BAD HEART 6 ไม่แย่แต่ก็ไม่ได้ดี 2/2

1602 Words

เงียบ ภายในห้องหรูก็มีแต่ความเงียบงัน ไม่มีคำพูดใด ๆ จากคนด้านข้างของฉันหลุดออกมาสักคำ เฮ้อ! ทำไมมันถึงได้มีแต่ความอึดอัดแบบนี้นะ “พี่ดิน หิวน้ำไหมคะ” สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะทำลายความเงียบถามออกไป “...” คนตัวสูงก็เงียบ “พี่ดิน...” “อยู่เงียบ ๆ ฉันกำลังทำงานอยู่” “...” ฉันก้มหน้าลงพยักหน้ารับรู้ทันที แต่ก็ไม่วายลอบมองใบหน้าหล่อที่เอาแต่จ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กตรงหน้าอยู่ “เป็นโรคจิตรึไง” เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้งไปด้วยความตกใจ “ค...คะ?” “เธอ...” แล้วดวงตาคมก็หันมามองหน้าฉันนิ่ง “...เป็นโรคจิตเหรอ” “โรคจิต?” “มองฉันอยู่ได้” “อ่อ...” ก็ฉันชอบพี่ไงเลยอยากมอง... พึ่บ พี่ดินก็หันกลับไปยังหน้าจอคอมเช่นเดิม ฉันเองก็เลยนั่งหงอยมองพื้นอย่างไม่รู้จะให้มองอะไร พอมองหน้าพี่เขามากไป พี่เขาก็หาว่าฉันเป็นโรคจิตอีก แต่อยู่ใกล้ขนาดนี้จะไม่ให้มองก็ไม่ได้ ก็ฉันแอบชอบเขานี่ จะอดใจไม่มองได้ยังไงกัน “...” สุดท้ายฉันก็อดไม่ไหวค่อย ๆ เลื่อนสายตาหันไปเหลือบมองอีกคนที่นั่งหน้านิ่งพิมพ์อยู่ ฉันเอาแต่นั่งมองการกระทำของพี่ดินอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่ง... “ตระ...ตรงนี้พี่พิมพ์ผิดรึเปล่าคะ” ฉันถามออกไปอย่างอดไม่ได้พร้อมกับชี้ไปยังหน้าจอคอม “...” พี่ดินก็ชะงักไปหันไปมองตามที่ฉันบอก ซึ่งมันคือคำผิดแน่นอน ฉันมั่นใจ แต๊ก! แต๊ก! คนตัวสูงจัดการแก้ไข “รู้ไหม วีอะ สายตาดีมากเลยนะ...” “...ให้วีช่วยตรวจคำผิดไหมคะ” ฉันยิ้มหันไปถามอีกคนด้วยใบหน้าเสนอตัวสุดขีด “ไม่จำเป็น” เพล้ง! แต่ก็ต้องหน้าแตกกลับมากับคำตอบสุดเย็นชาของคนด้านข้าง “แต่ถ้าผิดแม้แต่คำเดียวโดนตีกลับเลยไม่ใช่เหรอคะ” “...” พี่ดินก็นิ่ง “วีเก่งเรื่องตรวจอักษรมากเลยนะ เพราะทำรายงานคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก เป๊ะมาก ๆ” ฉันยังคงเสนอตัวไม่หยุด โอกาสมาถึงแล้วนี่ “ฉันไม่ต้องการ” พูดจบ พี่ดินก็นั่งพิมพ์งานต่ออย่างไม่สนใจ โดยฉันเองก็นั่งทำหน้าหงอยอยู่เช่นเดิม ทั้งที่เสนอตัวขนาดนี้แล้วแท้ ๆ “เฮ้อ...อุ๊บ!” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีหลังจากที่เผลอถอนหายใจออกมาอย่างดังจนใบหน้าเรียบนิ่งของอีกคนหันมามอง “ข...ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยบอกพร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปยังคนตัวสูง ซึ่งในตอนนั้นเอง... ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ของพี่ดินดังขึ้น ทำให้เขาผละจากมองหน้าฉันไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู ติ้ด “ครับ” “ผมทำธีสิสอยู่ครับ” “คุยแล้วครับ พ่อโอเค” ถ้าเดาไม่ผิด พี่เขาน่าจะคุยกับแม่นะ “ครับ” “ผมยังไม่แน่ใจ” “แม่ครับ” “ครับ ผมรู้” “ผมต้องดูก่อน” “แม่ครับ” “แม่” “ผมไม่ได้ดุ” ฉันเผลอยิ้มออกมาหลังจากที่ได้ยินใบหน้าหล่อเอ่ยบอกปลายสายเสียงอ่อนลงกว่าปกติ ไม่รู้สิ มันแปลกสำหรับฉันมั้งเลยอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ขวับ ตาคมหันมาจ้องหน้าฉันทำเอาฉันรีบหุบยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที “ครับ รักครับ” “รักแม่ครับ” “ฮึ...” ฉันอดที่ยิ้มออกมาไม่ได้จริง ๆ กับคำพูดที่ได้ยิน อยากให้ลองมาอยู่ในเหตุการณ์จริง ๆมันเหมือนพี่ดินโดนแม่บังคับให้บอกรักอย่างไงอย่างงั้น ซึ่งเขาก็เหมือนต้องทำเพื่อไม่ให้แม่ตัวเองโกรธ มัน...น่ารักจริง ๆ นะ “แค่นี้ก่อนนะครับ” “ครับ” แล้วพี่เขาก็กดวางสายไป ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน “ขำอะไร” “คะ” ฉันตีหน้ามึนทำหน้างุนงง “...” พี่ดินก็จ้องหน้าฉันนิ่ง “วีไม่ได้ขำอะไรนี่คะ” ว่าแล้ว ฉันก็หันหน้าหนีไปอีกทางแต่ยังคงอมยิ้มอยู่ “...” คนด้านข้างฉันก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมา ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ครั้งนี้เป็นของฉัน ไม่ใช่ของพี่ดิน ติ้ด! ฉันกดรับสายไปทันทีอย่างไม่ลังเล (ยัยหนู สบายดีไหมลูก) ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าคือใคร ปลายสายก็คือ...พ่อฉันเอง “วีสบายดีค่ะพ่อ แล้วพ่อกับแม่ล่ะคะ” (สบายดีลูก แต่คิดถึงหนูมาก ๆ) “วีก็คิดถึงพ่อกับแม่มาก ๆ เลยค่ะ” อดที่จะเสียงสั่นไม่ไหว ถึงแม้ว่าจะสองปีได้แล้วที่ฉันมาอยู่ที่กรุงเทพคนเดียว แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเลยสำหรับฉัน บางทีก็อดที่จะคิดถึงที่บ้านไม่ได้ (แล้วเรียนเป็นยังไงบ้างลูก) “ตอนนี้เริ่มหนักแล้วค่ะ แต่สบายมากกสำหรับวี” (ฮ่า ๆ ๆ ยัยหนูของพ่อ เก่งจริง ๆ) (ตาแก่ เอามาให้ฉันคุยกับลูกบ้างสิ) เสียงแม่ฉันแทรกขึ้น (เอ้า ๆ แม่เขาจะคุยด้วยนะลูก) “ค่าาา ~” (วี เป็นไงบ้างลูก) “สบายดีค่าา แม่ล่ะคะ” (ดีลูก แต่เบื่อตาแก่ที่บ้าน) “ฮ่า ๆ ๆ ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอคะ...” แล้วฉันก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกมาคุยโทรศัพท์ยังบริเวณห้องครัวเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ซึ่งฉันก็ยืนคุยกับบ้านตัวเองไปอยู่สักพัก ก่อนที่พ่อกับแม่ฉันจะวางสายไปเพื่อทำอาหารเย็นกินกัน พูดไป...ก็อดที่จะคิดถึงอาหารฝีมือของแม่ไม่ได้เลยจริง ๆ “เฮ้อ...” อดทนนะวี อีกนิดเดียวฝันก็ใกล้เป็นจริงแล้ว อีกสองปี... “ฟู่ว” ฉันถอนหายใจออกมาเพื่อเรียกขวัญกำลังให้ตัวเองพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบน้ำแล้วก็พยายามเอื้อมมือแก้วน้ำที่ถูกวางอยู่ชั้นบน ซึ่ง...วางไว้สูงมาก ฮืออออ ฉันเอื้อมสุดตัวแล้วนะ พึ่บ! พึ่บ! ฉันพยายามตะเกียกตะกายสุดพลังเพื่อที่จะหยิบแก้วน้ำ แต่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ มันก็ไม่ถึงสักที พึ่บ! “...” แล้วฉันก็ต้องตาโตสุดขีดเมื่ออยู่ ๆ ก็มีมือหนาของใครบางคนเข้ามาเอื้อมหยิบแก้วนั้นให้ฉันโดยมีร่างของเขาช้อนอยู่ด้านหลังของฉัน เหมือนกับวันนั้น... ‘คุณ...’ ‘...’ ‘เอ่อ...ข...ขอบคุณนะคะ’ วันที่ฉันตกหลุมรักเขาไปอย่างไม่คิดเผื่อใจ... “...” พี่ดินไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะหยิบแก้วมาวางลงด้านหลังฉัน ก่อนจะหันไปหยิบขวดน้ำขนาดพอดีจากตู้เย็นเดินกลับไปนั่งที่เดิม โดยมีสายตาของฉันมองตามแผ่นหลังพี่เขาไปด้วยความรู้สึกมากมาย ตึกตัก ตึกตัก ก็เพราะแบบนี้ไง...ฉันถึงตัดใจจากพี่เขาไม่ได้สักที แค่เขาทำอะไรแบบนี้...มันก็มีผลต่อความรู้สึกฉันไปหมดแล้ว การตัดใจจากใครสักคน มันไม่ง่ายจริง ๆ ถ้าคนนั้นยังคงเป็นคนที่มีผลต่อความรู้สึกเราได้มากขนาดนี้ งั้นฉันขอ...สู้ต่อไปเรื่อย ๆ แบบนี้แล้วกัน... “หอมมาก!” เสียงน้ำขิงเอ่ยออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนห้องฉัน ตอนนี้เราสองคนได้กลับมาจากห้องพี่ขุนแล้วน่ะ กลับมาได้สักพักแล้ว “น้ำยาปรับผ้านุ่มยี่ห้อนี้ดีจริง ๆ ฉันเองก็ชอบ” “ดี ๆ เดี๋ยวขอถ่ายไปให้ที่บ้านดู กลิ่นหอมมากอะ” ว่าแล้ว น้ำขิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ฉันใช้ “...” ฉันก็ยิ้ม เดินไปเก็บของอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “เอ่อวี” “หื้ม?” “วันนี้เป็นไง” “ฮะ” ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจกับคำถาม “เป็นไงบ้าง ได้อยู่กับพี่เขา...” อ่อ เรื่องนี้เองสินะ “...มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม” “ไม่มี” ฉันก็ส่ายหน้าตอบกลับไป การได้อยู่กับพี่ดินวันนี้ สำหรับฉัน...มันไม่แย่เลยนะ แต่มันก็ยังไม่ได้ดีจนถึงขั้นพัฒนาอะไรมากขึ้นกว่าเดิม “โห่! อะไรของเธอเนี่ย พวกฉันอุตส่าห์เปิดทางขนาดนี้แล้ว” “เธอก็พอรู้จักพี่ดินดีนี่...เขาเข้าถึงยากจะตาย” “มันก็ใช่ แต่แบบ...” “...เธอก็อ่อยสิ ใช้จริตผู้หญิงที่มีซะบ้าง” “...” ฉันก็นิ่ง “ถ้าทำไม่เป็น เดี๋ยวฉันสอน” “ไม่เอาดีกว่า” ฉันบอกออกไป “ทำไมล่ะ” “ไม่รู้สิ...” “...ถ้าจะให้พี่ดินรู้สึกอะไรกับฉัน ฉันก็อยากให้มันมาจากตัวตนของฉัน ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น” ฉันบอกออกไปตามความคิดของตัวเอง ใครจะว่าฉันซื่อบื้อก็ได้นะ แต่ฉันไม่ชอบฝืนตัวเองขนาดนั้นเพื่อใคร “เฮ้อ เอาเถอะ...” “...ยังไงฉันก็จะคอยเป็นกามเทพเปิดทางให้เธอเอง” น้ำขิงพูดพร้อมกับทำนิ้วยิงลูกศรใส่ฉัน “หึ” ฉันจึงอดที่จะหัวเราะออกมากับท่าทีของเพื่อนตัวเองไม่ได้ ก็ขอให้ลูกศรของเธอ ส่งผลให้ฉันได้ภายในวันหนึ่งแล้วกันนะ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more