม่ค่อยกลับมาบ้านเลยนี่” “...” คนตัวสูงก็นิ่ง “ก็มันไกลไงเมล สงสารลูกบ้าง” ดีนรีบเอ่ยขึ้นช่วยลูก “ถึงงั้นก็เถอะ...” “...แม่คิดถึงลูก” หมับ มือหนาเอื้อมดึงแม่ตัวเองเข้ามากอดไว้โดยที่ไม่พูดอะไรออกมา “ถ้าว่างแล้ว กลับมาหาแม่บ่อย ๆ นะ” “ครับ” แล้วทั้งสองก็ผละออกจากกันก่อนที่คนตัวสูงจะก้มหัวลาพ่อแม่ตัวเองเดินไปยังรถของเขาเพื่อจะไปตามนัดทำรายงานวันนี้ที่คอนโดของขุนพล แต่... ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์หรูของร่างสูงดังขึ้น ขุนพล ติ้ด! “อืม” (ไอ้ดิน มึงอยู่ไหน) “บ้าน” (มึงกลับบ้านเหรอวะ แล้ววันนี้...) “กำลังไป” (อย่าเพิ่ง) “...” ? (วันนี้ห้องกูไม่น่าได้แล้ววะ) “ทำไม” (แอร์พังอะดิ ห้องนั่งเล่น เหลือแต่ห้องนอน...) (...ประเด็นมีผู้หญิงด้วย น้องกูอะไม่อะไรหรอก แต่น้องวีอะดิ กลัวมันดูไม่ดี) “...” (ไปห้องมึงแทนได้ปะวะ) “...” (ไอ้ดิน) “แล้วไอ้คิน?” (มันติดธุระ มาเลท เราต้องไปกันก่อน) “...” (ไอ้ดิน วันเดียว) “ทำไมไม่นัดวันอื่น” (กูไม่ว่างแล้ว ไหนจะต้องพาแม่ไปฮ่องกงอีก) “...” (ไอ้ดิน) “อืม...” สุดท้ายคนตัวสูงก็ต้องรับคำไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะกำชับปลายสายเสียงเข้ม “...แต่อย่าให้ใครเข้าไปยุ่งกับห้องกู” “เออ ไม่มีใครกล้าเข้าไปหรอกน่า มึงสบายใจได้” อีกด้าน “ว่าไงน้ำขิง” ฉันกรอกเสียงถามปลายสายออกไปพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกมาจากห้องเรียน (วี อยู่ไหนแล้ว) “ฉันเพิ่งเลิกเรียนเอง” (อ้าว วันนี้เธอมีเรียนด้วยเหรอ) “จริง ๆ ไม่มีหรอก แต่อาจารย์นัดชดเชยน่ะ” (อ่อ แล้วนี่จะมาเลยไหม) “เดี๋ยวไปเลย ๆ” ฉันตอบและเดินตรงออกไปยังหน้ามหาวิทยาลัย (ฉันส่งโลเคชั่นไปให้แล้ว มาถูกใช่ไหม) “ถูก ๆ ตอนนี้เธอถึงแล้วเหรอ” (ใช่ ฉันมาพร้อมพี่ขุนน่ะ) “อ่อโอเค งั้นเดี๋ยวฉันรีบไปนะ” (อะเค รีบมา) “จ้า” แล้วฉันก็กดวางสายไป ก่อนจะเลื่อนโทรศัพท์ขึ้นมากดดูยังโลเคชั่นที่น้ำขิงส่งมาใหม่ ซึ่งมันก็คือ...โลเคชั่นคอนโดของพี่ดิน ใช่! ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอก วันนี้ที่ฉันกำลังจะไปก็คือคอนโดของพี่ดิน เห็นว่าคอนโดของพี่ขุนแอร์พังหรืออะไรสักอย่างนี่แหละทำให้ไม่สะดวกเลยต้องไปคอนโดพี่ดินแทน “><” ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกบางอย่าง ไม่รู้สิ พอรู้ว่าจะได้ไปคอนโดของคนที่เราแอบชอบ มันก็มีความรู้สึกหนึ่งฉายขึ้นมาในใจ ตื่นเต้น ประหม่า แล้วก็อะไรอีกมากมายที่เกิดขึ้นความรู้สึกฉันในตอนนี้ ปรื้นนน เสียงแตรรถของใครบางคนดังขึ้นทำให้ฉันได้สติหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วก็ต้องชะงักไป “พี่คิน” “จะไปคอนโดไอ้ดินใช่ไหม” พี่คินเปิดกระจกถามฉัน “ค่ะ” ฉันจึงพยักหน้าตอบพี่เขาไป “ขึ้นมาสิ ไปด้วยกัน” “คะ?” “ขึ้นมา” “อ่อ ค่ะ ๆ” ฉันก็เปิดประตูรถเดินขึ้นไปนั่งยังรถหรูของพี่คินอย่างว่าง่าย “พี่คินมาทำอะไรที่มอเหรอคะ” ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้เพื่อต้องการชวนคุยไม่ให้รถมันเงียบจนเกินไป “พี่มาทำธุระเรื่องเรียนนิดหน่อยน่ะ” “อ่อ” “แล้วเราล่ะ มีเรียนเหรอ” “ค่ะ อาจารย์นัดมาเรียนชดเชย” “หึ อาจารย์บางคนก็ชอบเป็นแบบนี้ ฝนตกก็ยกคลาส แล้วชอบนัดนักศึกษานอกรอบเอา” “แหะ” ฉันเองก็คิดแบบเดียวกับพี่เขาจึงได้แต่ยิ้มทำเสียงออกไป เพราะอาจารย์บางคน...ก็ชอบอ้างอะไรแบบนี้จริง ๆ “แล้วทำไมไม่ฝึกงานล่ะ” “คะ?” “ก็เราจะทำธีสิสไม่ใช่หรอ” พี่คินถามโดยที่ยังคงขับรถไปด้วยท่าทีชิล ๆ “อ่อ” “?” ใบหน้าหล่อเหลือบหันมามองหน้าฉัน “คือวีกลัวเวลาชนกับงานที่ทำอยู่น่ะค่ะ ถ้าเลือกฝึกงาน” “เราจะทำงานที่ร้านนั้นจนถึงฝึกงานเลยเหรอ” “ค่ะ” “...” พี่คินก็เงียบแต่ก็พยักหน้าตอบกลับไปอย่างรับรู้ ฉันเองจึงไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเอาแต่บีบมือตัวเองด้วยความรู้สึกเริ่มประหม่า “เป็นอะไรไป” “ค...คะ” “...” พี่คินก็มองมายังมือของฉันที่บีบเข้าหากันอยู่ “คือวี...” “ตื่นเต้นเหรอ” “ค่ะ” พอรู้ว่ารถพี่คินเลี้ยวเข้ามายังด้านในคอนโดของพี่ดินแล้ว มันยิ่งรู้สึกประหม่าตื่นเต้นขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็มันเป็นครั้งแรกเลยนี่ที่ฉันจะได้เห็นห้องของพี่ดิน “ไม่เห็นต้องตื่นเต้นอะไรเลย ห้องมันก็เหมือนคนทั่ว ๆ ไป” พี่คินบอก “แหะ” พี่ไม่เข้าใจหรอก... เอี๊ยด ในที่สุดรถของพี่คินก็ถูกจอดลงที่ที่จอดรถชั้นวีไอพี “ไปกัน” คนตัวสูงหันมาเอ่ยบอกฉัน “ค่ะ” ฉันก็ยิ้มพยักหน้าตอบพี่เขากลับไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more