Episode 7 ตอน คำรามลั่น NC 25+
1913 Words
Episode 7
ตอน คำรามลั่น NC 25+
(มีฉากประกอบที่ไม่เหมาะสม)
ซื้ออีบุ๊ค เพื่ออ่านฉบับเต็ม ๆ ได้แล้วที่
https://w***************m/web/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzQwNjQ5MCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwNzA5MiI7fQ
"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องนี้?" คนที่มาใหม่พูดเสียงดังขึ้น
“รามสูร…” ฉันเผลอเรียกชื่อเขาออกมา
"คือป้านวลบอกว่าคุณพิมเธออยากเจอผมน่ะครับ"
"เพิ่งรู้นะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้านายของมึง มึงถึงทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง" รามสูรจ้องมองไปแสนดีอย่างไม่สบอารมณ์
"เอ่อ…ขอโทษครับนาย"
"ออกไป" สิ้นคำพูดสั้น ๆ ห้วน ๆ ของรามสูร แสนดีก็โค้งศีรษะให้เขาก่อนจะเดินออกไป
"คันมากเหรอ ถึงขนาดต้องมาอ่อยลูกน้องฉัน ทำไมไม่บอกฉันดี ๆล่ะ?” รามสูรพูดเสียงเรียบ สายตาที่ดุดันจ้องมาที่ฉัน
"คนอย่างนายมันก็คิดได้แค่นี้แหละ!" ฉันพูดกระแทกเสียงใส่เขา ก่อนจะล้มตัวนอน แม้แต่หน้าของเขาฉันก็ไม่อยากจะมอง
"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ใครให้เธอนอน" รามสูรกระชากข้อมือของฉันเพื่อให้ลุกขึ้นจากที่นอน
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" ฉันตวาดกลับทันที
"ทีกับไอ้แสนดีเธอคุยกับมันเป็นชั่วโมง หรือว่ากับฉันเธอไม่สนใจจะคุยแต่สนใจจะทำอย่างอื่นมากกว่า" รามสูรดึงฉันมาชิดตัว ก่อนจะก้มใช้ปากงับที่ต้นคอขอฉันจนเป็นรอยแดง ก่อนมือของเขาจะเริ่มลูบไปที่บั้นท้ายของฉัน
"หยุดนะ! จะทำบ้าอะไร!?" ฉันพยายามผลักเขาออกอย่างเต็มแรง แต่มันก็ไม่ได้ผล ฉันยังคงอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง ๆ ของเขา
"ฉันต้องการตอนนี้ ถอดเสื้อผ้าซะ" รามสูรพูดด้วยเสียบราบเรียบ
"นี่คุณ! ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์ สิ่งของ หรือเครื่องมือระบายอารมณ์ของใคร" ฉันพูดทั้งน้ำตา นี่ชีวิตของฉันมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ..
"ฉันบอกให้ ถอด..เสื้อ...ซะ!!!" รามสูรเสียงดังขึ้นทันทีที่ฉันไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา
ตัวของเริ่มสั่น แววตา น้ำเสียงของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน...
"ไม่ถอดใช่ไหม งั้นถอดให้” รามสูรตรงเข้ามาฉีกเสื้อของฉันจนขาดวิ่น
ตุ๊บ!! เขาผลักฉันให้นั่งลงตรงหน้า ก่อนที่รามสูรหยิบขวดเหล้าเทใส่แก้วและกระดกดื่มแบบเพรียว ๆ ราวกับน้ำเปล่า
"คลานไปขึ้นเตียงและนอนแหกขาซะ" รามสูรชี้ไปที่เตียงพร้อมกับ
กระดกเหล้าตามอย่างกระหายน้ำ
"ไปสิวะ!" มาเฟียสุดโหดคำรามลั่นใส่หน้าฉันเสียงดังสนั่น
"พอเถอะนะ คุณไม่จำเป็นต้องล้างแค้นด้วยวิธีนี้ ปล่อยฉันเถอะ" ฉันเอ่ยออกไปเพียงแค่หวังว่าด้านดีของเขาจะยังพอมีเหลืออยู่บ้าง
"ไม่เคยมีใครขัดคำสั่งของฉัน และถ้าฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้มันมา!" รามสูรขึ้นเสียงอีกครั้งพร้อมกับ..เพล้ง!! ปาแก้วเหล้าของเขาใส่กำแพงหนาจนมันแตกละเอียด
"ชอบขัดคำสั่งฉันมากใช่ไหม?" เขาแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา แววตาคมกริบและกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งตีขึ้นมาทันที
หมับ!! ฉันถูกกระชากขึ้นจากพื้นอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงตัวของฉันฟาดลงเข้ากับเตียงจนมันจุกแทบพูดอะไรไม่ออกเลย นอกจากน้ำตาที่ไหลอาบสองข้างแก้มอย่างไม่อาจฟื้นได้
"ปล่อย ๆ ฮื่อ ฮื่ออ" เขาก็ขึ้นคร่อมเพื่อไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้
"เสียงเธอมันน่ารำคาญ หุบปากสักที!" รามสูรดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา มายัดปากของฉันเพื่อให้หยุดร้อง ก่อนที่มือข้างหนึ่งของเขาจะจับรวบข้อมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของฉันไว้
“อื้อออออ!!”
"ได้เวลาที่เธอต้องชดใช้แทน ไอ้พวกเศษสวะพวกนั้นแล้ว!"
"พิมมาดา!!"
สวบบบบบบ!
รามสูรดันแก่นกายของเขาเข้ามา โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด มันทั้งคับทั้งแสบ เจ็บปวดไปหมด
“อ่าส์…” รามสูรยังคงกระแทกความสกปรกใส่ฉันอยู่อย่างนั้น
“อื้อ! อ่อยอ๊ะ!” ฉันพยายามจะพูด แต่เพราะผ้าเช็ดหน้าบ้า ๆ มันอุดปากของฉันไว้อยู่
“อ่าส์ อื้มมม…” มือของเขา ยังคงขย้ำทรวงอกของฉันจนมันแดง
เมื่อรู้ว่าไม่มีทางที่จะสู้แรงคนอย่างเขาได้ ฉันก็ได้แต่นอนนิ่งราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ เหมือนกันไม้ท่อนหนึ่ง
“อ่าาาาาส์” เขากระตุกสองสามที ก่อนที่ปล่อยน้ำสกปรก ๆ นั่นใส่ตัวของฉัน
รามสูรพลิกตัวลงนอนข้าง ๆ ฉัน พร้อมกับหายใจเร็วอย่างเหน็ดเหนื่อย
ฉันได้แต่มองไปที่เพดานห้อง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ไม่นานนักรามสูรก็ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากปากของฉัน
"จะร้องอะไรนักหนา นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย หยุดร้องสักที!!" เขาพูดขึ้น เรายังคงนอนอยู่ข้างกัน
ฉันเหม่อลอยมองไปที่เพดานห้องที่ว่างเปล่า ตอนนี้เหมือนสติของฉันหลุดหายไปชั่วขณะ ความเจ็บทั้งกายทั้งใจ ทำให้ฉันอยากจะตาย…ตายไปให้พ้นจากเขา
"คามิน...เมื่อไหร่มินจะมา..ฮื่อ ฮื่ออออ พิมกลัว ฮื่อออ" ตาที่พร่ามัว มองไปที่เพดาน เหมือนเพดานสีขาวนั้นกำลังฉายภาพชายอันเป็นที่รักของฉันอยู่ แต่เปล่าเลย ไม่มีคามิน ไม่มีใคร มีเพียงฉันที่ตกนรกอยู่คนเดียว
"กล้ามากนะ ที่พูดชื่อผัวเก่าให้ฉันได้ยิน เธออยากต่ออีกรอบจนตายคาเตียงนี้ใช่ไหม"
ฉันแทบไม่ได้ใส่ใจคำพูดของรามสูรเลยสักนิด สมองมันตันไปหมด เหมือนมันไม่ต้องการจะรับรู้อะไรอีกแล้ว...
ฉันยังคงมองไปยังเพดานอย่างไร้จุดหมาย อยากจะหลับตาให้มันเป็นเพียงฝันร้าย
"โถ่เว้ย! เธอน่าเบื่อ จืดชืด" รามสูรลุกจากเตียงแล้วใส่เสื้อผ้าของเขา ก่อนจะ....
ปัง!!!
เขาปิดประตูกระแทกจนเสียงดังสนั่น
Pimmada’ s Part ended.
เช้าวันถัดมา…
รามสูรที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร พลางอ่านแฟ้มรายงานธุรกิจต่าง ๆ ประจำวันไปด้วย
"คุณรามคะ! คุณราม คุณพิมแย่แล้วค่ะ!!" เสียงป้านวล วิ่งไปตะโกนไปดังมาจาก ทางบันไดขึ้นบ้าน
รามสูรวางแฟ้มลงทันที เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ จึงไปนั่งเคลียร์งานจนถึงเช้า
"ยัยนั่นเป็นอะไร?" รามสูรเอ่ยถามป้านวลทันที
"คุณพิมหน้าซีดมากค่ะ ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ" ป้านวลพูดเบา ๆ
"ไปตามหมอปราชญ์มาเดี๋ยวนี้!! เร็ว!!" เขากระแทกเสียงใส่ป้านวลก่อนจะวิ่งตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง
"นี่เธอ เธอ..." รามสูรสะกิดพิมมาดาที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง "เธอ…นี่! อย่าสำออยนะ ตื่น!" รามสูรจึงลองดึงผ้าห่มออก เลือด..งั้นเหรอ ทำไมบนที่นอนถึงมีรอยเลือด นี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอสักหน่อย แต่ที่นอนสีขาวสะอาดตากลับกลายเป็นสีแดงฉานกระจายเป็นวงกว้าง
"หนาว…พิมหนาว" พิมละเมอออกมา ตัวเธอสั่นและใบหน้าซีดอย่างชัดเจน รามสูรนั่งลงบนเตียงทันทีก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ร่างบางที่นอนหนาวสั่นอยู่บนเตียง
"เธอ…อย่าเป็นอะไรนะ .พิม" รามสูรพูดด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
"หมอปราชญ์มาแล้วครับนาย" แสนดีวิ่งนำหน้าหมอเข้ามา
"อาการเธอเป็นยังไงบ้างครับ คุณราม" หมอเอ่ยถามขึ้น
"มีไข้ หน้าซีดตัวสั่น แล้วก็…มีเลือดออกตรงนั้น" รามสูรพูดเสียงแข็ง ๆ ใส่หมอ
"แล้วยาที่ให้ไปเมื่อวาน ได้ทานหรือยังครับ?"
"ไม่กิน คงอยากตายมั้ง จะรักษายังไงก็รีบทำ มัวแต่ถามอยู่ได้"
"เอ่อ…ครับ ๆ" หมอปราชญ์ตอบไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
หลังจากที่ฉีดยาและเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้เรียบร้อยแล้ว ทุกขั้นตอนการรักษา มีสายตาของใครบางคนจ้องอยู่ตลอด จนบางทีหมอก็แอบเกร็ง
"คนไข้น่าจะติดเชื้อในทางเดินปัสสาวะนะครับ ตอนนี้หมอฉีดยาฆ่าเชื้อให้แล้ว แต่ก็ต้องทานยาที่หมอจ่ายให้จนครบนะครับ ไม่อย่างนั้นจะไม่หาย แล้วนี่ก็ยาแก้ไข้ด้วยนะครับ ทานคู่กันไปเพราะอาการติดเชื้อจะทำให้มีไข้ หนาวสั่นจากข้างใน พอรู้สึกว่าตัวร้อน ก็กินยากันไว้เลยนะครับ และงดกิจกรรมอย่างว่าก่อนนะครับเพราะแผลอาจจะติดเชื้อได้ง่าย ๆ”
"อื้ม รู้แล้ว"
"คุณรามมีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับ"
"ไม่มี เออหมอ แวะไปดูอาการไอ้ลักษณ์ด้วยนะ"
"ครับ งั้นผมไปเลยนะครับ" หมอก้มศีรษะโค้งให้รามสูรก่อนจะเดินออกจากห้องไป
Pimmada’ s Part.
ความหิวโหย ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา...
พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด รามสูรนั่งอ่านเอกสารของเขา อยู่ที่โต๊ะทำงานในห้อง
เสื้อผ้าชุดนี้ ป้านวลคงเปลี่ยนให้ฉันสินะ…
ฉันยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่พอก้าวขาลงจากเตียงเท่านั้นแหละ ความเจ็บมันก็แล่นเข้ามาทันที...
"โอ๊ยย!" ฉันนั่งงอตัวลงบนเตียงด้วยความเจ็บ แต่จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่มาแตะที่หน้าผากของฉัน
"ไม่มีไข้หนิ เดี๋ยวให้ป้านวลยกข้าวมาให้ จะได้กินยา"
"ไม่ต้องมายุ่ง ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายสักที" ฉันจ้องหน้าของเขาอย่างต้องการหาคำตอบ
เขาไม่ตอบคำถามฉัน แต่เลี่ยงเดินกลับไปเซ็นแฟ้มเอกสารนั่นต่อ
"ข้าวมาแล้วจ้า คุณพิม" เสียงหวาน ๆ ของป้านวลมาพร้อมกับกลิ่นอาหารที่ยั่วน้ำลายสุด ๆ "นี่ข้าวต้มกุ้งสูตรชาววังเลยนะ เดี๋ยวป้าป้อนนะ จะได้กินเยอะ ๆ"
"ขอบคุณค่ะป้านวล" ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด สภาพตอนนี้คงไม่ต่างจากศพที่ยังพูดได้
หลังจากป้านวลป้อนข้าว ป้อนน้ำเสร็จ แกก็ถือถาดไปเก็บ รามสูรจึงเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
"กินยาซะ" เขาแกะยาออกมาสี่เม็ด ก่อนจะส่งให้ฉัน
"ไม่กิน"
"ต้องกิน หมอบอกว่าต้องกินยาที่หมอให้มาให้หมด"
"ก็ฉันไม่อยากหาย อยากตาย ๆ ไปเลย" ฉันไม่มีทางพูดดี ๆ กับคนชั่วแบบเขาแน่
"บอกให้กินก็กินดิวะ!” เขาพยายามเอายายัดใส่ปากฉัน
"ไม่!! บอกว่าไม่ไง!!!" ฉันส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมกินยา
"บอกให้กินไง อ้าปากเดี๋ยวนี้" เขาจับแก้มและบีบให้ปากอ้าออก ก่อนจะยัดเม็ดยาใส่ปากฉัน แล้วพยายามกรอกน้ำตาม แต่ก่อนที่ฉันจะพ่นน้ำออกมา เขาก็ปิดปากฉันด้วยปากของเขา…
พอรามสูรประกบริมฝีปากมา ด้วยความตกใจฉันจึงกลืนทั้งยาและน้ำลงคอไป
ฉันผลักรามสูรออกทันที รามสูรแสยะยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งทำงานของเขาต่อ
- Writer
