“ไปหาอะไรกินกันไหม” เขาว่าพลางดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง “ยังไม่ห้าทุ่มร้านนั้นน่าจะยังไม่ปิด”
“ชุดนี้เหรอคะ” ฉันว่าก่อนจะหมุนตัวให้คนตรงหน้าดู “ชวนไปไหนน่าจะบอกล่วงหน้าก่อนอย่างน้อยก็เกรงใจชุดนอนลายหมีของหนูบ้าง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“พี่ก็พูดได้สิตัวเองหล่อตั้งแต่หัวจรดเท้านี่”
“พูดอย่างกับตัวเองไม่น่ารักเลยเนอะ” เขาว่ายิ้ม ๆ แล้วเอื้อมมือมาจับแก้มฉันด้วยความมันเขี้ยว “คนอะไรคิ้วไม่มีก็ยังน่ารัก”
“แรงมาก!”
“ฮ่า ๆ”
สรุปก็ออกมากับเขานั่นแหละ มาตัวเปล่าแบบเปล่าจริง ๆ เงินไม่มีมือถือไม่พกเพราะไม่ได้คิดไว้ว่าจะออกไปข้างนอกอีก
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ารถแล่นออกนอกเส้นทางซึ่งไม่ใช่ตัวเมืองอย่างที่เข้าใจ
“พาไปกินของอร่อย”
“พี่อย่าลืมนะว่าหนูอยู่ในชุดนอน”
“ไม่ลืม ไม่มีใครสนใจหรอก”
ราวครึ่งชั่วโมงรถก็หยุดนิ่งที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง มองเข้าไปด้านในคนน้อยพอสมควรคงเป็น
