ท่านอ๋องแปดเห็นสีหน้ากลุ้มใจของหญิงสาว เขาสามารถอ่านใจและเข้าใจนางได้ในทันทีว่านางกำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร จึงกล่าวขึ้นเพื่อปลอบใจให้คลายกังวล “เจ้าอย่าเป็นห่วงไป หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ข้าจะส่งเจ้าที่จวนเสนาบดีเอง” ท่านอ๋องแปดพูดจบก็เดินนำหน้าหญิงสาวไปที่เรือนใหญ่เพื่อรับประทานอาหารทันที เหม่ยอิงได้แต่ก้มหน้าเดินตามชายหนุ่มไปเงียบ ๆ แม้ใจอยากจะหันมองไปรอบ ๆ บริเวณแต่ก็ไม่กล้า ไม่ใช่ว่านางเกิดกลัวขึ้นมา แต่เป็นเพราะคิดหนักเรื่องกลับจวนเสนาบดี ตอนนี้สิ่งเดียวที่นางคิดคืออยากหนีไปให้พ้นจากโลกนี้เสีย อยากกลับบ้านที่โลกก่อน แต่ได้เพียงแค่คิดถึงสิ่งที่ไม่สามารถจะเป็นไปได้ เหม่ยอิงทอดถอนลมหายใจจนลืมไปว่าตอนนี้นางกำลังทำสิ่งใดอยู่ ท่านอ๋องแปดได้ยินเสียงถอนลมหายใจของหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังก็ได้แต่รู้สึกกังวลพระทัย เขาจะทำอย่างไรให้นางหายกลุ้มใจเสียที เหวินอี้จึงหยุดเดินกะทันหันเพราะรู้ว่า
